20 februari 2023
40 weken + 9 dagen. Ons thuisbevalling was al volledig uitgeplant in ons hoofd, alles stond al weken klaar met het idee dat hij vroeger ging komen. Maar Emile wist al goed wat hij bij mij kon uittesten, mijn geduld :)
Er was toch een zekere spanning, wetende dat we wel een belangrijke beslissing gingen moeten maken indien ik meer dan 10 dagen overtijd zou gaan, maar in mijn hoofd was het duidelijk, ik ging en moest thuis bevallen.
We gingen dus in op Patty haar voorstel: maandag 20/02 om 9u ging ze wat op mijn voeten duwen. Op dat moment had ik nog niets van opening, geen ingedaalde baby, niets. Een halfuurtje voerde Patty de voetreflexologie uit. Ze zei: “Bel maar tegen 17u indien er nog niets gebeurd is, hoewel ik vermoed dat ik je wel sneller zal horen.”
Op de terugweg naar huis stopten we nog even bij de bakker voor een koffiekoek, toch een klein stressboefje precies. We kwamen thuis en ik zei tegen Xavier: “doe gewoon uw dag verder alsof er niets is, en dat deed hij ook”.
12u30
Ik stond aan onze keukeneiland en voelde toch precies iets dat ik nog niet had gevoeld. Oeh, ah mompelde ik. Ik nam nog een tasje soep en zette mij daarna nog in de zetel. Xavier kwam nog een toast met avocado brengen die ik nog met moeite binnenspeelde.
13u
Zitten ging niet meer in de zetel, ik zat op knieën en ellebogen op de zetelrand. Ondertussen schoot Xavier in actie, het bad moest nog opgepompt worden, met warm water gevuld worden, de matras moest nog van de zolder gehaald worden, de plastiek moest nog overal gelegd worden, …
13u30
De weeën kwamen zeer snel achter elkaar en met de tijd ging ook de intensiteit van de wee omhoog. Ik geloofde niet dat het al nodig was om Patty te bellen, maar Xavier besloot om ze toch te verwittigen, gelukkig maar want het ging plots allemaal zeer snel.
Patty was onderweg en stuurde naar Xavier om het bad al te beginnen vullen met warm water.
14u30
Patty was ondertussen toegekomen en ik was al in mijn eigen wereld naar de matras verhuisd, waar ik opnieuw op mijn knieën en ellebogen op een poef mijn weeën zat op te vangen. Ik riep dat ik het al beu was. Patty deed een onderzoekje en zag dat ik al aan 4cm zat. Ze vroeg of ik in het badje wou, en dat heb ik met alle plezier gedaan. Patty belde ook onmiddellijk naar Tinneke dat ze dringend moest afkomen.
In bad werd alles wel intens, ik had nul besef van tijd, aanwezigheid of plaats, alleen weet ik nog dat tussen de weeën door ik belletjes zat te blazen in het water en ik wist, hoe meer pauze er tussen een wee zat, hoe sterker die ging zijn. Gelukkig was Xavier er om tegendruk te geven tijdens de weeën, super deed hij dat!
Ondertussen werd er mij warm water met honing aangeboden, het ging moeilijk binnen maar ik wist dat het wel kon helpen.
16u
Volledige ontsluiting zei Patty, het enige wat nog in de weg zat waren mijn toch wel zeer sterke vliezen. Een keuze, laten we ze breken of wacht ik tot het vanzelf gebeurd. Ik keek naar Xavier want ik kon op dat moment toch niet veel nadenken. “Ik denk niet dat het kwaad kan om ze te laten breken zei hij”. Oké, doe maar. In bad draaide ik dus even op mijn rug en snel tussen de weeën door doorprikte Patty mijn vliezen, ik moest mij toen zeer snel omdraaien om een zware wee op te vangen.
En toen voelde ik het, de persweeën waren begonnen. Tinneke was ondertussen ook aangekomen. Ik verloor veel kracht door mijn stem naar buiten te richten in plaats van naar mijn buik, een super goede opmerking van Tinneke, want daarna veranderde ik het persen en na 2-3 keren persen was ons Emile ter wereld gekomen met een duik in het bad, opgevangen door Tinneke.
16u14
Op-lucht-ing. Wat een gevoel, wat een ervaring.
We danken Bolle Buik voor het ongelofelijk vertrouwen die ze ons gaven, voor de opvolging en de fantastische begeleiding bij de thuisbevalling, zeker eentje om opnieuw te doen! En welkom lieve Emile, we houden zielsveel veel van jou!
40 weken + 9 dagen. Ons thuisbevalling was al volledig uitgeplant in ons hoofd, alles stond al weken klaar met het idee dat hij vroeger ging komen. Maar Emile wist al goed wat hij bij mij kon uittesten, mijn geduld :)
Er was toch een zekere spanning, wetende dat we wel een belangrijke beslissing gingen moeten maken indien ik meer dan 10 dagen overtijd zou gaan, maar in mijn hoofd was het duidelijk, ik ging en moest thuis bevallen.
We gingen dus in op Patty haar voorstel: maandag 20/02 om 9u ging ze wat op mijn voeten duwen. Op dat moment had ik nog niets van opening, geen ingedaalde baby, niets. Een halfuurtje voerde Patty de voetreflexologie uit. Ze zei: “Bel maar tegen 17u indien er nog niets gebeurd is, hoewel ik vermoed dat ik je wel sneller zal horen.”
Op de terugweg naar huis stopten we nog even bij de bakker voor een koffiekoek, toch een klein stressboefje precies. We kwamen thuis en ik zei tegen Xavier: “doe gewoon uw dag verder alsof er niets is, en dat deed hij ook”.
12u30
Ik stond aan onze keukeneiland en voelde toch precies iets dat ik nog niet had gevoeld. Oeh, ah mompelde ik. Ik nam nog een tasje soep en zette mij daarna nog in de zetel. Xavier kwam nog een toast met avocado brengen die ik nog met moeite binnenspeelde.
13u
Zitten ging niet meer in de zetel, ik zat op knieën en ellebogen op de zetelrand. Ondertussen schoot Xavier in actie, het bad moest nog opgepompt worden, met warm water gevuld worden, de matras moest nog van de zolder gehaald worden, de plastiek moest nog overal gelegd worden, …
13u30
De weeën kwamen zeer snel achter elkaar en met de tijd ging ook de intensiteit van de wee omhoog. Ik geloofde niet dat het al nodig was om Patty te bellen, maar Xavier besloot om ze toch te verwittigen, gelukkig maar want het ging plots allemaal zeer snel.
Patty was onderweg en stuurde naar Xavier om het bad al te beginnen vullen met warm water.
14u30
Patty was ondertussen toegekomen en ik was al in mijn eigen wereld naar de matras verhuisd, waar ik opnieuw op mijn knieën en ellebogen op een poef mijn weeën zat op te vangen. Ik riep dat ik het al beu was. Patty deed een onderzoekje en zag dat ik al aan 4cm zat. Ze vroeg of ik in het badje wou, en dat heb ik met alle plezier gedaan. Patty belde ook onmiddellijk naar Tinneke dat ze dringend moest afkomen.
In bad werd alles wel intens, ik had nul besef van tijd, aanwezigheid of plaats, alleen weet ik nog dat tussen de weeën door ik belletjes zat te blazen in het water en ik wist, hoe meer pauze er tussen een wee zat, hoe sterker die ging zijn. Gelukkig was Xavier er om tegendruk te geven tijdens de weeën, super deed hij dat!
Ondertussen werd er mij warm water met honing aangeboden, het ging moeilijk binnen maar ik wist dat het wel kon helpen.
16u
Volledige ontsluiting zei Patty, het enige wat nog in de weg zat waren mijn toch wel zeer sterke vliezen. Een keuze, laten we ze breken of wacht ik tot het vanzelf gebeurd. Ik keek naar Xavier want ik kon op dat moment toch niet veel nadenken. “Ik denk niet dat het kwaad kan om ze te laten breken zei hij”. Oké, doe maar. In bad draaide ik dus even op mijn rug en snel tussen de weeën door doorprikte Patty mijn vliezen, ik moest mij toen zeer snel omdraaien om een zware wee op te vangen.
En toen voelde ik het, de persweeën waren begonnen. Tinneke was ondertussen ook aangekomen. Ik verloor veel kracht door mijn stem naar buiten te richten in plaats van naar mijn buik, een super goede opmerking van Tinneke, want daarna veranderde ik het persen en na 2-3 keren persen was ons Emile ter wereld gekomen met een duik in het bad, opgevangen door Tinneke.
16u14
Op-lucht-ing. Wat een gevoel, wat een ervaring.
We danken Bolle Buik voor het ongelofelijk vertrouwen die ze ons gaven, voor de opvolging en de fantastische begeleiding bij de thuisbevalling, zeker eentje om opnieuw te doen! En welkom lieve Emile, we houden zielsveel veel van jou!