Voor dat ik zwanger werd had ik er geen seconde aan gedacht om thuis te bevallen. Maar tijdens mijn zwangerschap overviel me een soort van oerinstinct. Ik had zoveel vertrouwen in het natuurlijk proces van de bevalling en in mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik dat wel ging kunnen, zo thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving, samen met Klaas. We gingen ons informeren bij bolle buik en lieten wat tijd over het idee gaan. Het stelde ons gerust dat we op ieder moment konden beslissen om toch naar het ziekenhuis te gaan.
Mil was uitgerekend voor 17 maart. Ik had me tijdens de zwangerschap meer slecht dan goed gevoeld dus Mil mocht gerust een dagje vroeger dan later komen. Woensdag 18 maart kwam Patty naar ons thuis in de late voormiddag voor een monitor. Ze stripte mij en paste voetreflexologie toe tijdens de monitor. Kort erna kreeg ik wat harde buiken. Zou Patty toen al geweten hebben dat ze in de namiddag al terug zou zijn?
Ergens dachten (en hoopten!) we dat Mil vandaag zou geboren worden. Ik besloot pannenkoeken te maken - zo konden we op Mil zijn verjaardag pannenkoeken eten als hij vandaag zou komen. Tijdens het bakken moest ik toch wat hulp vragen van Klaas. De pannenkoeken moesten gedraaid worden, maar er was veel gerommel in mijn buik. Tegen 13u waren de pannenkoeken klaar en om 13u30 werd de laatste buikfoto genomen. Ik had al wat weeën en we besloten om het zwembadje al klaar te zetten. Klaas had tijdens de middag alle plannen van zijn werk opgeruimd en zijn computer afgesloten. Hij was al een week van thuis uit aan het werken maar voelde wel dat hij die namiddag niet meer ging kunnen verder werken. De weeën werden sterker en ik besloot naar Patty te bellen. Of we al graag wouden dat ze kwam? Het was nog wel oké, ze waren pijnlijk maar we konden ze opvangen. Patty zei aan telefoon dat het volgende telefoontje Klaas wel zou bellen.
Gelijk had ze, minder dan een uur later was ik niet meer in staat om zelf te bellen. Er zat max 2 of 3 minuutjes tussen de weeën en het voelde al pittig. Ik wist me geen houding aan te nemen toen Patty arriveerde. Ik denk dat het rond 15u moet geweest zijn, ik had 2cm ontsluiting en mijn vliezen braken tijdens het controleren. Patty stelde voor om in het warme zwembadje te gaan. Dat deed deugd, ik kon over de rand hangen en vond een goede houding. Het water deed deugd, maar de lachende schildpadjes en visjes aan de rand kijken me soms toch wat te vrolijk aan. Ik was heel benieuwd of ik tijdens de arbeid in een soort van bubbel zou geraken (wisten wij veel dat we achteraf nog heel veel met Mil in een corona-bubbel zouden zitten). De weeën volgende zo snel, minder dan een minuut tussen. Ik werd overvallen door de snelheid en de kracht ervan. Klaas zat heel de tijd naast mij, hield mijn hand vast en ademde samen met mij tijdens iedere wee. Het hielp mij enorm. Je kan ertegen proberen vechten maar het heeft geen zin, erdoor heen proberen ademen is de boodschap. Ik wou zo graag even rust maar daar was geen tijd voor.
Het ging allemaal zo snel dat ik tegen Patty uitsprak dat ik moeite had met positief te blijven. Dit houd ik geen uren vol. Maar het was nog geen 17u en ik had al 8cm ontsluiting. wow. oké, vandaar de hevige snelle weeën. Het einde is al in zicht. Ik pas mijn mind-set terug aan en Klaas komt mee in het zwembad. Hij zet zich achter mij zodat ik tegen hem kan leunen. Het is zo intens, maar zo fijn dat we dit samen kunnen doen. Buiten hoor ik iemand het gras afdoen. Het leven op straat draait door, en wij zijn ons kindje op de wereld aan het zetten. Patty ging haar laatste spulletjes uit de auto halen en belde de andere vroedvrouw. Mil zijn hartslag daalde wat dus we moesten van positie veranderen. Ik ging op de baarkruk zitten en Klaas terug achter mij. Ik voelde een drang om te persen. Ik schreeuwde van de pijn, ik kon het niet tegenhouden. Ik voelde het allemaal zo bewust en legde mijn hand op zijn hoofdje. wow. oké, hij komt eraan.
Om 17u44 werd Mil geboren, in onze slaapkamer in ons huis. Hij was zo mooi. Nog geen uur later lag Mil te drinken aan mijn borst.. en konden wij onze pannenkoeken eten. Happy Birthday Mil! Volgend jaar ook een pannenkoekje op jouw bord. Heel de bevalling was prachtig, Klaas vond het zelfs romantisch.
Een grote dankjewel aan de vroedvrouwen van Bollebuik voor de zorg tijdens de zwangerschap, het wederzijds vertrouwen en de nazorg. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest.
Veel liefs, Liselotte Klaas en Mil
Mil was uitgerekend voor 17 maart. Ik had me tijdens de zwangerschap meer slecht dan goed gevoeld dus Mil mocht gerust een dagje vroeger dan later komen. Woensdag 18 maart kwam Patty naar ons thuis in de late voormiddag voor een monitor. Ze stripte mij en paste voetreflexologie toe tijdens de monitor. Kort erna kreeg ik wat harde buiken. Zou Patty toen al geweten hebben dat ze in de namiddag al terug zou zijn?
Ergens dachten (en hoopten!) we dat Mil vandaag zou geboren worden. Ik besloot pannenkoeken te maken - zo konden we op Mil zijn verjaardag pannenkoeken eten als hij vandaag zou komen. Tijdens het bakken moest ik toch wat hulp vragen van Klaas. De pannenkoeken moesten gedraaid worden, maar er was veel gerommel in mijn buik. Tegen 13u waren de pannenkoeken klaar en om 13u30 werd de laatste buikfoto genomen. Ik had al wat weeën en we besloten om het zwembadje al klaar te zetten. Klaas had tijdens de middag alle plannen van zijn werk opgeruimd en zijn computer afgesloten. Hij was al een week van thuis uit aan het werken maar voelde wel dat hij die namiddag niet meer ging kunnen verder werken. De weeën werden sterker en ik besloot naar Patty te bellen. Of we al graag wouden dat ze kwam? Het was nog wel oké, ze waren pijnlijk maar we konden ze opvangen. Patty zei aan telefoon dat het volgende telefoontje Klaas wel zou bellen.
Gelijk had ze, minder dan een uur later was ik niet meer in staat om zelf te bellen. Er zat max 2 of 3 minuutjes tussen de weeën en het voelde al pittig. Ik wist me geen houding aan te nemen toen Patty arriveerde. Ik denk dat het rond 15u moet geweest zijn, ik had 2cm ontsluiting en mijn vliezen braken tijdens het controleren. Patty stelde voor om in het warme zwembadje te gaan. Dat deed deugd, ik kon over de rand hangen en vond een goede houding. Het water deed deugd, maar de lachende schildpadjes en visjes aan de rand kijken me soms toch wat te vrolijk aan. Ik was heel benieuwd of ik tijdens de arbeid in een soort van bubbel zou geraken (wisten wij veel dat we achteraf nog heel veel met Mil in een corona-bubbel zouden zitten). De weeën volgende zo snel, minder dan een minuut tussen. Ik werd overvallen door de snelheid en de kracht ervan. Klaas zat heel de tijd naast mij, hield mijn hand vast en ademde samen met mij tijdens iedere wee. Het hielp mij enorm. Je kan ertegen proberen vechten maar het heeft geen zin, erdoor heen proberen ademen is de boodschap. Ik wou zo graag even rust maar daar was geen tijd voor.
Het ging allemaal zo snel dat ik tegen Patty uitsprak dat ik moeite had met positief te blijven. Dit houd ik geen uren vol. Maar het was nog geen 17u en ik had al 8cm ontsluiting. wow. oké, vandaar de hevige snelle weeën. Het einde is al in zicht. Ik pas mijn mind-set terug aan en Klaas komt mee in het zwembad. Hij zet zich achter mij zodat ik tegen hem kan leunen. Het is zo intens, maar zo fijn dat we dit samen kunnen doen. Buiten hoor ik iemand het gras afdoen. Het leven op straat draait door, en wij zijn ons kindje op de wereld aan het zetten. Patty ging haar laatste spulletjes uit de auto halen en belde de andere vroedvrouw. Mil zijn hartslag daalde wat dus we moesten van positie veranderen. Ik ging op de baarkruk zitten en Klaas terug achter mij. Ik voelde een drang om te persen. Ik schreeuwde van de pijn, ik kon het niet tegenhouden. Ik voelde het allemaal zo bewust en legde mijn hand op zijn hoofdje. wow. oké, hij komt eraan.
Om 17u44 werd Mil geboren, in onze slaapkamer in ons huis. Hij was zo mooi. Nog geen uur later lag Mil te drinken aan mijn borst.. en konden wij onze pannenkoeken eten. Happy Birthday Mil! Volgend jaar ook een pannenkoekje op jouw bord. Heel de bevalling was prachtig, Klaas vond het zelfs romantisch.
Een grote dankjewel aan de vroedvrouwen van Bollebuik voor de zorg tijdens de zwangerschap, het wederzijds vertrouwen en de nazorg. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest.
Veel liefs, Liselotte Klaas en Mil