Audrey
Ons eerste kindje, dochter Audrey, was uitgerekend voor 3 december, of zoals velen zeiden: “O, een Sinterklaaskindje!”. We keken enorm uit naar ons eerste wondertje, we hadden best wat moeite voor haar moeten doen, dus ze was zeker welkom. De hele zwangerschap hebben we bewust beleefd en leek ons lang te duren. Gelukkig verliep de zwangerschap goed en was iedere echo genieten. Ons meisje was een levendige baby en zwom vrolijk in het rond in het vruchtwater. Tijdens de zwangerschap hebben we als koppel de zwangerschapscursus gevolgd van Bolle Buik, gegeven door Alexandra. Een echte aanrader: leerrijk én gezellig! We keken er telkens naar uit.
Toen de uitgerekende datum naderde kreeg ik elke dag een sms of er al nieuws was, behalve op 6 december zelf, toen hield iedereen zijn adem in! Ik stuurde dan maar zelf ’s avonds een bericht om te laten weten dat het geen Sinterklaaskindje zou worden en we gingen naar bed. Ik sliep al dagen niet meer zo goed, omdat ze me telkens wakker schopte en ik last had van maagzuur. Ik moet toch ergens zijn ingedommeld toen ik ineens wakker werd door een warm gevoel tussen mijn benen. Het duurde enkele seconden tot ik besefte dat mijn vliezen gebroken waren. Ik moest glimlachen want mijn vriendin en ik grapten dat ons meisje waarschijnlijk in al haar hevigheid wel eens per ongeluk de vliezen zou scheuren met haar nageltjes. We hadden gelijk! Ik maakte mijn vriendin wakker… geen reactie. “OK, dan eens even naar de wc gaan”, dacht ik. Ik zette me rechtop in bed, maar het vruchtwater stroomde er meteen in alle hevigheid uit. Toch nog maar eens mijn vriendin wakker porren… reactie! “Schat, mijn vliezen zijn gebroken!”... Het moest even binnen dringen “Oh!”. Ze stond op, deed het licht aan en we zagen het heldere vruchtwater. OK, dweilen maar… Ik had nog geen weeën, enkel een licht gevoel van spanning, maar ik was niet zeker of dit zenuwen, opwinding of beginnende weeën was. Het was 3 uur ’s nachts dus we besloten om een berichtje naar Britte te sturen en in de mate van het mogelijke terug te gaan slapen. ’s Morgens waren we vroeg wakker. Ik had nog steeds die lichte krampen, maar niets meer. Britte belde terug en zei dat Patty in de namiddag zou komen kijken. We gingen ontbijten en een gezelschapsspel spelen. Halverwege het spel vroeg mijn vriendin of ik nu nog weeën of krampen had, en ik besefte ineens van niet. Dat baarde ons wel wat zorgen.
Patty kwam in de namiddag langs. Ze stelde vast dat de vliezen inderdaad gebroken waren, maar nu was het wachten op de weeën. Ze zou ’s avonds nog eens langskomen als we haar zelf niet eerder iets lieten weten. Hoe we de rest van de dag hebben doorgebracht herinner ik me niet meer, maar ’s avonds had ik nog steeds geen weeën dus besloot Patty om voetreflexologie toe te passen en me te strippen. Ik had gehoord van de voetreflexologie en was benieuwd hoe ik dat zou ervaren. Laten we zeggen dat ik er meer een massage van verwachtte, en niet zozeer de pijnprikkels. Patty was maar goed en wel de deur uit toen ik de weeën sterk voelde opkomen. Het had dus wel geholpen! Ik probeerde nog een roddelblaadje te lezen als afleiding, maar ik las enkel maar dezelfde zin steeds opnieuw. De weeën werden snel krachtiger! Ik zei mijn vriendin dat ze Patty mocht bellen dat we eraan kwamen, het plan was namelijk om in de Birth and Breakfast te bevallen. Mijn vriendin reed de wagen voor en laadde de maxi cosi en mijn tas in. In tussentijd was het de bedoeling dat ik beneden mijn schoenen zou aandoen. Ze kwam terug binnen en ik zat nog steeds boven, ik geraakte de trap amper af. Ik had ook helemaal geen zin meer om nog te vertrekken, voor mijn part beviel ik hier ter plekke en verroerde ik geen vin meer! Mijn vriendin hielp me de trap af en mijn schoenen aandoen.
Ze had de raad onthouden om me warme kousen aan te doen en dat waren mijn wollen skikousen zeker! Alleen… pasten die maar moeizaam in mijn schoenen.
Uiteindelijk zijn we toch tot in de auto en de B&B geraakt, wat maar op enkele minuten rijden van bij ons is. Ik heb de hele weg met mijn ogen dicht afgeteld tot we er waren. Ik kwam er aan, was blij om een gevuld zwembadje te zien, maar ging toch op het bed zitten. Ik voelde me steeds meer ineen krimpen van de weeën en voelde me ineens ook misselijk. Patty zag het net op tijd en schoof een emmer onder mijn neus. Britte kwam op dat moment de kamer binnen om “Hoi” zeggen. Oeps. Ik zag dat ze een pull met het woord “Trut” op droeg en moest bij mezelf lachen (“Nou, da’s ook duidelijk”, dacht ik). Ik kon me geen houding meer aannemen op het bed en hield het daar niet meer uit. Britte stelde voor om in het zwembad te gaan en met tegenzin om terug te bewegen ging ik erin. Wat een opluchting, het warme water deed echt deugd! Britte controleerde me en ik bleek 5 centimeter opening te hebben. In het zwembadje probeerde ik de weeën verder op te vangen. Ik weet dat ik mijn vriendin heb plat geknepen, bijna haar kleren heb gescheurd en haar hand heb vermorzeld, maar ze zei niets en heeft dat goed doorstaan! Na een uurtje controleerde Britte me nog eens en ik had inmiddels 6 centimeter. De weeën bleven maar krachtig komen. Ik begon de moed te verliezen doordat ik na één uur afzien slechts één centimeter was opgeschoten en nog tot 10 centimeter moest geraken. Ik zei dat ik het echt niet meer ging volhouden en verdoving wilde, dus dat ik naar het ziekenhuis wilde. Mijn vriendin zei me dat het daar inmiddels veel te laat voor was, waardoor ik er niet rustiger op werd. Britte had Patty erbij gehaald om me opnieuw rustig te krijgen en aan te moedigen, wat ook werkte.
Niet lang daarna voelde ik ineens persdrang opkomen. Britte controleerde nog eens en ja hoor, ik had plots voldoende ontsluiting, die laatste centimeters gingen dus heel snel! Het was inmiddels al 23 uur. Britte zei dat ons meisje nog vandaag zou komen; ik had moeite met het te geloven maar wilde heel graag dat het einde in zicht was. Ik was inmiddels uitgeput doordat ik ook niets meer had gegeten tussendoor. Ons meisje mocht nu echt wel komen. Ik duwde en voelde haar steeds terug glijden. Maar ik kon inmiddels ook al haar haartjes voelen: plakkerige natte dons! Zo leek het wel. Patty raadde me aan om een andere houding aan te nemen in bad. Ook daarmee schoof ons meisje niet echt op naar beneden. Op aanraden van Patty gingen we de baarkruk proberen. Ik wandelde met ons meisje al laag tussen mijn benen naar de baarkruk, dat was wel raar om te voelen. “Stel dat ze er ineens uitvalt”, dacht ik! Ik zette me neer op de baarkruk en voelde een wee opkomen. Ik dacht bij mezelf: “Nu moet ze er echt uit!” en duwde met al mijn kracht. En ja hoor, eindelijk was haar hoofdje eruit! Mijn vriendin sprong achter me op de baarkruk en Patty gauw voor mij, want daar volgde al haar lijfje! Ik was zo opgelucht dat ze er eindelijk was. Mijn eerste reactie was “Wauw, wat is ze groot!”. En dat was ze ook: 53 centimeter en 3250 gram. En bloedmooi! Ons geluk kon niet op. We hebben nog de rest van de nacht naar haar zitten staren, wat een wondertje toch.
Rodrick
Rodrick was uitgerekend voor 18 maart 2020. De zwangerschap van hem verliep vlotjes en hij leek een hele rustige baby in de buik. Een heel verschil met zijn grote zus twee jaar geleden. Die kon stevig schoppen in de buik! Doordat we al een pittige peuter in huis hadden, hebben we de tweede zwangerschap van ons zoontje minder bewust beleefd, maar iedereen keek uit naar zijn komst en iedere echo was puur genieten omdat hij goed groeide. Ook zijn grote zus vond het spannend, al was het voor haar nog wat abstract zo’n broertje erbij en leek het wel eeuwig te duren. We hadden met mijn ouders afgesproken dat zij op haar zouden passen eens de weeën zouden beginnen. Dit was niet helemaal zoals we het graag wilden, idealiter konden we in alle stilte van ons zoontje bevallen, maar ik wist dat ik me niet zou kunnen ontspannen met mijn dochtertje erbij. Ze heeft alles snel door en hangt fel aan mij, ik nam dus liever het zekere voor het onzekere. Alleen… mijn ouders hielpen mijn zus nog renoveren in Limburg. Dat bezorgde me dus wel wat stress, vermits het een uur rijden was. Ik moest dus zeker zijn van mijn zaak, maar ook niet te laat bellen zodat ze nog op tijd zouden zijn om haar op te halen. In maart zijn verschillende data de revue gepasseerd waarop ze wedden dat Rodrick geboren zou worden en ze vroegen ook regelmatig of ik nog niets voelde…
Het plan was om deze keer bij ons thuis te bevallen. Dat kwam goed uit, want sinds 3 februari was het coronavirus ook in België toegeslagen en begonnen de quarantainemaatregelen. Op zaterdag 21 maart rond 10u00 kwam Patty langs om me aan de monitor te leggen. Daarop waren toen al regelmatige pieken te zien van harde buiken. Patty vroeg me of ze mocht controleren of ik ontsluiting had. Dat bleek zo te zijn, al zo’n twee centimeter. Ze vermoedde me deze namiddag terug te zien. Ze ging nog even haar ronde afwerken en vroeg me haar op de hoogte te houden. Na het middageten belde ik naar mijn moeder want ik voelde de weeën regelmatiger en sterker worden. Ze antwoordde me: “Oei, ze hebben hier net beton gegoten. We gaan dit nog even afwerken en over een uurtje kom ik naar jou, is dat goed?”. Een beetje overdonderd antwoordde ik van wel. Maar zowel zij als ik moeten zich gelijktijdig bedacht hebben, want ze belde me daarna terug op: “Ik ga toch al komen en dan neem ik Audrey wel mee naar de werf”. Oef! Intussen vroeg mijn vriendin of ze het bad al moest klaarzetten? JA mensen, hurry! Ik voelde de weeën sterker worden, maar hield ze onbewust nog wat tegen vermoed ik. Het bad hadden we al een paar dagen eerder opgeblazen in de kelder gezet en alle benodigdheden stonden klaar. Mijn vriendin kreeg echter de douchekraan niet meteen aangesloten en ik kalmeerde mezelf met het idee dat we wel de waterkoker konden gebruiken en kookpotten op het vuur… Ik bleef in de slaapkamer en keek naar buiten, dat bracht me rust. Ik zag dat het leven buiten zijn gewone gangetje verder ging, hoorde de vogels fluiten en voelde de zon op mijn gezicht. Het gaf me vertrouwen in de natuur.
Mijn moeder was toegekomen, gelukkig. Maar ze moest eerst nog dringend naar het toilet, ik zei dat Audrey ook nog eens moest gaan en gaf haar haar knapzakje mee. Audrey was heel blij om oma te zien, dus ze ging graag mee. Mijn moeder vroeg me of alles ging, wenste me bon courage en vertrok met Audrey. Het badprobleem was inmiddels ook opgelost geraakt en was aan het vullen. Patty was klaar met haar ronde en kwam terug naar ons. Thuis luisterde ze naar de hartslag van Rodrick, die verhoogd bleek te zijn. Ze vroeg me of ik een volle blaas had, wat ook zo was. Ik durfde nog niet eerder naar het toilet te gaan, omdat ik bang was dat de weeën dan ineens veel sterker zouden komen en nog niet alles klaar was. Eenmaal mijn blaas geleegd, was de hartslag van Rodrick terug in orde. Het bleek hem te hinderen in het dieper dalen. Patty voelde naar mijn ontlsuiting en brak daarbij de vliezen die reeds op springen stonden. Toen kwam alles letterlijk in een stroomversnelling. De weeën werden alsmaar sterker, dus ik ging in het warme bad zitten in de woonkamer. Al snel voelde ik persdrang en mocht ik persen. Na een drietal hevige weeën zwom Rodrick het badje uit en mocht ik hem opvangen, ergens in het troebele water! Dat was twintig minuten na het breken van de vliezen. Ik knuffelde hem en hield hem lekker warm in het water. Hij liet ook de buren horen dat hij er was. We stapten uit het bad en gingen op bed liggen. Daar volgde nog een wee voor de placenta uit te drijven en Rodrick lag aan mijn borst te genieten en te bekomen van ons avontuur. Ik was opgelucht dat alles vlot verliep en was meteen weg van ons lief mannetje, hij is zo rustig als hij in de buik was en een gemakkelijke baby. Thuis bevallen heeft me zeker ook rust gebracht, ik vond het fijn om de weeën op te vangen in mijn gekende omgeving en ook meteen met de baby in huis te zijn en daar de draad weer op te pikken. De eerste lentezon bracht ook mij in de juiste stemming.
Pas drie uur later informeerden we de rest van onze kennissenkring. Audrey had het naar haar zin bij oma en opa; en we wensten mekaar succes toe voor de eerste nacht. De volgende ochtend kwamen de grootouders en Audrey hun kleinzoon en broertje verwelkomen. Grote zus reageerde positief en was er vanaf het begin zorgzaam voor.
Dankjewel aan het team van Bolle Buik om ons gezinnetje bij te staan tijdens de zwangerschap, de bevalling en de kraamperiode. Ook de vrijwilligers die voor ons boodschappen wilden doen, wil ik toch ook even bedanken. Het coronavirus zorgde voor bizarre taferelen, maar het cocoonen en de verplichte quarantaine vonden wij alleszins helemaal niet erg!
Ons eerste kindje, dochter Audrey, was uitgerekend voor 3 december, of zoals velen zeiden: “O, een Sinterklaaskindje!”. We keken enorm uit naar ons eerste wondertje, we hadden best wat moeite voor haar moeten doen, dus ze was zeker welkom. De hele zwangerschap hebben we bewust beleefd en leek ons lang te duren. Gelukkig verliep de zwangerschap goed en was iedere echo genieten. Ons meisje was een levendige baby en zwom vrolijk in het rond in het vruchtwater. Tijdens de zwangerschap hebben we als koppel de zwangerschapscursus gevolgd van Bolle Buik, gegeven door Alexandra. Een echte aanrader: leerrijk én gezellig! We keken er telkens naar uit.
Toen de uitgerekende datum naderde kreeg ik elke dag een sms of er al nieuws was, behalve op 6 december zelf, toen hield iedereen zijn adem in! Ik stuurde dan maar zelf ’s avonds een bericht om te laten weten dat het geen Sinterklaaskindje zou worden en we gingen naar bed. Ik sliep al dagen niet meer zo goed, omdat ze me telkens wakker schopte en ik last had van maagzuur. Ik moet toch ergens zijn ingedommeld toen ik ineens wakker werd door een warm gevoel tussen mijn benen. Het duurde enkele seconden tot ik besefte dat mijn vliezen gebroken waren. Ik moest glimlachen want mijn vriendin en ik grapten dat ons meisje waarschijnlijk in al haar hevigheid wel eens per ongeluk de vliezen zou scheuren met haar nageltjes. We hadden gelijk! Ik maakte mijn vriendin wakker… geen reactie. “OK, dan eens even naar de wc gaan”, dacht ik. Ik zette me rechtop in bed, maar het vruchtwater stroomde er meteen in alle hevigheid uit. Toch nog maar eens mijn vriendin wakker porren… reactie! “Schat, mijn vliezen zijn gebroken!”... Het moest even binnen dringen “Oh!”. Ze stond op, deed het licht aan en we zagen het heldere vruchtwater. OK, dweilen maar… Ik had nog geen weeën, enkel een licht gevoel van spanning, maar ik was niet zeker of dit zenuwen, opwinding of beginnende weeën was. Het was 3 uur ’s nachts dus we besloten om een berichtje naar Britte te sturen en in de mate van het mogelijke terug te gaan slapen. ’s Morgens waren we vroeg wakker. Ik had nog steeds die lichte krampen, maar niets meer. Britte belde terug en zei dat Patty in de namiddag zou komen kijken. We gingen ontbijten en een gezelschapsspel spelen. Halverwege het spel vroeg mijn vriendin of ik nu nog weeën of krampen had, en ik besefte ineens van niet. Dat baarde ons wel wat zorgen.
Patty kwam in de namiddag langs. Ze stelde vast dat de vliezen inderdaad gebroken waren, maar nu was het wachten op de weeën. Ze zou ’s avonds nog eens langskomen als we haar zelf niet eerder iets lieten weten. Hoe we de rest van de dag hebben doorgebracht herinner ik me niet meer, maar ’s avonds had ik nog steeds geen weeën dus besloot Patty om voetreflexologie toe te passen en me te strippen. Ik had gehoord van de voetreflexologie en was benieuwd hoe ik dat zou ervaren. Laten we zeggen dat ik er meer een massage van verwachtte, en niet zozeer de pijnprikkels. Patty was maar goed en wel de deur uit toen ik de weeën sterk voelde opkomen. Het had dus wel geholpen! Ik probeerde nog een roddelblaadje te lezen als afleiding, maar ik las enkel maar dezelfde zin steeds opnieuw. De weeën werden snel krachtiger! Ik zei mijn vriendin dat ze Patty mocht bellen dat we eraan kwamen, het plan was namelijk om in de Birth and Breakfast te bevallen. Mijn vriendin reed de wagen voor en laadde de maxi cosi en mijn tas in. In tussentijd was het de bedoeling dat ik beneden mijn schoenen zou aandoen. Ze kwam terug binnen en ik zat nog steeds boven, ik geraakte de trap amper af. Ik had ook helemaal geen zin meer om nog te vertrekken, voor mijn part beviel ik hier ter plekke en verroerde ik geen vin meer! Mijn vriendin hielp me de trap af en mijn schoenen aandoen.
Ze had de raad onthouden om me warme kousen aan te doen en dat waren mijn wollen skikousen zeker! Alleen… pasten die maar moeizaam in mijn schoenen.
Uiteindelijk zijn we toch tot in de auto en de B&B geraakt, wat maar op enkele minuten rijden van bij ons is. Ik heb de hele weg met mijn ogen dicht afgeteld tot we er waren. Ik kwam er aan, was blij om een gevuld zwembadje te zien, maar ging toch op het bed zitten. Ik voelde me steeds meer ineen krimpen van de weeën en voelde me ineens ook misselijk. Patty zag het net op tijd en schoof een emmer onder mijn neus. Britte kwam op dat moment de kamer binnen om “Hoi” zeggen. Oeps. Ik zag dat ze een pull met het woord “Trut” op droeg en moest bij mezelf lachen (“Nou, da’s ook duidelijk”, dacht ik). Ik kon me geen houding meer aannemen op het bed en hield het daar niet meer uit. Britte stelde voor om in het zwembad te gaan en met tegenzin om terug te bewegen ging ik erin. Wat een opluchting, het warme water deed echt deugd! Britte controleerde me en ik bleek 5 centimeter opening te hebben. In het zwembadje probeerde ik de weeën verder op te vangen. Ik weet dat ik mijn vriendin heb plat geknepen, bijna haar kleren heb gescheurd en haar hand heb vermorzeld, maar ze zei niets en heeft dat goed doorstaan! Na een uurtje controleerde Britte me nog eens en ik had inmiddels 6 centimeter. De weeën bleven maar krachtig komen. Ik begon de moed te verliezen doordat ik na één uur afzien slechts één centimeter was opgeschoten en nog tot 10 centimeter moest geraken. Ik zei dat ik het echt niet meer ging volhouden en verdoving wilde, dus dat ik naar het ziekenhuis wilde. Mijn vriendin zei me dat het daar inmiddels veel te laat voor was, waardoor ik er niet rustiger op werd. Britte had Patty erbij gehaald om me opnieuw rustig te krijgen en aan te moedigen, wat ook werkte.
Niet lang daarna voelde ik ineens persdrang opkomen. Britte controleerde nog eens en ja hoor, ik had plots voldoende ontsluiting, die laatste centimeters gingen dus heel snel! Het was inmiddels al 23 uur. Britte zei dat ons meisje nog vandaag zou komen; ik had moeite met het te geloven maar wilde heel graag dat het einde in zicht was. Ik was inmiddels uitgeput doordat ik ook niets meer had gegeten tussendoor. Ons meisje mocht nu echt wel komen. Ik duwde en voelde haar steeds terug glijden. Maar ik kon inmiddels ook al haar haartjes voelen: plakkerige natte dons! Zo leek het wel. Patty raadde me aan om een andere houding aan te nemen in bad. Ook daarmee schoof ons meisje niet echt op naar beneden. Op aanraden van Patty gingen we de baarkruk proberen. Ik wandelde met ons meisje al laag tussen mijn benen naar de baarkruk, dat was wel raar om te voelen. “Stel dat ze er ineens uitvalt”, dacht ik! Ik zette me neer op de baarkruk en voelde een wee opkomen. Ik dacht bij mezelf: “Nu moet ze er echt uit!” en duwde met al mijn kracht. En ja hoor, eindelijk was haar hoofdje eruit! Mijn vriendin sprong achter me op de baarkruk en Patty gauw voor mij, want daar volgde al haar lijfje! Ik was zo opgelucht dat ze er eindelijk was. Mijn eerste reactie was “Wauw, wat is ze groot!”. En dat was ze ook: 53 centimeter en 3250 gram. En bloedmooi! Ons geluk kon niet op. We hebben nog de rest van de nacht naar haar zitten staren, wat een wondertje toch.
Rodrick
Rodrick was uitgerekend voor 18 maart 2020. De zwangerschap van hem verliep vlotjes en hij leek een hele rustige baby in de buik. Een heel verschil met zijn grote zus twee jaar geleden. Die kon stevig schoppen in de buik! Doordat we al een pittige peuter in huis hadden, hebben we de tweede zwangerschap van ons zoontje minder bewust beleefd, maar iedereen keek uit naar zijn komst en iedere echo was puur genieten omdat hij goed groeide. Ook zijn grote zus vond het spannend, al was het voor haar nog wat abstract zo’n broertje erbij en leek het wel eeuwig te duren. We hadden met mijn ouders afgesproken dat zij op haar zouden passen eens de weeën zouden beginnen. Dit was niet helemaal zoals we het graag wilden, idealiter konden we in alle stilte van ons zoontje bevallen, maar ik wist dat ik me niet zou kunnen ontspannen met mijn dochtertje erbij. Ze heeft alles snel door en hangt fel aan mij, ik nam dus liever het zekere voor het onzekere. Alleen… mijn ouders hielpen mijn zus nog renoveren in Limburg. Dat bezorgde me dus wel wat stress, vermits het een uur rijden was. Ik moest dus zeker zijn van mijn zaak, maar ook niet te laat bellen zodat ze nog op tijd zouden zijn om haar op te halen. In maart zijn verschillende data de revue gepasseerd waarop ze wedden dat Rodrick geboren zou worden en ze vroegen ook regelmatig of ik nog niets voelde…
Het plan was om deze keer bij ons thuis te bevallen. Dat kwam goed uit, want sinds 3 februari was het coronavirus ook in België toegeslagen en begonnen de quarantainemaatregelen. Op zaterdag 21 maart rond 10u00 kwam Patty langs om me aan de monitor te leggen. Daarop waren toen al regelmatige pieken te zien van harde buiken. Patty vroeg me of ze mocht controleren of ik ontsluiting had. Dat bleek zo te zijn, al zo’n twee centimeter. Ze vermoedde me deze namiddag terug te zien. Ze ging nog even haar ronde afwerken en vroeg me haar op de hoogte te houden. Na het middageten belde ik naar mijn moeder want ik voelde de weeën regelmatiger en sterker worden. Ze antwoordde me: “Oei, ze hebben hier net beton gegoten. We gaan dit nog even afwerken en over een uurtje kom ik naar jou, is dat goed?”. Een beetje overdonderd antwoordde ik van wel. Maar zowel zij als ik moeten zich gelijktijdig bedacht hebben, want ze belde me daarna terug op: “Ik ga toch al komen en dan neem ik Audrey wel mee naar de werf”. Oef! Intussen vroeg mijn vriendin of ze het bad al moest klaarzetten? JA mensen, hurry! Ik voelde de weeën sterker worden, maar hield ze onbewust nog wat tegen vermoed ik. Het bad hadden we al een paar dagen eerder opgeblazen in de kelder gezet en alle benodigdheden stonden klaar. Mijn vriendin kreeg echter de douchekraan niet meteen aangesloten en ik kalmeerde mezelf met het idee dat we wel de waterkoker konden gebruiken en kookpotten op het vuur… Ik bleef in de slaapkamer en keek naar buiten, dat bracht me rust. Ik zag dat het leven buiten zijn gewone gangetje verder ging, hoorde de vogels fluiten en voelde de zon op mijn gezicht. Het gaf me vertrouwen in de natuur.
Mijn moeder was toegekomen, gelukkig. Maar ze moest eerst nog dringend naar het toilet, ik zei dat Audrey ook nog eens moest gaan en gaf haar haar knapzakje mee. Audrey was heel blij om oma te zien, dus ze ging graag mee. Mijn moeder vroeg me of alles ging, wenste me bon courage en vertrok met Audrey. Het badprobleem was inmiddels ook opgelost geraakt en was aan het vullen. Patty was klaar met haar ronde en kwam terug naar ons. Thuis luisterde ze naar de hartslag van Rodrick, die verhoogd bleek te zijn. Ze vroeg me of ik een volle blaas had, wat ook zo was. Ik durfde nog niet eerder naar het toilet te gaan, omdat ik bang was dat de weeën dan ineens veel sterker zouden komen en nog niet alles klaar was. Eenmaal mijn blaas geleegd, was de hartslag van Rodrick terug in orde. Het bleek hem te hinderen in het dieper dalen. Patty voelde naar mijn ontlsuiting en brak daarbij de vliezen die reeds op springen stonden. Toen kwam alles letterlijk in een stroomversnelling. De weeën werden alsmaar sterker, dus ik ging in het warme bad zitten in de woonkamer. Al snel voelde ik persdrang en mocht ik persen. Na een drietal hevige weeën zwom Rodrick het badje uit en mocht ik hem opvangen, ergens in het troebele water! Dat was twintig minuten na het breken van de vliezen. Ik knuffelde hem en hield hem lekker warm in het water. Hij liet ook de buren horen dat hij er was. We stapten uit het bad en gingen op bed liggen. Daar volgde nog een wee voor de placenta uit te drijven en Rodrick lag aan mijn borst te genieten en te bekomen van ons avontuur. Ik was opgelucht dat alles vlot verliep en was meteen weg van ons lief mannetje, hij is zo rustig als hij in de buik was en een gemakkelijke baby. Thuis bevallen heeft me zeker ook rust gebracht, ik vond het fijn om de weeën op te vangen in mijn gekende omgeving en ook meteen met de baby in huis te zijn en daar de draad weer op te pikken. De eerste lentezon bracht ook mij in de juiste stemming.
Pas drie uur later informeerden we de rest van onze kennissenkring. Audrey had het naar haar zin bij oma en opa; en we wensten mekaar succes toe voor de eerste nacht. De volgende ochtend kwamen de grootouders en Audrey hun kleinzoon en broertje verwelkomen. Grote zus reageerde positief en was er vanaf het begin zorgzaam voor.
Dankjewel aan het team van Bolle Buik om ons gezinnetje bij te staan tijdens de zwangerschap, de bevalling en de kraamperiode. Ook de vrijwilligers die voor ons boodschappen wilden doen, wil ik toch ook even bedanken. Het coronavirus zorgde voor bizarre taferelen, maar het cocoonen en de verplichte quarantaine vonden wij alleszins helemaal niet erg!