Lieve Malou, 

Lief zusje. Lieve baby. 
Je kwam ter wereld op zaterdag 26 maart. Een heerlijke dag met een zonnetje. Je was uitgerekend voor de week erna 1 april, toen viel er sneeuw. 

Zwanger zijn van jou ging op en af. Ik ben er niet voor gemaakt vrees ik. Zowel fysiek als mentaal vond ik het weer een moeilijke weg. Maar voor bevallen ben ik wel gemaakt, althans zo voelt het toch. Ik keek uit naar de bevalling. Zou je net als je broer in onze slaapkamer thuis geboren worden? Ik had er veel vertrouwen in zolang Klaas er was, onze vroedvrouw en het warme water. 

Zaterdagochtend kwam Patty langs en paste voetreflexlogie toe. Niet veel later voelde ik het al wat rammelen. Ik maakte nog wat fotoalbums af en ging wat wandelen in de tuin. Ik voelde wel wat weeën opkomen maar perfect op te vangen. Ik ging wat in de zetel rusten en de weeën namen af. Zo niet dacht ik, dan maar terug wandelen. Ik had amper geduld om jou te ontmoeten. Ik leunde op Klaas tijdens iedere wee met men snoetje in de zon, daarna wandelende we wat verder in de tuin. Rond 12u30 stuurde Patty een berichtje om te vragen hoe het gaat. Pijnlijke weeën om de 2 minuten maar het gaat nog, stuurde ik. Patty stuurde terug dat ze toch ging afkomen om eens te kijken. En gelukkig maar, tegen dat ze er was werd het allemaal wel moeilijker. Ik had denk ik nog maar amper ontsluiting. Ik maakte me hierin niet druk, dit was bij mijn eerste bevalling ook zo. 
We vulde het badje. Het zwembadje met de lachende visjes en schildpadden waar ik bij Mil ook inzat. De weeën werden steeds intenser maar ik kreeg weer meer pauze tussendoor. Ik vond het vreemd, bij Mil had ik amper adempauze tussen de weeën door, gaat het dan wel vooruit? Patty stelde me gerust dat zolang de weeën intenser worden het vooruit gaat. Ik ademde door iedere wee, kroop telkens terug in men bubbel en kon erna een beetje staren door het raam. 
Je liet toen al voelen dat je een rustigere baby bent als je broer. Als ik nu merk hoe je soms zo op je gemak kan drinken met een pauze, zelf je duim neemt om je te kalmeren als je moe bent, denk ik dat je toen ook zelf besliste dat je af en toe een pauze’ke nodig had alvorens je uit je nestje wou komen. Ik hield je papa zijn hand heel de tijd vast en voelde zijn steun. Rond 16u voelde ik de persdrang. Ik vroeg om de foto van Mil, die op men nachtkastje stond maar was omgevallen, terug recht te zetten. Zo kon ik ondertussen kijken naar Mil zijn heerlijke lach. Ik bleef in bad en je wordt geboren onder water om 16u22. We maakten alles zo bewust mee, we zagen je hoofdje komen en ik hielp jou er mee uit. Donkere haartjes! Een prachtige baby! 
Dat ik me ooit zorgde maakte of men liefde voor jou even groot zou zijn als die voor je broer.. 
Lieve Malou, ons klein zonnetje, we zien jou onbeschrijfelijk graag. 

Met ongelofelijk veel dank aan de vroedvrouwen van Bollebuik, jullie zijn goud waard. 

Liefs,
Liselotte, Klaas, Mil en Malou