Al tijdens de zwangerschap had ik het voorgevoel dat ons kindje niet langer dan nodig op zich zou laten wachten. Hij daalde op voorhand goed in en draaide zich mooi de juiste kant uit. Ook zijn ferme getrappel interpreteerde ik als een kindje dat ongeduldig was om op de wereld te komen.
Een dikke week voor de uitgerekende datum voelde ik dat mijn lichaam zich begon klaar te maken en kreeg ik haast van de ene op de andere dag een instabiel bekken, waardoor ik niet goed meer kon wandelen. Gelukkig hadden we dag ervoor nog grote boodschappen en de laatste benodigdheden voor de kraamcadeautjes kunnen gaan halen. Nu kon ik lekker loslaten en me overgeven aan mijn lichaam en kleintje die zich voorbereidden op de grote dag.
Twee dagen later voelde ik lichte voorweeën die uiteindelijk niet doorzetten. Maar nog twee dagen later- ik was adressen op enveloppen voor de geboortekaartjes aan het schrijven, je moet toch wat in afwachting van – kwamen ze wel. Licht, een beetje zeurderig, maar wel frequent genoeg om aan te kondigen dat het binnenkort zou gaan gebeuren. Net op de dag dat Diego, mijn partner die normaal meestal thuis werkt, naar kantoor moest en er niet was. We hadden later die namiddag wel nog een controle staan bij Johanna, dus hij zou wel wat eerder thuiskomen om me op te halen. Ik wist niet goed of de controle nog zou kunnen doorgaan, of we beter thuis zouden wachten en meteen naar de B&B gaan, waar we graag wilden bevallen, als het zo ver was. Na een telefoontje naar Johanna, zouden we toch eerst nog op controle gaan. De contracties waren op dat moment al stevig voelbaar, maar zeker nog te verdragen. Een goed moment om de ademhaling die ik bij de hypnobirthing cursus leerde, toe te passen.
Bij de controle bleek er zo’n twee centimeter ontsluiting te zijn. Johanna raadde ons aan om weer naar huis te gaan en te wachten tot alles echt op gang kwam, anders zouden we in de B&B te lang moeten wachten. Het was één van de eerste mooie dagen van het jaar en onderweg zijn we nog even gestopt om een ijsje te eten. Diego was al op sinds vroeg en had al zo'n 200km gereden die dag, die kon wel even nog een moment van ontspanning gebruiken. Al moest ik toch al wel af en toe de ogen sluiten om mee te kunnen deinen met de golvingen vanbinnen.
Weer thuis maken we snel wat klaar en probeer ik nog te eten, maar dan zetten de contracties echt door. Alles komt er weer uit, de golven volgen elkaar sneller en sneller op en ik moet op een matje zoeken naar houdingen die de pijn wat verlichten. Tijd om naar Patty te bellen en die zegt dat we mogen komen. Ik ga nog even naar de wc en vindt een wat roze, licht bloederige slijmprop in mijn onderbroek.
Tijdens de rit valt de pijn gelukkig mee, alsof het proces even op pauze wordt gezet. Aangekomen hobbel ik uit de auto met een natte broek. Mijn water brak niet plots, maar eerder een kraan die langzaam open werd gedraaid. In de B&B gooi ik mijn kleren uit om iets gemakkelijker aan te trekken en zoek ik naar manieren om de contracties op te vangen. Op de bal, hangen aan een sjaal, liggen op mijn zijde,… Tot Patty het bad voorstelt. Het warme water lijkt me heerlijk, dus proberen we dat eens. Wanneer ik het water in glijd, lijkt het alsof ik nog nooit zo van een bad heb kunnen genieten: de ontspanning vloeit door mijn lichaam en ik kan me even gewichts- en pijnloos in het water laten zweven. Als de contracties opkomen, doe ik mijn best om ze op te vangen met de ademhalingsoefeningen uit de hypnobirthing cursus. Toch voel ik na een tijdje dat het water genoeg is en wil ik eruit. Patty ziet dat mijn vliezen niet helemaal gebroken blijken, waardoor de ontsluiting wat blijft hangen. Er zit nog een bel vruchtwater voor het hoofdje van ons kindje. Patty stelt voor om deze te breken, waarop ik instem. Ik verwacht me aan een pijnlijk gevoel, maar het is gebeurd voordat ik het doorheb. Patty stelt voor om op mijn zij te liggen, omdat deze houding vaak helpt om het proces te laten evolueren, maar de contracties die dan volgen zijn extra pijnlijk. De hartslag van ons kindje is bij elke controle wel dik in orde, hij is op zijn gemak. Er volgt weer een rond van verschillende houdingen, waarna ik het bad nog eens probeer. De contracties zijn ondertussen zeer pijnlijk en intens, zelfs het warme water verzacht ze nauwelijks. Diego staat me bij en ik hang in zijn armen over de rand van het bad. Tot het weer genoeg is en ik er weer uit wil. Mijn ontsluiting is weinig geëvolueerd, nog steeds 4 cm, hetzelfde als toen Patty mijn vliezen verder brak. Ze vertelt me dat ik meer mijn bekken moet proberen te ontspannen. Ik knik en we proberen nog eens de zijligging. Dan begin ik luidop mezelf moed in te spreken. Ik herhaal dat ik het kan. Dat mijn moeder, grootmoeder en alle vrouwen voor me dit gedaan hebben. Dat onze lieve jongen, mijn lief kindje eraan komt. Ontspannen en loslaten, ontspannen en loslaten, zo spreek ik mezelf toe. Ik vraag aan Diego en Patty om me mee aan te moedigen, wat ze ook doen. De zijligging is extra pijnlijk, maar ik voel plots een persdrang. Patty reageert snel en het blijkt dat ik in een mum van tijd naar een volledige ontsluiting ben gegaan.
Dan is het tijd voor de persfase. Patty tovert de kamer om tot een ander soort verloskwartier met baarkruk, plastic beschermvlies en ergens toen moet ook het bad zijn verdwenen. De efficiëntie en snelheid waarmee alles voor me op maat wordt voorzien is ongelofelijk. We proberen eerst de baarkruk. Ik voel ondertussen het hoofdje van onze lieve Astor zitten en bij aandrang pers ik. Maar hij blijft een beetje steken. Wanneer ik na het persen even ontspan, lijkt hij terug naar binnen te floepen. Ik blijf mezelf moed inpraten, luidop, maar ook zijn hartslagje gaat omlaag. Patty zegt dat hij niet graag is waar hij nu zit en dat we misschien een andere houding moeten proberen of anders eventueel een knip. Ik probeer de rugligging, waardoor alles weer verder op gang komt. Bij elke golving gebruik ik al mijn kracht om onze lieve jongen eruit te krijgen. Na een laatste perswee voel ik iets zacht uit mij slibberen en daar is hij, onze lieve zoon Astor. Patty legt hem meteen op mijn borst, waar hij na de eerste schreeuwtjes op adem komt. Hij kijkt me diep aan met zijn oogjes, waarna hij de tepel zoekt en begint te drinken. Ik vraag om te wachten met het doorknippen van de navelstreng tot de placenta ook gevolgd is. Dit gebeurt gelukkig vrij snel. En daar zijn we, met ons drietjes, aan het uitrusten van die intense uren. Vol liefde die door ons heen stroomt. Nadat hij goed gedronken heeft, gaat Astor ook even bij Diego op de blote borstkas. Zo komen we op adem terwijl Patty opruimt. Ze geeft ons lekker alle tijd en pas wanneer we er klaar voor zijn, stelt ze voor om Astor te wegen en te meten. Nadien laat ze ons ook rustig doen en mogen we hem aankleden wanneer wij het willen. Ze trekt zich terug en gaat slapen. Wij blijven nog even genieten van ons kleine wondertje en gaan dan ook slapen.
De volgende dag staat er een ontbijt voor ons klaar en worden we verwend, terwijl Patty al weer op ronde moet om andere moedertjes te helpen. Wat een krachtig, prachtig, intensief beroep. Zo veel respect voor deze vrouwen en dank voor alle kundige zorg waarvan we mochten genieten toen Astor ter wereld kwam.