Geduld loont en wordt met het mooiste meisje bekroond.
Welkom kleine Oona.
Mijn bevallingsverhaal.
Eerst en vooral een dikke dankjewel aan het team van Bolle Buik, met name Johanne en Tinneke, voor de steun en de begeleiding.
Nadat ik met Emil ongepland thuis was bevallen en dit zo positief ervaren had, was mijn beslissing voor een tweede thuisbevalling snel genomen. Ook deze ervaring pen ik graag neer, zodat het me altijd kan bijblijven hoe mooi en intens ik dit beleefd heb. Hoe anders en nog beter het gelopen is dan bij Emil. Hoe ik de hele tijd controle heb kunnen houden over mijn weeën en mijn lichaam. Ik zou “wij” willen schrijven, want voor Stef was het uiteraard ook een hele intense ervaring… maar daar kom ik nog op terug.
Lieve Oona,
Wat ben ik klaar voor jou! En wat ben ik klaar met de zwangerschap. Iedereen weet dat ik zwanger zijn deze keer niet zo tof vond. Wel het gedeelte waarin ik jou in mijn buik mocht laten groeien, waarin ik jouw aanwezigheid mocht voelen. Niet de bijkomende ongemakken en het gevoel van mezelf niet meer te zijn.
Woensdag 15 februari.
10.00u
Ik ging op controle bij Patty. Al had ik gehoopt toen al lang bevallen te zijn, ook al was je pas voor de 19e uitgerekend. We waren zelfs bezig over ‘overtijd gaan’… Want daar waar ik al een maand het gevoel had dat je zeker vroeger ging komen, was ik op die moment aan het denken dat je nog 3 maanden ging blijven zitten. Iets met zwangeren en hormonen, zeker?
17.30u
Emil kwam thuis na een namiddag spelen bij jouw oma en opa. Vlak voordat ze toekwamen, begon het daar beneden te druppelen… Zou het? Zijn mijn vliezen gebroken? Beeld ik het mij in? Ik belde toch maar voor de zekerheid al naar papa, die nog aan het werk was, met de boodschap dat hij niet al te ver meer moest gaan voor het geval dat…
Samen bekeken Emil en ik zijn knutselwerkjes van het school. Ik stond recht en voelde een hele plas water langs mijn benen naar beneden vloeien… Emil begon te lachen omdat hij dacht dat ik in mijn broek geplast had. We belden papa opnieuw en Emil vertelde wat er net gebeurd was: “Papaaaa, alles nat!”.
Ik zorgde nog voor ons avondeten, maakte Emil klaar voor bed en dat alles zonder echt het gevoel te hebben dat mijn weeën al begonnen waren.
20.00u
We kropen allemaal samen onder de lakens. Slapen deed ik echter niet meer want tijdens het liggen, voelde ik dat mijn weeën wel degelijk begonnen waren. Super onregelmatig wel, dan 10 minuten tussen dan 12 dan 7 en telkens maar 40 seconden lang…
21.30u
Ik hield het niet meer uit en wou opstaan. Op diezelfde moment stond ook je papa op… met buikgriep - I kid you not. ‘t was gezellig beneden: ik mijn weeën aan het opvangen op een matras naast de zetel en jouw papa zo bleek als een lijk en zo plat als een vijg in de zetel.
23.20u
De tijd tussen mijn weeën versprong van 9 minuten naar 5 minuten. Misschien werd het toch maar eens tijd om naar de vroedvrouw te bellen…
00.00u
Johanne kwam toe en stelde vast dat ik 4cm ontsluiting had, maar aangezien mijn weeën nog steeds niet regelmatig waren, is ze weer richting huis gegaan. Ik belde voor de zekerheid toch al maar naar mijn beste vriendin en jouw meter, Frauke, zodat zij je broer kon opvangen voor als hij zou wakker worden.
1.10u
Frauke is bij Emil. Mijn weeën waren ondertussen nog steeds niet regelmatig, zo zat er de ene keer 3 minuten tussen, de andere keer 6 en dan weer 2 en ze duurden nog steeds niet langer als 50 seconden. Maar ik kreeg wel het gevoel dat ik moest beginnen persen. Ik belde Johanne en zij kwam opnieuw af.
1.45u
Johanne kwam toe en ik bleek 8cm ontsluiting te hebben. Ze belde meteen Tinneke op voor extra ondersteuning. Ik ging op de baarkruk zitten met papa -die al zijn kracht en energie bijeen zocht om me toch te kunnen ondersteunen- achter mij. Want het ging snel, heel erg snel. Zo klaar ik met mijn zwangerschap was, zo klaar was ik om te bevallen. Zo gelukkig dat je eindelijk ging komen dat het de pijn op de ene of andere manier zelfs draaglijk maakte. En waar ik bij Emil helemaal geen besef meer had van wat er aan het gebeuren was, had ik nu de touwtjes in handen. Ik voelde elke perswee zo duidelijk en wist precies wanneer ik moest meeduwen en wanneer niet omdat ik voelde dat mijn huid anders ging scheuren. Ik heb je hoofd er zien uitkomen, je lijfje meteen mee aangenomen en je stevig tegen me aangedrukt. Opgelucht. Opgelucht dat ik je eindelijk in mijn armen had. En papa opgelucht dat hij weer in alle rust naar het toilet kon zonder heen en weer te moeten lopen tussen mijn weeën in…
2.26u
Jij. In onze living. Thuis. Ons gezinnetje helemaal compleet met jou erbij. Emil werd een beetje later wakker en was meteen heel benieuwd naar jou.
Donderdag 16 februari.
Onze eerste dag als gezin van 4, wat hebben we die dag lekker in onze bubbel gebleven en gewoon genoten. Ik liep alweer rond enkele uren na de bevalling, Emil was super fier dat hij grote broer was en wou je de hele tijd vasthouden en je papa? Die moest nog even bekomen en uitzieken. Maar eind goed, al goed!
Ondanks de buikgriep, ben ik opnieuw zo dankbaar voor deze ervaring en hoe alles verlopen is. En eerlijk is eerlijk, het zou maar een saai verhaal zijn: “Ja, alles is vlot verlopen. Neen, niets speciaals gebeurd.”
Ik kijk er zo naar uit om dit leven te leven samen met jou, je broer en je papa. Jullie zijn de personen waar mijn hart door overloopt van liefde. Ik kan wel huilen van geluk. Kraamtranen, zeggen ze of simpelweg gelukkig zijn (op het deuntje van Guus Meeuwis).
Ik hou van jou, lieve Oona!
Welkom kleine Oona.
Mijn bevallingsverhaal.
Eerst en vooral een dikke dankjewel aan het team van Bolle Buik, met name Johanne en Tinneke, voor de steun en de begeleiding.
Nadat ik met Emil ongepland thuis was bevallen en dit zo positief ervaren had, was mijn beslissing voor een tweede thuisbevalling snel genomen. Ook deze ervaring pen ik graag neer, zodat het me altijd kan bijblijven hoe mooi en intens ik dit beleefd heb. Hoe anders en nog beter het gelopen is dan bij Emil. Hoe ik de hele tijd controle heb kunnen houden over mijn weeën en mijn lichaam. Ik zou “wij” willen schrijven, want voor Stef was het uiteraard ook een hele intense ervaring… maar daar kom ik nog op terug.
Lieve Oona,
Wat ben ik klaar voor jou! En wat ben ik klaar met de zwangerschap. Iedereen weet dat ik zwanger zijn deze keer niet zo tof vond. Wel het gedeelte waarin ik jou in mijn buik mocht laten groeien, waarin ik jouw aanwezigheid mocht voelen. Niet de bijkomende ongemakken en het gevoel van mezelf niet meer te zijn.
Woensdag 15 februari.
10.00u
Ik ging op controle bij Patty. Al had ik gehoopt toen al lang bevallen te zijn, ook al was je pas voor de 19e uitgerekend. We waren zelfs bezig over ‘overtijd gaan’… Want daar waar ik al een maand het gevoel had dat je zeker vroeger ging komen, was ik op die moment aan het denken dat je nog 3 maanden ging blijven zitten. Iets met zwangeren en hormonen, zeker?
17.30u
Emil kwam thuis na een namiddag spelen bij jouw oma en opa. Vlak voordat ze toekwamen, begon het daar beneden te druppelen… Zou het? Zijn mijn vliezen gebroken? Beeld ik het mij in? Ik belde toch maar voor de zekerheid al naar papa, die nog aan het werk was, met de boodschap dat hij niet al te ver meer moest gaan voor het geval dat…
Samen bekeken Emil en ik zijn knutselwerkjes van het school. Ik stond recht en voelde een hele plas water langs mijn benen naar beneden vloeien… Emil begon te lachen omdat hij dacht dat ik in mijn broek geplast had. We belden papa opnieuw en Emil vertelde wat er net gebeurd was: “Papaaaa, alles nat!”.
Ik zorgde nog voor ons avondeten, maakte Emil klaar voor bed en dat alles zonder echt het gevoel te hebben dat mijn weeën al begonnen waren.
20.00u
We kropen allemaal samen onder de lakens. Slapen deed ik echter niet meer want tijdens het liggen, voelde ik dat mijn weeën wel degelijk begonnen waren. Super onregelmatig wel, dan 10 minuten tussen dan 12 dan 7 en telkens maar 40 seconden lang…
21.30u
Ik hield het niet meer uit en wou opstaan. Op diezelfde moment stond ook je papa op… met buikgriep - I kid you not. ‘t was gezellig beneden: ik mijn weeën aan het opvangen op een matras naast de zetel en jouw papa zo bleek als een lijk en zo plat als een vijg in de zetel.
23.20u
De tijd tussen mijn weeën versprong van 9 minuten naar 5 minuten. Misschien werd het toch maar eens tijd om naar de vroedvrouw te bellen…
00.00u
Johanne kwam toe en stelde vast dat ik 4cm ontsluiting had, maar aangezien mijn weeën nog steeds niet regelmatig waren, is ze weer richting huis gegaan. Ik belde voor de zekerheid toch al maar naar mijn beste vriendin en jouw meter, Frauke, zodat zij je broer kon opvangen voor als hij zou wakker worden.
1.10u
Frauke is bij Emil. Mijn weeën waren ondertussen nog steeds niet regelmatig, zo zat er de ene keer 3 minuten tussen, de andere keer 6 en dan weer 2 en ze duurden nog steeds niet langer als 50 seconden. Maar ik kreeg wel het gevoel dat ik moest beginnen persen. Ik belde Johanne en zij kwam opnieuw af.
1.45u
Johanne kwam toe en ik bleek 8cm ontsluiting te hebben. Ze belde meteen Tinneke op voor extra ondersteuning. Ik ging op de baarkruk zitten met papa -die al zijn kracht en energie bijeen zocht om me toch te kunnen ondersteunen- achter mij. Want het ging snel, heel erg snel. Zo klaar ik met mijn zwangerschap was, zo klaar was ik om te bevallen. Zo gelukkig dat je eindelijk ging komen dat het de pijn op de ene of andere manier zelfs draaglijk maakte. En waar ik bij Emil helemaal geen besef meer had van wat er aan het gebeuren was, had ik nu de touwtjes in handen. Ik voelde elke perswee zo duidelijk en wist precies wanneer ik moest meeduwen en wanneer niet omdat ik voelde dat mijn huid anders ging scheuren. Ik heb je hoofd er zien uitkomen, je lijfje meteen mee aangenomen en je stevig tegen me aangedrukt. Opgelucht. Opgelucht dat ik je eindelijk in mijn armen had. En papa opgelucht dat hij weer in alle rust naar het toilet kon zonder heen en weer te moeten lopen tussen mijn weeën in…
2.26u
Jij. In onze living. Thuis. Ons gezinnetje helemaal compleet met jou erbij. Emil werd een beetje later wakker en was meteen heel benieuwd naar jou.
Donderdag 16 februari.
Onze eerste dag als gezin van 4, wat hebben we die dag lekker in onze bubbel gebleven en gewoon genoten. Ik liep alweer rond enkele uren na de bevalling, Emil was super fier dat hij grote broer was en wou je de hele tijd vasthouden en je papa? Die moest nog even bekomen en uitzieken. Maar eind goed, al goed!
Ondanks de buikgriep, ben ik opnieuw zo dankbaar voor deze ervaring en hoe alles verlopen is. En eerlijk is eerlijk, het zou maar een saai verhaal zijn: “Ja, alles is vlot verlopen. Neen, niets speciaals gebeurd.”
Ik kijk er zo naar uit om dit leven te leven samen met jou, je broer en je papa. Jullie zijn de personen waar mijn hart door overloopt van liefde. Ik kan wel huilen van geluk. Kraamtranen, zeggen ze of simpelweg gelukkig zijn (op het deuntje van Guus Meeuwis).
Ik hou van jou, lieve Oona!