Geboorteverhaal Nino
Maandenlang keken we uit naar de bevalling. En het werd misschien wel ons mooiste moment. Hoewel we bij onze eerste bevalling een prachtig eerste kind verwelkomden, is de bevalling mij overkomen. Een mix van onwetendheid bij mij en teveel medische interventies.
We wisten al snel dat we het deze keer anders wilden. En wat werd het anders….
Dinsdagavond
We deden nog een kleine wandeling na het eten. Ik voelde duidelijke druk op mijn onderbuik.
Iets wat ik tot nu toe niet gevoeld had. Zo subtiel als ik kon, bracht ik Pierre op de hoogte.
Ik moest mijn blijheid wat verbergen want ik wilde onze bijna vierjarige Morris nog op een gewoon uur in bed krijgen. Zoals elke avond lag ik naast hem in bed en kozen we beide ons ‘leukste van de dag’. En hoe normaal en ontspannen ik ook probeerde te doen, ik ben er zeker van dat hij iets voelde. Het duurde dan ook veel langer voor hij sliep.
Ondertussen genoot ik van het geluid van de stofzuiger beneden, Pierre die een extra poging deed om nog wat bij te dragen aan mijn nestdrang. Ergens onderweg in de zwangerschap, is het geluid van de stofzuiger voor mij van vreselijk naar aangenaam gegaan.
Ik herinner mij dat ik toen dacht: “Wat een man heb ik toch.”, zonder dat ik toen wist dat die gedachte later die nacht, voor altijd een nieuw niveau zou bereiken.
Morris sliep eindelijk… de golven bleven komen, ze waren kort maar werden duidelijker intenser. Ik was blij dat ik uit bed kon, want wilde nog wat dingen doen. Ik knuffelde Morris nog een keer voor ik uit bed kroop. Want niet lang meer van nu zou mijn kleintje straks plots de grootste zijn.
Het bad zou in onze keuken komen te staan, al weken wist ik perfect hoe ik het daar zou willen. Zoutlampjes, kaarsen, … hoe gezelliger, hoe meer ontspannen ik zou zijn, hoe meer oxytocine mijn lichaam zou aanmaken, wat de brandstof voor de ontsluiting zou zijn.
Thuisbevalling?
De week ervoor kocht ik nog twee prachtige kaarsenhouders in de vorm van lotusbloemen. Morris liet de vrouw aan de kassa nog even, zoals alleen een kleuter dat kan, weten dat de kaarsenhouders voor “onze bevalling” waren, om het gezellig te maken. De vrouw keek mij vragend en licht ongemakkelijk aan. Ik bevestigde glimlachend.
In de loop van de maanden kregen we verschillende reacties op onze wens om thuis te bevallen. Positieve en negatieve reacties, het hielp mij om goed te luisteren maar het niet altijd alles te laten binnenkomen. Als ik goed luisterde hoorde ik dat de meeste negatieve reacties waren geworteld in angst. Dat hielp, want de angst van anderen was iets waardoor ik me niet wilde laten leiden.
Enkele reacties checkte ik wel af met Emma of Patty, zodat ik de juiste informatie had en zelf kon beslissen of ik mij de reactie moest aantrekken of niet.
Terug naar de bevalling
Pierre en ik dronken een theetje en overlegde wat er nog moest gebeuren. Ik had mijn lieve mama gevraagd om bij ons te komen logeren zodat er steeds iemand was als Morris wakker zou worden. Toen zij gingen slapen, besefte ik dat niet meer echt zou kunnen slapen.
Om 11u smste ik Patty, dat ik mij best moest concentreren op elke golf, dat ze toe namen in hoeveelheid en intensiteit maar dat ik het nog niet pijnlijk kon noemen. Patty liet me weten dat ik altijd mocht bellen om te overleggen of als ik graag wilde dat ze kwam.
We dimden de lichten en maakten het gezellig.
Ik vond het leuk dat iedereen ging slapen. Ik voelde me sterk. Ik had mij deze keer goed voorbereid, ik wist in grote mate wat er gebeurde met mijn lichaam, dat maakte mij zelfzeker en ontspannen. Ook de afspraak tussen Pierre en mij was dat ik hem zou wakker maken als ik hem nodig had. Tegelijk leek het mij ook een goed idee dat hij wat geslapen had.
Ik at nog wat dadels en maakte thee bij. Ik installeerde mij op de zetel en genoot van de stilte die de nacht met zich meebracht. Ik had altijd gehoopt dat het ’s nachts zou beginnen, ik vond dat het iets gezellig had. De komende uren verzonk ik in mijn eigen wereld, ik mediteerde met de hypnobirthing ‘regenboog’, luisterde muziek, dacht aan leuke herinneringen en bij elke golf ademde ik mee.
Om 3u30 werd de intensiteit mij wat veel, ik wist mij moeilijk een houding te geven en besloot een warme douche te nemen. Ik keek in de spiegel vanuit de douche en was fier op mijn grote buik. Ik bedacht me toen dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik daar zou staan mét baby in de buik. Het warme water was heerlijk, ik voelde de druk nu veel vager. Een beetje een kleine pauze. Na een tijdje stapte ik eruit en op moment dat ik een handdoek pakte, kwam alles meteen terug. Ik besloot om nog een douche te nemen. Ik vond dat ik dat na negen maanden wel verdiend had.
Om 4u15 kreeg ik een sms’je van Patty hoe het met mij ging, we overlegden kort even telefonisch en ze besloot na de arbeid van een andere vrouw toch even te komen. Ik merkte dat ik het fijn vond dat ze kwam, tegelijk was dit ook het moment dat ik besefte dat ik het steeds intenser vond worden en Pierre vanaf nu bij mij wilde hebben. Tussen de golven door lachten en babbelden we nog, het was gezellig.
Tegen 4u45 kwam Patty bij ons aan, een beetje later onderzocht ze mij, 2-3 cm. Een beetje wat ik verwacht had, al vond ik toch dat ik al hard had gewerkt. Heel even panikeerde ik dat ik misschien straks te moe zou zijn. Maar ik werd afgeleid door het breken van mijn vliezen. Daarna voelde ik mij misselijk. De hormonen, legde Patty uit.
Ik hoorde Patty en Pierre overleggen over het bad. Ondertussen probeerde ik mij te ontspannen, wat steeds moeilijker werd. Ik voelde elke golf nu ook intens in mijn onderrug. Patty hielp mij met een goede houding te vinden en masseerde mijn rug.
Ik hoorde mezelf verschillende keren vragen of het bad al klaar was, terwijl ik eigenlijk wist dat dat niet kon. Het was sterker dan mezelf.
Het hielp om niet vooruit te denken, ik stak mijn oortjes in om de regenboog te beluisteren. Al die weken was ik benieuwd geweest of de hypnobirthing zou helpen, en bij de eerste tonen ontspande mijn lichaam. Mijn hersenen waren goed getraind. Het hielp om vol te houden tot het bad klaar was.
Het warme water, de liefde en het ademen
Eens in het bad werd alles nog intenser, Pierre en ik leken bij elke wee één te worden. Het voelde zo goed. En wat voelde het veilig dat Patty er gewoon was, ze voelde nabij maar heel rustig waardoor het soms voelde alsof Pierre en ik gewoon met zijn tweeën waren. Bizar hoe zo’n intens en uitdagend moment ook zo romantisch kan zijn. Hij hield zijn armen rond mij en ademde mee, wat mij rustiger maakte. Patty duwde ondertussen bij elke golf op mijn onderrug. Wat een verlichting.
Het was een gek gevoel, ik was daar en ik was het niet. Alsof mijn lichaam en geest afzonderlijk functioneerden. Mijn lichaam nam het vanzelf over. Mijn brein leek ver op de achtergrond wel verder te draaien.
Gedachten flitsten door mijn hoofd, ik dacht bijvoorbeeld na over wanneer Morris wakker zou worden, over hoe Pierre zijn knieën wel pijn moesten doen in die houding of over dat nog niemand Patty iets te drinken had gegeven.
Op dat moment in de bevalling werd mij heel duidelijk hoe krachtig ademen kan zijn. Elke keer dat ik panikeerde omdat ik dacht dat ik te moe zou worden, of dat ik niet meer kon,… had ik intense pijn. De keren dat ik rustig kon ademen en denken ‘Ik kan dit, laat maar komen… elke keer zijn we dichterbij’ was het ook intens maar veel minder pijnlijk. De vloek en de kracht van ons menselijk brein…
Plots hoorde ik Morris uit bed komen.
Voor ons was het een natuurlijk iets, dat als hij wilde, hij erbij mocht zijn. Hij wist dat oma er voor hem zou zijn en hij dus op elk moment kon weggaan als hij dat wilde. Hij speelde boven en kwam verschillende keren kijken, hij stelde nieuwsgierige vragen
In de weken ervoor praatten we veel over de bevalling en zochten we samen veel op.
Het voelde heel fijn dat hij erbij was.
Net toen ik echt dacht dat ik echt niet meer kon en tegelijk veel sneller dan ik verwachte, veranderden de weeën in een drukkend gevoel, ik had dit nog nooit gevoeld maar ik wist intuïtief wat dit betekende. Mijn lichaam deed gewoon wat het moest doen. Ondertussen was de tweede vroedvrouw, Goedele ook aangekomen. Patty deed koud water op mijn gezicht en rug, wat heerlijk verfriste.. ik kon alleen geen goede houding meer aanhouden. Mijn lichaam was moe. Tegelijk was ik blij. Wat een verademing, ik voelde wat ik moest voelen. Alsof ik een mijn hele leven al vergeten was hoe krachtig mijn lichaam kan zijn. Het verschil met mijn vorige bevalling met verdoving was groot, ik werd toen gevraagd om te persen maar ik voelde niet wat ik moest doen. Nu pas begreep ik waarom het vorige keer daar wat mis ging.
Uiteindelijk stelde Patty voor om mij te verplaatsen naar de baarkruk, om de baby meer ruimte te geven. Pierre zat opnieuw dichtbij mij, deze keer achter mij. Ineens besefte ik dat het licht geworden was buiten. De nacht was voorbij. En nog voor ik het wist was hij daar, om 7u33. Nino!
Zo blij met lieve mooie Nino, fier op mezelf en dankbaar dat ik dit kon doen omringd door de fijnste mensen.
Mijn hart is op 18 augustus een stukje groter geworden. Want exact zoals we gewild hadden als een hecht team, waren we in ons eigen nestje plots een familie van vier geworden. Voor altijd een magisch mooie herinnering.
Graag wil ik mijn mama bedanken om te zijn wie ze is, om klaar te staan, mij te horen en al mijn wensen te respecteren, voor de helpende handen én de heerlijk voedzame kraamkost de eerste 12 dagen van Nino zijn leven. Wat een topvrouw!
Graag wil ik mijn vroedvrouwen bedanken.
Emma voor de fijne bezoekjes, de zorg, lieve steun en vele goede raad voor en na de bevalling. Goedele voor het inspirerende en leuke eerste gesprek en de verzorging na de bevalling.
En Patty voor haar warme aanwezigheid en zachte hulp tijdens de bevalling, voor de gezelligheid, het luisterend oor en de steun voor en na de bevalling.
Jullie maken écht het verschil.