De laatste dag van het jaar kwam onze kleine spruit ter wereld. Een weekje vroeger dan gepland. Maar we waren al in volle spanning aan het afwachten op aangezien onze oudste dochtertje Merel drie weken te vroeg geboren is.
Bij haar braken mijn vliezen op 36 weken en 5 dagen en is ze geboren op 37 weken. We verbleven toen dus heel lang in het ziekenhuis (ongeveer een 60 uur). Omdat mijn vliezen gebroken waren voor 37 weken gingen we direct naar het ziekenhuis. Eerst 24u afwachten tot ik vanzelf in arbeid ga maar er kwam niet veel schot in de zaak.
Op zondag werd er dan besloten om in te leiden maar daar kwamen wel weëen van maar geen of weinig ontsluiting. Maandag werd er opnieuw ingeleid en mochten we eindelijk onze dochter in de armen sluiten.
Bij deze zwangerschap wou ik dus graag zo lang mogelijk thuis blijven en koos ik voor de vroedvrouwen bij Bolle Buik. Zij begeleiden de arbeid bij je thuis en we hadden hier al heel veel positieve verhalen over gehoord. Verschillende vrienden van ons hadden samen met de vroedvrouwen van bolle buik hun wondertje verwelkomt.
De zwangerschap verliep vlot weliswaar wat zwaarder dan de eerste wegens toch wel wat meer bekkeninstabiliteit en een schattige maar af en toe drukdoende peuter.
We keken er al naar uit om dat kleine wondertje te leren kennen. We wisten ook niet goed wanneer ze nu juist ging komen want bij een tweede komt de bevalling meestal iets vroeger op gang als bij een eerste maar aangezien Merel al op 37 weken kwam piepen was het moeilijk te voorspellen. De gynaecoloog had een vermoeden dat de baby nog eentje van 2021 ging worden maar ja het was moeilijk te voorspellen. De 37 weken passeerden, dan de 38 weken en toen begonnen we toch al wel wat af te tellen. Emma de vroedvrouw zei dat het er uiteindelijk nu op neerkomt om gewoon los te laten en daar heeft ze gelijk in. Alleen is loslaten nu iets wat me niet altijd makkelijk lukt.
Dinsdag 28 december
De laatste prenatale afspraak in de praktijk van Bolle Buik met Patty. De baby doet het heel goed. Het hartslagje klopt goed en haar hoofdje is ondertussen ingedaald in mijn bekken (dat wil natuurlijk niets zeggen). Dat was wat ik in het weekend voelde toen ik dacht dat ik er precies iets op gang kwam maar niet doorzetten. Patty zegt ook dat indien er maandag nog geen schot in de zaak zit dat we haar mogen opbellen en dan gaat ze de voetreflexologie toepassen om het toch op een natuurlijke manier te laten opstarten. Want anders zou het weer een inleiding kunnen worden. We gaan terug naar huis en wachten nog verder af.
Woensdag 29 december - 10u30
Vandaag hebben we nog een laatste afspraak met de gynaecologe in het ziekenhuis. De controles zijn goed en ze neemt nog een laatste echo. Ze zegt dat de baby daar goed zit en nog gelukkig is in mijn buik. Ze zegt er wel bij dat ze denkt dat dit de laatste echo zal zijn. Een voorspelling maken van wanneer de baby gaat komen, kan ze natuurlijk niet maar ze denkt dat het waarschijnlijk niet zo lang meer gaat duren. We maken nog een afspraak voor de week erop om even aan de monitor te liggen en voor de week nadien om eventueel te kijken om in te leiden als de baby dan nog niet geboren is. We hopen natuurlijk dat we deze keer geen inleiding nodig gaan hebben. We gaan terug naar huis en Jonas gaat werken. We kunnen nu alleen nog maar verder afwachten. Ik geniet nog van de tijd met ons dochtertje alleen.
Woensdag 29 december - 23u30
Als we 's avonds om 23u30 gaan slapen voel ik net als ik in bed lig mijn water breken. Ik zei nog tegen Jonas zou het misschien nog voor vandaag zijn. We bellen de vroedvrouw Emma op om te zeggen dat mijn water gebroken is maar dat er van weëen nog geen sprake is. Ze zegt ons om nog te proberen om zoveel mogelijk te slapen en dat ze in de ochtend gaat langs komen. Dat doen we en we kruipen nog eens dicht bij elkaar. Binnenkort zijn we een gezinnetje van vier. Ik stuur ook naar mijn papa om te vragen of Merel vanaf morgen eventueel naar hun kan gaan.
Direct slapen lukt me niet echt want er giert toch wel even wat adrenaline door mijn lijf. Ik hoop ook dat deze keer mijn weëen spontaan op gang gaan komen en we deze keer een inleiding kunnen vermijden. In de nacht wordt ik af en toe wakker van precies toch een wee. Het vruchtwater blijft ook komen. Maar ik probeer toch zoveel mogelijk te slapen. Ik pak Merel nog eens goed vast.
Donderdag 30 december - 8u00
Emma komt 's ochtends langs om te kijken wat de stand van zaken is. Ik heb af en toe een wee maar die zet niet echt door. Ze vraagt of ze de voetreflexologie mag doen. Dat mag zeker. Ze sluit af met een kleine voetmassage. Ze checkt ook nog even of er al ontsluiting is. Er is voorlopig nog maar één centimeter ontsluiting en de baarmoederhals is nog lang.
Merel is nog thuis en ik profiteer ervan om nog eens extra veel met haar te knuffelen. Emma zegt dat mama's soms de arbeid onbewust tegenhouden als hun ander kindje nog rondloopt. Dus tegen 10u komt nonkel Warre haar ophalen zodat ze naar mijn papa kan gaan. Dit gaat toch wel wat gepaard met wat traantjes want het is toch afsluiten van een hoofdstuk en start van een nieuw. Maar nu kunnen we ons focussen op de arbeid.
Donderdag 30 december - 12u00
Emma belt dat we om 12u nog even langs mogen gaan bij Patty zodat zij ook nog eens de voetreflexologie kan doen. Ze masseert mijn buik ook nog in met karwij olie en geeft me nog iets natuurlijks dat de weëen ook verder zou opwekken. Ze checkt ook nog even hoeveel ontsluiting er al is. Het blijft bij één centimeter ontsluiting en de hals is nog steeds redelijk lang.
Ik stap de auto in en voel al direct dat de weëen aan het opkomen zijn maar ze zijn zeker nog dragelijk.
Donderdag 30 december - 15u30 - 17u30
Om half vier bellen we naar Emma om te zeggen dat de weëen nu wel al wat toenemen in intensiteit. Ze stelt voor om een uurtje later nog eens terug te bellen.
Rond half zes bellen we terug omdat de intensiteit toch echt wel weer wat toegenomen is. Ze stelt voor om nog eens langs te komen en geeft dan nog wat tips hoe we de weëen kunnen opvangen. Ze stelt voor om samen nog even in bed te kruipen en wat te cocoonen. We eten nog snel iets en kruipen met ons tweeën in bed.
Na een tijdje lukt het niet meer om de weëen op te vangen in bed en gaan we terug naar beneden. Ik zit regelmatig op de bal of op mijn knieën in de zetel.
Donderdag 30 december - 21u00
Rond negen uur belt Emma nog eens terug en ze komt nog even terug langs.
De weëen komen nu wel al wat sneller maar er is nog wel wat recuperatietijd tussen. Tegen 22u zegt ze om misschien toch al naar het ziekenhuis te vertrekken om zo niet in de volle weëenstorm te moeten vertrekken. Emma spreekt ons nog wat bemoedigende woorden in (waarvoor we dankbaar zijn) want ik ben toch even emotioneel. Ze stelt me op mijn gemak.
Ze denkt dat het nog wel even gaat duren vooraleer we effectief gaan bevallen maar we zijn zo blij dat we toch zo lang mogelijk thuis zijn kunnen blijven in ons coconnetje.
Emma belt het ziekenhuis op te zeggen dat we onderweg zijn. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de weëen er nog steeds maar is de intensiteit precies toch iets minder. Dat had Emma ook gezegd dat dit kon gebeuren.
Donderdag 30 december - 22u30
We komen aan in het ziekenhuis en worden begeleid naar het bevallingskwartier. Daar wacht vroedvrouw (-man) Jo ons op. We worden begeleid naar de verloskamer en daar zitten we dan. Nu is het afwachten. De weëen komen terug sterker door.
Ik krijg ondertussen nog een covid-wisser. Toch een beetje stress want indien deze positief is moeten we nadien naar de covid-afdeling en mag Jonas niet mee naar de kamer. Maar gelukkig is de wisser negatief.
Ik wordt gevraagd om even op de verlostafel te gaan liggen. Ze kijken na hoeveel ontsluiting ik heb en ondertussen heb ik 3 cm ontsluiting wat nog niet zo heel veel is.
De assistent voelt nog wat vruchtwater voor het hoofdje en breekt de vliezen nog eens. De scheur zal waarschijnlijk hoog geweest bij het breken van mijn vliezen. Nu moeten de weëen goed op gang komen omdat ze anders toch wel een inleiding moeten opstarten omdat mijn water dan ongeveer 24u gebroken is. We blijven positief en ik voel de weëen toch intenser worden.
Vrijdag 31 december - 00u30
Rond half één bellen we terug even naar Emma want de weëen komen nu toch wel intens en ik weet me precies niet echt een houding meer te geven. Ze zegt om te vragen of wel eventueel in bad mogen of dat we voor een kersenpitkussen moeten vragen omdat het vooral in mijn onderrug is dat ik de weëen voel.
Jo de vroedvrouw(-man) vult het bad en geeft nog enkele tips om de weëen verder op te vangen. Het leuke aan een mannelijke vroedvrouw is dat hij ook echt oog heeft voor Jonas en hem hier echt mee bij betrekt. Hij geeft Jonas tips hoe hij mij kan ondersteunen en wat hij kan doen. Deze tips helpen echt en we doen het echt samen.
In het bad komen de weëen intenser en intenser. Jo geeft de tip om op mijn knieën te gaan zitten en op de badrand te steunen.
Ik voel nu echt een zware druk naar beneden. Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat ik moet persen. Nu vind ik het toch echt moeilijk om de weëen nog op te vangen. Ik zeg tegen Jonas dat ik denk dat ik het niet meer aankan en dat ik misschien toch wel voor een epidurale wil gaan. Jonas geeft dit door aan Jo. Hij checkt mijn ontsluiting en zegt dat het ondertussen al acht centimeter is. Nu gaan we je toch geen pijn meer doen met je met naalden te prikken; zegt hij. Dus doen we voort zoals we bezig zijn. Hij geeft nog de tip om tijdens de weëen te tellen tot 10 of 15. Dit gaat heel moeizaam en ik maak ook echt precies oergeluiden. Nooit gedacht dat ik zo'n geluiden kon produceren. Een soort oerinstinct neemt het helemaal van me over.
Vrijdag 31 december - 01u45
Dan is het moment daar en moet ik uit het bad komen. Dat was niet makkelijk.
Ik hoor op de achtergrond dat alles klaar wordt gezet voor de bevalling en ik word begeleid naar de verlostafel. De geboorte gaat nu niet lang meer duren.
Ik zit om mijn knieën en er wordt gezegd dat ik nu mee mag persen bij de volgende wee. Ik wou graag een natuurlijke bevalling maar 'auw' op die moment dacht ik even 'en waarom wil ik dit juist'. Het komt er nu op aan om los te laten en me over te geven aan de persdrang.
Ik zit wat in mijn cocon en opeens hoor ik zeggen mevrouw kijk maar naar beneden en neem je babytje maar bij jou. Niet te geloven om 2u13 zag ons wondertje het levenslicht. Ik neem haar bij mij. Ik ga nu gewoon op de bevallingstafel liggen en geniet van ons wondertje Lucille dat op mij ligt. Het is toch altijd een beetje wennen zo'n nieuw persoontje leren kennen maar we zijn instant verliefd op deze kleine meid.
Een klein scheurtje moet genaaid worden en de placenta moet nog uitgedreven worden. Deze laat niet lang op zich wachten. Ik krijg een warme handdoek om kleine Lucille in te wikkelen en we genieten van de eerste momenten met ons drietjes. Het heeft wel iets intiems zo midden in de nacht bevallen. We krijgen de tijd om echt te cocoonen met ons drietje vooraleer er wordt gewogen en gemeten. Ze gaat op zoek naar de borst en begint eigenlijk vrij snel te drinken. Het is toch iets magisch hoe zo'n kleintje direct weet wat ze moeten doen. Wat zijn we blij met deze zachte start voor onze kleine meid.
Jo vraagt me nog had ik je toch een epidurale moeten laten nemen. Ik zeg volmondig 'nee' want dit was eigenlijk de bevalling die ik wou. Blijkbaar hebben de meeste vrouwen op 8 cm een momentje van twijfel maar Jo en Jonas hebben mij hier super door geloodst en daar ben ik heel dankbaar voor.
Jo brengt ons nog een plateau met eten want na de hele inspanning is het terug even op krachten komen.
Vrijdag 31 december - 3u30
Lucille wordt na een tijdje cocoonen gewogen en gemeten. Ze weegt 3,235 kg dat is ook ongeveer het gewicht dat voorspelt was op de laatste echo. Ze doet het goed onze kleine meid. De eerste kleertjes worden aangedaan door de papa. We gaan stilletjes aan richting de kamer op materniteit en kunnen nu een beetje uitrusten. We brengen Emma op de hoogte dat ons wondertje geboren is om iets na twee uur midden in de nacht.
Vrijdag 31 december - 5u30
We komen aan op onze kamer op materniteit en installeren ons een beetje. De vroedvrouw komt nog even langs en zegt ons dat we zeker mogen bellen als er vragen zijn. We genieten nog van onze kleine meid en proberen toch nog een beetje te slapen.
Zondag 02 januari - 13u00
Onze kleine meid wordt goedgekeurd om naar huis te gaan en we vertrekken met ons drietjes richting huis. Toch altijd een spannend momentje want in het ziekenhuis is hulp maar een belletje ver weg. Maar maandag komt Emma al langs om ons wondertje verder op te volgen.
We zijn dankbaar voor het super team van Bolle Buik dat er toch voor gezorgd heeft dat we thuis de arbeid hebben kunnen doen, de super ondersteuning en bemoedigende woorden. Ik had gehoopt op een natuurlijke bevalling maar heb me hier niet te hard op proberen vastpinnen. Dankzij het topteam van Bolle Buik, die ervoor gezorgd hebben dat we de arbeid samen in ons coconnetje konden doen heeft onze kleine meid een zachte start gekregen. Natuurlijk ook dankzij mijn fantastische man en het team van UZ Leuven en specifiek vroedvrouw Jo. Ik wil hen hier dan ook vanuit de grond van mijn hart voor bedanken.
Bij haar braken mijn vliezen op 36 weken en 5 dagen en is ze geboren op 37 weken. We verbleven toen dus heel lang in het ziekenhuis (ongeveer een 60 uur). Omdat mijn vliezen gebroken waren voor 37 weken gingen we direct naar het ziekenhuis. Eerst 24u afwachten tot ik vanzelf in arbeid ga maar er kwam niet veel schot in de zaak.
Op zondag werd er dan besloten om in te leiden maar daar kwamen wel weëen van maar geen of weinig ontsluiting. Maandag werd er opnieuw ingeleid en mochten we eindelijk onze dochter in de armen sluiten.
Bij deze zwangerschap wou ik dus graag zo lang mogelijk thuis blijven en koos ik voor de vroedvrouwen bij Bolle Buik. Zij begeleiden de arbeid bij je thuis en we hadden hier al heel veel positieve verhalen over gehoord. Verschillende vrienden van ons hadden samen met de vroedvrouwen van bolle buik hun wondertje verwelkomt.
De zwangerschap verliep vlot weliswaar wat zwaarder dan de eerste wegens toch wel wat meer bekkeninstabiliteit en een schattige maar af en toe drukdoende peuter.
We keken er al naar uit om dat kleine wondertje te leren kennen. We wisten ook niet goed wanneer ze nu juist ging komen want bij een tweede komt de bevalling meestal iets vroeger op gang als bij een eerste maar aangezien Merel al op 37 weken kwam piepen was het moeilijk te voorspellen. De gynaecoloog had een vermoeden dat de baby nog eentje van 2021 ging worden maar ja het was moeilijk te voorspellen. De 37 weken passeerden, dan de 38 weken en toen begonnen we toch al wel wat af te tellen. Emma de vroedvrouw zei dat het er uiteindelijk nu op neerkomt om gewoon los te laten en daar heeft ze gelijk in. Alleen is loslaten nu iets wat me niet altijd makkelijk lukt.
Dinsdag 28 december
De laatste prenatale afspraak in de praktijk van Bolle Buik met Patty. De baby doet het heel goed. Het hartslagje klopt goed en haar hoofdje is ondertussen ingedaald in mijn bekken (dat wil natuurlijk niets zeggen). Dat was wat ik in het weekend voelde toen ik dacht dat ik er precies iets op gang kwam maar niet doorzetten. Patty zegt ook dat indien er maandag nog geen schot in de zaak zit dat we haar mogen opbellen en dan gaat ze de voetreflexologie toepassen om het toch op een natuurlijke manier te laten opstarten. Want anders zou het weer een inleiding kunnen worden. We gaan terug naar huis en wachten nog verder af.
Woensdag 29 december - 10u30
Vandaag hebben we nog een laatste afspraak met de gynaecologe in het ziekenhuis. De controles zijn goed en ze neemt nog een laatste echo. Ze zegt dat de baby daar goed zit en nog gelukkig is in mijn buik. Ze zegt er wel bij dat ze denkt dat dit de laatste echo zal zijn. Een voorspelling maken van wanneer de baby gaat komen, kan ze natuurlijk niet maar ze denkt dat het waarschijnlijk niet zo lang meer gaat duren. We maken nog een afspraak voor de week erop om even aan de monitor te liggen en voor de week nadien om eventueel te kijken om in te leiden als de baby dan nog niet geboren is. We hopen natuurlijk dat we deze keer geen inleiding nodig gaan hebben. We gaan terug naar huis en Jonas gaat werken. We kunnen nu alleen nog maar verder afwachten. Ik geniet nog van de tijd met ons dochtertje alleen.
Woensdag 29 december - 23u30
Als we 's avonds om 23u30 gaan slapen voel ik net als ik in bed lig mijn water breken. Ik zei nog tegen Jonas zou het misschien nog voor vandaag zijn. We bellen de vroedvrouw Emma op om te zeggen dat mijn water gebroken is maar dat er van weëen nog geen sprake is. Ze zegt ons om nog te proberen om zoveel mogelijk te slapen en dat ze in de ochtend gaat langs komen. Dat doen we en we kruipen nog eens dicht bij elkaar. Binnenkort zijn we een gezinnetje van vier. Ik stuur ook naar mijn papa om te vragen of Merel vanaf morgen eventueel naar hun kan gaan.
Direct slapen lukt me niet echt want er giert toch wel even wat adrenaline door mijn lijf. Ik hoop ook dat deze keer mijn weëen spontaan op gang gaan komen en we deze keer een inleiding kunnen vermijden. In de nacht wordt ik af en toe wakker van precies toch een wee. Het vruchtwater blijft ook komen. Maar ik probeer toch zoveel mogelijk te slapen. Ik pak Merel nog eens goed vast.
Donderdag 30 december - 8u00
Emma komt 's ochtends langs om te kijken wat de stand van zaken is. Ik heb af en toe een wee maar die zet niet echt door. Ze vraagt of ze de voetreflexologie mag doen. Dat mag zeker. Ze sluit af met een kleine voetmassage. Ze checkt ook nog even of er al ontsluiting is. Er is voorlopig nog maar één centimeter ontsluiting en de baarmoederhals is nog lang.
Merel is nog thuis en ik profiteer ervan om nog eens extra veel met haar te knuffelen. Emma zegt dat mama's soms de arbeid onbewust tegenhouden als hun ander kindje nog rondloopt. Dus tegen 10u komt nonkel Warre haar ophalen zodat ze naar mijn papa kan gaan. Dit gaat toch wel wat gepaard met wat traantjes want het is toch afsluiten van een hoofdstuk en start van een nieuw. Maar nu kunnen we ons focussen op de arbeid.
Donderdag 30 december - 12u00
Emma belt dat we om 12u nog even langs mogen gaan bij Patty zodat zij ook nog eens de voetreflexologie kan doen. Ze masseert mijn buik ook nog in met karwij olie en geeft me nog iets natuurlijks dat de weëen ook verder zou opwekken. Ze checkt ook nog even hoeveel ontsluiting er al is. Het blijft bij één centimeter ontsluiting en de hals is nog steeds redelijk lang.
Ik stap de auto in en voel al direct dat de weëen aan het opkomen zijn maar ze zijn zeker nog dragelijk.
Donderdag 30 december - 15u30 - 17u30
Om half vier bellen we naar Emma om te zeggen dat de weëen nu wel al wat toenemen in intensiteit. Ze stelt voor om een uurtje later nog eens terug te bellen.
Rond half zes bellen we terug omdat de intensiteit toch echt wel weer wat toegenomen is. Ze stelt voor om nog eens langs te komen en geeft dan nog wat tips hoe we de weëen kunnen opvangen. Ze stelt voor om samen nog even in bed te kruipen en wat te cocoonen. We eten nog snel iets en kruipen met ons tweeën in bed.
Na een tijdje lukt het niet meer om de weëen op te vangen in bed en gaan we terug naar beneden. Ik zit regelmatig op de bal of op mijn knieën in de zetel.
Donderdag 30 december - 21u00
Rond negen uur belt Emma nog eens terug en ze komt nog even terug langs.
De weëen komen nu wel al wat sneller maar er is nog wel wat recuperatietijd tussen. Tegen 22u zegt ze om misschien toch al naar het ziekenhuis te vertrekken om zo niet in de volle weëenstorm te moeten vertrekken. Emma spreekt ons nog wat bemoedigende woorden in (waarvoor we dankbaar zijn) want ik ben toch even emotioneel. Ze stelt me op mijn gemak.
Ze denkt dat het nog wel even gaat duren vooraleer we effectief gaan bevallen maar we zijn zo blij dat we toch zo lang mogelijk thuis zijn kunnen blijven in ons coconnetje.
Emma belt het ziekenhuis op te zeggen dat we onderweg zijn. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de weëen er nog steeds maar is de intensiteit precies toch iets minder. Dat had Emma ook gezegd dat dit kon gebeuren.
Donderdag 30 december - 22u30
We komen aan in het ziekenhuis en worden begeleid naar het bevallingskwartier. Daar wacht vroedvrouw (-man) Jo ons op. We worden begeleid naar de verloskamer en daar zitten we dan. Nu is het afwachten. De weëen komen terug sterker door.
Ik krijg ondertussen nog een covid-wisser. Toch een beetje stress want indien deze positief is moeten we nadien naar de covid-afdeling en mag Jonas niet mee naar de kamer. Maar gelukkig is de wisser negatief.
Ik wordt gevraagd om even op de verlostafel te gaan liggen. Ze kijken na hoeveel ontsluiting ik heb en ondertussen heb ik 3 cm ontsluiting wat nog niet zo heel veel is.
De assistent voelt nog wat vruchtwater voor het hoofdje en breekt de vliezen nog eens. De scheur zal waarschijnlijk hoog geweest bij het breken van mijn vliezen. Nu moeten de weëen goed op gang komen omdat ze anders toch wel een inleiding moeten opstarten omdat mijn water dan ongeveer 24u gebroken is. We blijven positief en ik voel de weëen toch intenser worden.
Vrijdag 31 december - 00u30
Rond half één bellen we terug even naar Emma want de weëen komen nu toch wel intens en ik weet me precies niet echt een houding meer te geven. Ze zegt om te vragen of wel eventueel in bad mogen of dat we voor een kersenpitkussen moeten vragen omdat het vooral in mijn onderrug is dat ik de weëen voel.
Jo de vroedvrouw(-man) vult het bad en geeft nog enkele tips om de weëen verder op te vangen. Het leuke aan een mannelijke vroedvrouw is dat hij ook echt oog heeft voor Jonas en hem hier echt mee bij betrekt. Hij geeft Jonas tips hoe hij mij kan ondersteunen en wat hij kan doen. Deze tips helpen echt en we doen het echt samen.
In het bad komen de weëen intenser en intenser. Jo geeft de tip om op mijn knieën te gaan zitten en op de badrand te steunen.
Ik voel nu echt een zware druk naar beneden. Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat ik moet persen. Nu vind ik het toch echt moeilijk om de weëen nog op te vangen. Ik zeg tegen Jonas dat ik denk dat ik het niet meer aankan en dat ik misschien toch wel voor een epidurale wil gaan. Jonas geeft dit door aan Jo. Hij checkt mijn ontsluiting en zegt dat het ondertussen al acht centimeter is. Nu gaan we je toch geen pijn meer doen met je met naalden te prikken; zegt hij. Dus doen we voort zoals we bezig zijn. Hij geeft nog de tip om tijdens de weëen te tellen tot 10 of 15. Dit gaat heel moeizaam en ik maak ook echt precies oergeluiden. Nooit gedacht dat ik zo'n geluiden kon produceren. Een soort oerinstinct neemt het helemaal van me over.
Vrijdag 31 december - 01u45
Dan is het moment daar en moet ik uit het bad komen. Dat was niet makkelijk.
Ik hoor op de achtergrond dat alles klaar wordt gezet voor de bevalling en ik word begeleid naar de verlostafel. De geboorte gaat nu niet lang meer duren.
Ik zit om mijn knieën en er wordt gezegd dat ik nu mee mag persen bij de volgende wee. Ik wou graag een natuurlijke bevalling maar 'auw' op die moment dacht ik even 'en waarom wil ik dit juist'. Het komt er nu op aan om los te laten en me over te geven aan de persdrang.
Ik zit wat in mijn cocon en opeens hoor ik zeggen mevrouw kijk maar naar beneden en neem je babytje maar bij jou. Niet te geloven om 2u13 zag ons wondertje het levenslicht. Ik neem haar bij mij. Ik ga nu gewoon op de bevallingstafel liggen en geniet van ons wondertje Lucille dat op mij ligt. Het is toch altijd een beetje wennen zo'n nieuw persoontje leren kennen maar we zijn instant verliefd op deze kleine meid.
Een klein scheurtje moet genaaid worden en de placenta moet nog uitgedreven worden. Deze laat niet lang op zich wachten. Ik krijg een warme handdoek om kleine Lucille in te wikkelen en we genieten van de eerste momenten met ons drietjes. Het heeft wel iets intiems zo midden in de nacht bevallen. We krijgen de tijd om echt te cocoonen met ons drietje vooraleer er wordt gewogen en gemeten. Ze gaat op zoek naar de borst en begint eigenlijk vrij snel te drinken. Het is toch iets magisch hoe zo'n kleintje direct weet wat ze moeten doen. Wat zijn we blij met deze zachte start voor onze kleine meid.
Jo vraagt me nog had ik je toch een epidurale moeten laten nemen. Ik zeg volmondig 'nee' want dit was eigenlijk de bevalling die ik wou. Blijkbaar hebben de meeste vrouwen op 8 cm een momentje van twijfel maar Jo en Jonas hebben mij hier super door geloodst en daar ben ik heel dankbaar voor.
Jo brengt ons nog een plateau met eten want na de hele inspanning is het terug even op krachten komen.
Vrijdag 31 december - 3u30
Lucille wordt na een tijdje cocoonen gewogen en gemeten. Ze weegt 3,235 kg dat is ook ongeveer het gewicht dat voorspelt was op de laatste echo. Ze doet het goed onze kleine meid. De eerste kleertjes worden aangedaan door de papa. We gaan stilletjes aan richting de kamer op materniteit en kunnen nu een beetje uitrusten. We brengen Emma op de hoogte dat ons wondertje geboren is om iets na twee uur midden in de nacht.
Vrijdag 31 december - 5u30
We komen aan op onze kamer op materniteit en installeren ons een beetje. De vroedvrouw komt nog even langs en zegt ons dat we zeker mogen bellen als er vragen zijn. We genieten nog van onze kleine meid en proberen toch nog een beetje te slapen.
Zondag 02 januari - 13u00
Onze kleine meid wordt goedgekeurd om naar huis te gaan en we vertrekken met ons drietjes richting huis. Toch altijd een spannend momentje want in het ziekenhuis is hulp maar een belletje ver weg. Maar maandag komt Emma al langs om ons wondertje verder op te volgen.
We zijn dankbaar voor het super team van Bolle Buik dat er toch voor gezorgd heeft dat we thuis de arbeid hebben kunnen doen, de super ondersteuning en bemoedigende woorden. Ik had gehoopt op een natuurlijke bevalling maar heb me hier niet te hard op proberen vastpinnen. Dankzij het topteam van Bolle Buik, die ervoor gezorgd hebben dat we de arbeid samen in ons coconnetje konden doen heeft onze kleine meid een zachte start gekregen. Natuurlijk ook dankzij mijn fantastische man en het team van UZ Leuven en specifiek vroedvrouw Jo. Ik wil hen hier dan ook vanuit de grond van mijn hart voor bedanken.