Graag begin ik mijn bevallingsverhaal met een ode.
Ode aan:
- Bart, mijn steun en toeverlaat. Mijn rots in de branding.
- Het vroedvrouwenteam van Bolle Buik voor de begeleiding. In het bijzonder aan Emma en Britte om mee de reis van ons meisje naar de buitenwereld met zoveel respect en integriteit te begeleiden.
- Sarah van ‘Mijmer’, om deze erg intieme gebeurtenis zo mooi vast te leggen op de gevoelige plaat.
- Annika, vroedvrouw, lactatiekundige IBCLC, collega en bezielster van ‘Lief Leven’ voor de begeleiding na de bevalling. Want ja, ook als vroedvrouw heb je soms iemand nodig die je de weg wijst.
- Corona, het enige positieve aan deze pandemie. Het deed me nadenken over mijn geboorteplan (dat al lang vast lag). Een badbevalling in het ziekenhuis bij mijn lieve excollega’s kon hierdoor niet meer. We gingen opzoek naar een middenweg en andere alternatieven. We gingen trachten zo lang mogelijk thuis te blijven onder begeleiding van de vroedvrouw maar hielden in ons achterhoofd dat een thuisbevalling een optie was als het allemaal erg vlot zou lopen.
Woensdag 27 mei 2020, ondertussen was ik 40 weken en 4 dagen zwanger. Het was een zwoele dag. Een dag met weer veel gerommel in mijn buik. Het zorgde voor een innerlijke onrust bij mezelf – ik had nooit gedacht om overtijd te gaan-…
Ik was te onrustig, het ging niet. ’s Middags besloten we om de vroedvrouw te bellen. Emma kwam langs. Ze wist me gerust te stellen, moedigde me aan om wat te rusten, om het allemaal los te laten.
Ik ging rusten en de woelige buik nam af. Voor de nog minimale zeurende buikpijn besloot ik een warm bad te nemen. Met een goed boek bij de hand vleide ik me neer in ons bad. De ideale combinatie zo bleek. Het werd stil…
Muisstil…
Het bleek stilte voor de storm te zijn…
De storm die ons in een sneltempo voor de tweede maal mama en papa zou laten worden, dit maal van een prachtige dochter.
17u, ik zat nog in bad, het boek lag aan de kant.
De weeën kwamen zo plots in alle hevigheid op. Ik riep Bart, hij hielp me uit bad. We gingen naar beneden. Ik probeerde een houding te vinden om de weeën om te vangen. Oké, we probeerden de bal.
Een uur lang. Bart aan mijn zijde. Het ging niet meer. Om 17u50 belden we Emma. De onrust bij mezelf was weer toegenomen en ik had geen controle meer over mezelf. Ik verloor me in elke wee. Bart sleurde me door het half uur dat we wachtende waren op Emma.
We besproken ondertussen dat als het vaginale onderzoek tegen zou vallen we naar het ziekenhuis zouden vertrekken. Geen arbeid aan huis, geen thuisbevalling.
Emma kwam, het verdict was hard, slechts 3 cm ontsluiting. Ik werd emotioneel. Emma stelde me wederom gerust, wist me te kalmeren. Het was oké om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik mocht dit niet aanzien als falen.
Ik aanvaardde het. Ik ontspande. Bart maakte alles klaar om te vertrekken.
De weeën werden heviger. Het werd nu echt tijd om te vertrekken. Maar, het ging niet meer. Ik kon niet nog 20-25 minuten in de auto zitten, weeën opvangen.
Door de verandering in mijn gedrag en de plotse hevigheid van de weeën besloot Emma me nog even te onderzoeken. Plots had ik al 6 cm ontsluiting.
Het ging snel, heel erg snel.
We besloten om thuis te blijven.
Alles werd in gereedheid gebracht om in onze veilige cocon te bevallen. Het bad werd gevuld, de 2de vroedvrouw werd gebeld en de fotografe werd verwittigd.
Ondertussen pufte – eerder schreeuwde, maar dat nuanceer ik liever, sorry lieve buren- ik de weeën weg, in de zetel. Mijn lichaam gaf al snel aan dat ik moest persen, maar dat kon toch niet? Het ging allemaal zo snel. Het bad was net vol en Emma wist me te overtuigen om erin te gaan. Na 3 pogingen lukte het -ondertussen was het 20u23-. Heerlijk dat warme water. Mijn vliezen braken spontaan en ik kreeg al snel duidelijke persdrang. Het persen, het toegeven aan de signalen van mijn eigen lichaam, voelde aan als een bevrijding. Het voelde goed.
Om 21u, het hoogtepunt van onze storm, werd Jitte geboren. In bad, in ons eigen huis, in onze bubbel, in onze veilige cocon…
Soms worden diepe, verborgen verlangens werkelijkheid.
Sare Boon