19/12/2018: Ik was 36 weken en 1 dag zwanger en ging onder de middagpauze naar een afspraak bij de gynaecoloog. Ferre was die ochtend net vertrokken om nog 2 weekjes op de boot te gaan werken. Hij zou 3 januari terugkomen, 2 weken voor de uitgerekende datum, 15 januari 2019.
Het was mijn voorlaatste dag op het werk want ik wilde eerst nog 2 weekjes kerstvakantie. Mijn zwangerschapsverlof zou dan een week voor de uitgerekende datum aanvangen.
De gynaecoloog toucheerde en tot onze grote verbazing had ik al 3 cm ontsluiting en was de baarmoedermond al verstreken. De gynaecoloog zei tegen mij “probeer toch maar 37 weken te halen”. Van de rest van de afspraak herinner ik me niet veel, ik was in volle paniek, want Ferre was niet thuis. Mijn grootste angst was dat hij er niet bij zou zijn. Emma was met me mee gegaan naar de afspraak en probeerde me gerust te stellen, maar dat lukte natuurlijk niet. Ik belde naar Ferre en vertelde hem het nieuws. Hij ging net het vliegtuig opstappen en was dus toch vertrokken want Emma zei me dat het even goed nog lang kon duren.
Ik ging nadien terug naar het werk en vertelde daar wat de gynaecoloog had gezegd. Ik mocht meteen naar huis. Daar zat ik dan, bang om te bevallen, met mijn voetjes in de lucht om het toch proberen uit te stellen. Dit was volledig onverwacht, want ik had nog geen symptomen of braxton hicks gevoeld.
Ferre had gesproken met zijn chef en mocht op 28/12/2018 naar huis komen. Volhouden dus!
24/12/2018: Ferre was zonder mij te zeggen al vroeger naar huis kunnen komen! Wat een verrassing en wat een ontlading. De dag nadien voelde ik heel de dag en avond voorweeën. Zou het een kerstkindje worden?
25/12/2018: ik voelde weer niets. Ons zoontje zal ons waarschijnlijk toch tot 2019 laten wachten.
30/12/2018: het was 9u00, Ferre ging net vertrekken met zijn vriend om te gaan mountainbiken. Ik voelde wat nattigheid tussen mijn benen. Was mijn water gebroken? Ik snelde naar de wc om te kijken, maar ik had wat bloedverlies. Ik was bang en riep Ferre. We belden meteen naar Emma. Zij kwam meteen langs om naar het hartje te luisteren. Oef! Alles was in orde. Emma raadde ons aan om toch even naar het ziekenhuis gaan voor een echo. Om zeker te zijn dat alles in orde was. Maar ze stelde ons gerust dat alles waarschijnlijk in orde zou zijn.
In het ziekenhuis stelde de gynaecoloog vast dat ik 3 cm ontsluiting had met een verstreken cervix. Op de echo zag ze ook dat de placenta wat verkalkt was en er niet veel vruchtwater aanwezig was. Ze raadde ons daarom aan om in het ziekenhuis te blijven en mijn water te laten breken. Het was dus begonnen. In het verloskwartier werd mijn water gebroken. Daarna gebeurde er helemaal niets. Ze wilden mij meteen oxytocine geven, maar Emma had ervoor gezorgd dat ze daar nog even mee zouden wachten. Na een uur was er echter nog niets gebeurd en gaven ze mij toch de oxytocine. Toen kwam er bijna meteen een wee. Nadat deze voorbij was, dacht ik even te bekomen, maar nee, er was meteen nog een wee. De weeënstorm bleef komen. We riepen de vroedvrouw om te komen toucheren en ja, ik had al 10 cm ontsluiting!
De gynaecoloog was thuis want het was zondag. Gelukkig was het mijn eigen gynaecoloog die van wacht was. Na 20 minuten mijn persdrang tegen te houden terwijl Ferre en Emma mij ondersteunden, was ze eindelijk daar. Ik mocht beginnen persen. Het leek alsof ik maar 5 minuten aan het persen was toen Emma mij in mijn oor fluisterde “bij de volgende is hij er”. En ja hoor, daar was onze kleine schat. 3,025 kg, 48 cm om 15u19. Onze lieve Noah. Ferre werd meteen de trotse papa. Het was een prachtig moment. We waren overweldigd want we hadden helemaal niet verwacht dat we op deze dag, dit jaar nog, en zo snel ouders gingen worden, maar het was geweldig!
Het was mijn voorlaatste dag op het werk want ik wilde eerst nog 2 weekjes kerstvakantie. Mijn zwangerschapsverlof zou dan een week voor de uitgerekende datum aanvangen.
De gynaecoloog toucheerde en tot onze grote verbazing had ik al 3 cm ontsluiting en was de baarmoedermond al verstreken. De gynaecoloog zei tegen mij “probeer toch maar 37 weken te halen”. Van de rest van de afspraak herinner ik me niet veel, ik was in volle paniek, want Ferre was niet thuis. Mijn grootste angst was dat hij er niet bij zou zijn. Emma was met me mee gegaan naar de afspraak en probeerde me gerust te stellen, maar dat lukte natuurlijk niet. Ik belde naar Ferre en vertelde hem het nieuws. Hij ging net het vliegtuig opstappen en was dus toch vertrokken want Emma zei me dat het even goed nog lang kon duren.
Ik ging nadien terug naar het werk en vertelde daar wat de gynaecoloog had gezegd. Ik mocht meteen naar huis. Daar zat ik dan, bang om te bevallen, met mijn voetjes in de lucht om het toch proberen uit te stellen. Dit was volledig onverwacht, want ik had nog geen symptomen of braxton hicks gevoeld.
Ferre had gesproken met zijn chef en mocht op 28/12/2018 naar huis komen. Volhouden dus!
24/12/2018: Ferre was zonder mij te zeggen al vroeger naar huis kunnen komen! Wat een verrassing en wat een ontlading. De dag nadien voelde ik heel de dag en avond voorweeën. Zou het een kerstkindje worden?
25/12/2018: ik voelde weer niets. Ons zoontje zal ons waarschijnlijk toch tot 2019 laten wachten.
30/12/2018: het was 9u00, Ferre ging net vertrekken met zijn vriend om te gaan mountainbiken. Ik voelde wat nattigheid tussen mijn benen. Was mijn water gebroken? Ik snelde naar de wc om te kijken, maar ik had wat bloedverlies. Ik was bang en riep Ferre. We belden meteen naar Emma. Zij kwam meteen langs om naar het hartje te luisteren. Oef! Alles was in orde. Emma raadde ons aan om toch even naar het ziekenhuis gaan voor een echo. Om zeker te zijn dat alles in orde was. Maar ze stelde ons gerust dat alles waarschijnlijk in orde zou zijn.
In het ziekenhuis stelde de gynaecoloog vast dat ik 3 cm ontsluiting had met een verstreken cervix. Op de echo zag ze ook dat de placenta wat verkalkt was en er niet veel vruchtwater aanwezig was. Ze raadde ons daarom aan om in het ziekenhuis te blijven en mijn water te laten breken. Het was dus begonnen. In het verloskwartier werd mijn water gebroken. Daarna gebeurde er helemaal niets. Ze wilden mij meteen oxytocine geven, maar Emma had ervoor gezorgd dat ze daar nog even mee zouden wachten. Na een uur was er echter nog niets gebeurd en gaven ze mij toch de oxytocine. Toen kwam er bijna meteen een wee. Nadat deze voorbij was, dacht ik even te bekomen, maar nee, er was meteen nog een wee. De weeënstorm bleef komen. We riepen de vroedvrouw om te komen toucheren en ja, ik had al 10 cm ontsluiting!
De gynaecoloog was thuis want het was zondag. Gelukkig was het mijn eigen gynaecoloog die van wacht was. Na 20 minuten mijn persdrang tegen te houden terwijl Ferre en Emma mij ondersteunden, was ze eindelijk daar. Ik mocht beginnen persen. Het leek alsof ik maar 5 minuten aan het persen was toen Emma mij in mijn oor fluisterde “bij de volgende is hij er”. En ja hoor, daar was onze kleine schat. 3,025 kg, 48 cm om 15u19. Onze lieve Noah. Ferre werd meteen de trotse papa. Het was een prachtig moment. We waren overweldigd want we hadden helemaal niet verwacht dat we op deze dag, dit jaar nog, en zo snel ouders gingen worden, maar het was geweldig!