Wanneer ik de uitgerekende datum passeer merk ik dat iedereen in mijn omgeving op hete kolen begint te zitten. Er waren nog enkele belangrijke to-do’s de laatste weken die intussen allemaal afgewerkt zijn, dus iedereen is er klaar voor. Heel lief hoeveel mensen er meeleven, maar een baby komt nu eenmaal niet op commando.
De dagen verstrijken, ikzelf voel me nog prima, en de monitor toont telkens aan dat dat voor de baby net zo is. Wat een zaligheid trouwens dat die monitor gewoon thuis kan gebeuren.
We kozen heel bewust voor de persoonlijke opvolging bij Bolle Buik en gingen enkel voor de echo’s naar de gynaecoloog.
Op zaterdag ochtend ben ik 8 dagen voorbij de uitgerekende datum, de monitor toont aan dat de baby zich nog prima voelt. Ik heb een kleine 4 cm ontsluiting en heb het gevoel dat mijn baarmoeder een zetje kan gebruiken om in arbeid te gaan. Door een eerdere tweelingzwangerschap lijkt ze niet zo snel meer geprikkeld.
Patty masseert de drukpunten op mijn voeten, iets wat bij een eerdere bevalling wonderen deed. Hopelijk werkt het nu ook. Emma, de vroedvrouw die van wacht is, is al op de hoogte dat het waarschijnlijk voor vandaag is.
Al snel begin ik wat menstruatie krampen te krijgen in mijn onderbuik. Spannend! Ik probeer nog wat te rusten, op de achtergrond spelen de oudere broers samen wat spelletjes. Ze houden zich samen bezig.
In de namiddag lijkt er enige regelmaat in de krampen te komen. Ik maak Rik wakker, hij heeft voorbije nacht de hele nacht nog gewerkt.
Emma stuurt regelmatig een berichtje. Voorlopig bracht een warme kruik voldoende comfort om de krampen de baas te kunnen, wanneer het ook met kruik wat lastig lijkt te worden geeft Rik Emma een seintje om toch alvast langs te komen. Een kwartier later staat Emma voor de deur, de krampen vallen wat stil, en ik heb nog steeds 4cm ontsluiting. Emma vermoed dat de vliezen de arbeid wat tegenhouden. Met de vorige snelle bevallingen in het achterhoofd wordt Patty alvast verwittigd. Zij was ook bij onze twee vorige thuisbevallingen en ik ben zo blij dat ze als tweede vroedvrouw meekomt. Intussen wordt het bad verder opgepompt en gevuld met warm water. De grote broers hebben zich boven teruggetrokken en krijgen extra schermtijd.
Even later staat Patty ook voor de deur. Ik ben emotioneel omdat de krampen stilgevallen lijken en ik bang ben hun tijd te verdoen. Ze stellen me gerust dat de baby echt wel vandaag komt. Met nieuw vertrouwen, en uitkijkend naar onze jongste spruit, worden de vliezen gebroken. Het is nu 17u. Meteen komt de eerste wee aanzetten. Dit zijn geen krampen meer. Ik wil meteen het bad in, maar heb al drie weeën opgevangen tegen dat ik in bad kan stappen. Het warme water doet zo’n deugd. Rik komt voor me zitten zodat hij me kan steunen. Ik probeer terug te kruipen in mijn cocon, de lichten zijn gedimd, kaarsjes branden, op de achtergrond speelt Sigur Ros. Ik probeer in gedachten de IJslandse bergen te beklimmen terwijl ik van de ene wee in de andere rol. Ik wieg met mijn heupen heen en weer om de baby te laten zakken. Al snel ben ik vermoeid en vind ik het niet fijn meer. Een gevoel dat ik intussen herken van de eerdere bevallingen. Al snel krijg ik drukgevoel. Emma en Patty nemen de laatste twijfels weg en zeggen dat het oké is om toe te geven. De persweeën worden steeds krachtiger. Ik denk een fractie dat het niet gaat passen maar de persdrang neemt het al snel weer over. Ik voel het hoofdje draaien en enkele persweeën later is het hoofdje geboren. Nu de schouders nog. De persweeën lijken even stil te vallen. Nadat ik op instructie van Emma ga recht staan zijn ze daar weer, een flinke perswee later voel ik ook de schouders geboren worden. En dan is hij daar om 17u38: Oscar. Hij laat meteen van zich horen en de grote broers komen druppelsgewijs de trap naar beneden. Klaar om hun jongste broer te verwelkomen!
Onze oudste zoon ontpopt zich meteen tot de beste kraamhulp, en ook de andere broers verwelkomen hun jongste broer met veel liefde.
Nu nog de laatste horde, de placenta. Deze laat even op zich wachten en ik ben opgelucht wanneer deze eindelijk ook geboren wordt. Achteraf hoor ik nog dat Oscar een sterrenkijker was, dat verklaard waarom ik zijn hoofdje nog zoveel voelde draaien tijdens de bevalling. Met zijn 4kg060 en 52cm is hij meteen ook de zwaarste en grootste baby van het gezin. Tegen de avond is bijna alles alweer opgeruimd en brengen we familie en vrienden op de hoogte. Het grote genieten kan beginnen! Bedankt aan het ganse Bolle Buik team om ook van deze zwangerschap en bevalling weer een fantastische reis te maken.
De dagen verstrijken, ikzelf voel me nog prima, en de monitor toont telkens aan dat dat voor de baby net zo is. Wat een zaligheid trouwens dat die monitor gewoon thuis kan gebeuren.
We kozen heel bewust voor de persoonlijke opvolging bij Bolle Buik en gingen enkel voor de echo’s naar de gynaecoloog.
Op zaterdag ochtend ben ik 8 dagen voorbij de uitgerekende datum, de monitor toont aan dat de baby zich nog prima voelt. Ik heb een kleine 4 cm ontsluiting en heb het gevoel dat mijn baarmoeder een zetje kan gebruiken om in arbeid te gaan. Door een eerdere tweelingzwangerschap lijkt ze niet zo snel meer geprikkeld.
Patty masseert de drukpunten op mijn voeten, iets wat bij een eerdere bevalling wonderen deed. Hopelijk werkt het nu ook. Emma, de vroedvrouw die van wacht is, is al op de hoogte dat het waarschijnlijk voor vandaag is.
Al snel begin ik wat menstruatie krampen te krijgen in mijn onderbuik. Spannend! Ik probeer nog wat te rusten, op de achtergrond spelen de oudere broers samen wat spelletjes. Ze houden zich samen bezig.
In de namiddag lijkt er enige regelmaat in de krampen te komen. Ik maak Rik wakker, hij heeft voorbije nacht de hele nacht nog gewerkt.
Emma stuurt regelmatig een berichtje. Voorlopig bracht een warme kruik voldoende comfort om de krampen de baas te kunnen, wanneer het ook met kruik wat lastig lijkt te worden geeft Rik Emma een seintje om toch alvast langs te komen. Een kwartier later staat Emma voor de deur, de krampen vallen wat stil, en ik heb nog steeds 4cm ontsluiting. Emma vermoed dat de vliezen de arbeid wat tegenhouden. Met de vorige snelle bevallingen in het achterhoofd wordt Patty alvast verwittigd. Zij was ook bij onze twee vorige thuisbevallingen en ik ben zo blij dat ze als tweede vroedvrouw meekomt. Intussen wordt het bad verder opgepompt en gevuld met warm water. De grote broers hebben zich boven teruggetrokken en krijgen extra schermtijd.
Even later staat Patty ook voor de deur. Ik ben emotioneel omdat de krampen stilgevallen lijken en ik bang ben hun tijd te verdoen. Ze stellen me gerust dat de baby echt wel vandaag komt. Met nieuw vertrouwen, en uitkijkend naar onze jongste spruit, worden de vliezen gebroken. Het is nu 17u. Meteen komt de eerste wee aanzetten. Dit zijn geen krampen meer. Ik wil meteen het bad in, maar heb al drie weeën opgevangen tegen dat ik in bad kan stappen. Het warme water doet zo’n deugd. Rik komt voor me zitten zodat hij me kan steunen. Ik probeer terug te kruipen in mijn cocon, de lichten zijn gedimd, kaarsjes branden, op de achtergrond speelt Sigur Ros. Ik probeer in gedachten de IJslandse bergen te beklimmen terwijl ik van de ene wee in de andere rol. Ik wieg met mijn heupen heen en weer om de baby te laten zakken. Al snel ben ik vermoeid en vind ik het niet fijn meer. Een gevoel dat ik intussen herken van de eerdere bevallingen. Al snel krijg ik drukgevoel. Emma en Patty nemen de laatste twijfels weg en zeggen dat het oké is om toe te geven. De persweeën worden steeds krachtiger. Ik denk een fractie dat het niet gaat passen maar de persdrang neemt het al snel weer over. Ik voel het hoofdje draaien en enkele persweeën later is het hoofdje geboren. Nu de schouders nog. De persweeën lijken even stil te vallen. Nadat ik op instructie van Emma ga recht staan zijn ze daar weer, een flinke perswee later voel ik ook de schouders geboren worden. En dan is hij daar om 17u38: Oscar. Hij laat meteen van zich horen en de grote broers komen druppelsgewijs de trap naar beneden. Klaar om hun jongste broer te verwelkomen!
Onze oudste zoon ontpopt zich meteen tot de beste kraamhulp, en ook de andere broers verwelkomen hun jongste broer met veel liefde.
Nu nog de laatste horde, de placenta. Deze laat even op zich wachten en ik ben opgelucht wanneer deze eindelijk ook geboren wordt. Achteraf hoor ik nog dat Oscar een sterrenkijker was, dat verklaard waarom ik zijn hoofdje nog zoveel voelde draaien tijdens de bevalling. Met zijn 4kg060 en 52cm is hij meteen ook de zwaarste en grootste baby van het gezin. Tegen de avond is bijna alles alweer opgeruimd en brengen we familie en vrienden op de hoogte. Het grote genieten kan beginnen! Bedankt aan het ganse Bolle Buik team om ook van deze zwangerschap en bevalling weer een fantastische reis te maken.