Bevallingsverhaal door de ogen van de papa van Arthur
'Daddy to be'. Mijn vrouw Josefien had een cadeau gekocht voor mij met die zin op een pull gedrukt. Samen keken we er reikhalzend naar uit. Op 3 mei 2019 zou ons kleintje deze wondere wereld betreden, zo gingen wij er toch van uit. Arthur besliste echter dat hij 15 dagen eerder wilde komen. Hier waren wij eigenlijk niet op voorbereid. Materialistisch was alles in orde. Het was eerder in ons hoofd. We hadden nog plannen om samen te doen, 'voor de laatste keer met ons 2' zeiden we. Zo kochten we de avond voor het breken van de vliezen cinema tickets en kochten we bijna ook een bon om te gaan lunchen.
Tijdens die nacht werd ik wakker omstreeks 4u en het licht was aan, ik verschoot… Josefien zei me: ‘ik denk niet dat we naar de cinema kunnen’. Mijn reactie was half slapend ‘heh, wat?’ met een grote geeuw. ‘Mijn water is gebroken’… Gelukkig heeft mijn vrouw ervaring als vroedvrouw, want ik was opeens in paniek… ‘Wat nu’? Als een kieken zonder kop sprong ik in de douche en kleedde me aan. 10’ later zat ik naast mijn vrouw in bed… Ik had me op voorhand vanalles ingebeeld van dit moment. Deze situatie was nu niet bepaald wat ik in gedachten had. ‘Wachten’ zei Josefien, 'slaap maar'. Haha ‘dat lukt me niet meer…’ Onze top vroedvrouw/vriendin Britte was van wacht en Josefien belde haar, ze had net zelf een bevalling achter de rug, ‘Ik denk dat het een lange dag voor jou wordt, Britte’. De weeën kwamen niet constant waardoor Britte een beslissing moest nemen. 18 uur na het breken van de vliezen moet je naar het ziekenhuis maar deze uren waren voorbij en we waren nog thuis. Britte besliste om met ons naar het ziekenhuis te gaan. Een aparte autorit en vertrek thuis, wij komen volgende keer met 3 naar huis. Aangekomen in het ziekenhuis bleek na de autorit een cm meer opening gekomen te zijn.
Ondertussen zijn we ongeveer 2 uur in het verloskwartier aanwezig waar er geen verandering in kwam. Het was erg druk op verloskamer. Gelukkig hadden we onze steun en toeverlaat bij Britte. Als papa-to-be wist ik niet zo goed wat er ons nog allemaal te wachten stond en ik hield me eerder op de achtergrond. Ik denk dat Britte dit door had en ze gaf me een opdracht om Josefiens rug te masseren met massage olie om te ontspannen. Ondertussen had Evelyn (de vroedvrouw die de nachtshift - en degene van de rondleiding) met de artsen overlegd om medicatie op te starten om de weeën constant te laten komen zodat er ‘schot in de zaak kwam’. In het begin was dit rustig maar een intens uur later waren er transfers van zitbal naar stappen en tot slot in het super moderne bad waar muziek op afgespeeld kon worden en sfeer lichtjes werden geprojecteerd. Ik zat naast Josefien buiten het bad en probeerde haar hand vast te houden en te zeggen dat ze goed bezig was, ‘wat kan ik meer doen’ dacht ik constant. Maar het was vooral Britte die de juiste woorden vond om tegen Josefien te zeggen.
We hielpen Josefien uit het bad en daar was de fameuze bevallingstafel zoals ik ze al gezien had in de films. Britte en Evelyn begeleidden Josefien bij de weeën, ze had heel veel pijn. Weeën via deze medicatie zijn niet-natuurlijk en veel intenser en pijnlijker maar ze wilde géén epidurale verdoving! Zo dapper achteraf gezien, maar tijdens de bevalling erg om als partner je vrouw zo te zien pijn lijden en er niks aan kunnen doen! Ik stond naast haar hoofd en pakte haar hand vast en zei dat ze mocht knijpen. ‘Knijp maar zoet, je doet het fantastisch’. Ik streelde haar wang terwijl ik dit zei. Dat had ik beter niet gedaan. Opeens beet ze op mijn duim ter hoogte van mijn nagelbed (waar wij op school vroeger geleerd hadden om comateuze patiënten te prikkelen door te knijpen op het nagelbed). Dit deed veel pijn maar ik durfde natuurlijk niks te zeggen, ‘wat is dit nu in vergelijking met wat zij meemaakt’, maar ik duwde mijn hoofd toch in haar kussen. De dag erna hebben we er nog plat gelegen van het lachen met mijn blauwe duim.
Ik herinner me dat dit was om 2u30 en toen dacht ik, onze kleine Arthur gaat elk moment geboren worden maar Josefien moest nog een extra uur afzien tot 3u27. Evelyn zei ‘we zien het hoofdje, wil je dit zien Wannes?’ ’Neen ik sta hier prima’. Ik had me voorgenomen om aan het hoofdeinde bij Josefien te blijven, ik wilde niet een van die papa’s zijn die flauwvalt bij de bevalling. Ik dacht ‘dat zouden ze er niet bij moeten hebben'. Men vertelde dat een kindje geboren weten worden het mooiste moment van je leven is. Na dit moment kan ik dat beamen. Niks is zo mooi om iets, dat van jullie samen is, geboren te zien worden. De liefde die vereeuwigd wordt. Zo'n fantastisch gevoel om Arthur te zien liggen op Josefiens buik.
‘HOE KUNNEN MENSEN DIT NU OOIT VERGETEN’ vroeg ze zich af tijdens de bevalling. Josefien is 7 weken later al flarden vergeten van de bevalling, waarschijnlijk door dat verschrikkelijke afzien. Daarom dat ik als papa de eer krijg om dit verhaal te mogen vertellen. De bevalling heeft in totaal 26 uur geduurd!! Wat een prestatie van mijn vrouw, zo dapper, zo door de pijn heen bijten zonder verdoving. Ik was super fier op haar! Ik niet alleen maar Britte en Evelyn hadden dit nog maar zelden meegemaakt! Een gouden medaille! Misschien vergeten Josefien en de vroedvrouwen dit maar ik in ieder geval niet. Dit staat in mijn geheugen gegrift.
Hartelijk dank aan Evelyn en Britte om het mooiste moment van ons leven mee te maken. Britte, zonder jouw steun als vriendin maar ook als vroedvrouw om soms even door te bijten op de harde momenten zou dit nooit gelukt zijn.