Ik had de week van mijn due date al wat voorweeën gehad. Pijn die in golven kwam maar met de komst van de nacht weer wegging.
Tot deze ochtend - 28/04 - Patty langskwam. Het was voorzien dat ze eens kwam kijken hoe ons baby’tje was ingedaald en of ik reeds ontsluiting had. Amper 1 cm maar mijn baarmoederhals was nog niet week en er was onvoldoende ontsluiting om het los te maken. Bovendien was ons meisje ook nog eens wat hoger gaan liggen en zag het er dus naar uit dat een inleiding voor het weekend niet was uitgesloten.
De moed zakte me wat in de schoenen maar diezelfde schoenen smeet ik uit en ik stelde me open voor een sessie voetdrukpunten om hopelijk wat in gang te zetten. Opgegroeid met twee ouders die arts zijn, sta ik zelf open voor alles wat holistische geneeskunde te bieden heeft.
De drukpunten waren hier en daar gevoelig maar ik zat eerlijk gezegd nog veel meer in mijn hoofd met de vrees om ingeleid te moeten worden en dat mijn gedroomde thuisbevalling met bevallingsbad dan ook in het water (nu kan ik deze mop maken) zou vallen.
Patty stelde me gerust dat we eerst zouden afwachten wat het effect zou zijn van de voetmassage en ze ‘s avonds ook kon langskomen om het een tweede maal te doen indien nodig. Oef, toch nog een tussenstap mogelijk.
Mijn vriend kwam iets later thuis van zijn nachtshift, wanneer Patty net de deur uit was, en vroeg meteen of hij me best even ruimte zou geven wanneer Patty zou langskomen voor het vaginale onderzoek zodat ik mijn gemak was. Toen hij hoorde dat ze net was vertrokken, besefte hij en ik dus ook plots dat de waiting game kon beginnen. Ik voelde het sinds dan al wat rommelen in mijn buik (misschien toch niet die olijven moeten eten gisterenavond?)
Hoe dan ook besliste ik mezelf af te leiden en wat bezig te blijven. Want in stilte afwachten daar zou ik toch geen baat bij hebben. Toen bleek dat mijn vriend de telefoon van zijn werk per ongeluk mee had, beslisten we deze alsnog meteen te gaan terugbrengen. Hij had diezelfde avond zijn volgende nachtshift maar ik had een voorgevoel dat het weleens kon zijn dat hij thuis zou moeten blijven. We maakten er dan maar een gezamenlijk uitje van: telefoon terugbrengen, kringwinkel in de buurt bezoeken op zoek naar nog enkele leuke hebbedingetjes en daarna naar huis toe. Maar in de kringwinkel begon het al wat meer te steken en wringen en merkte ik op dat een zeurende pijn steeds terugkwam. Na die aankopen gingen we dan toch naar huis. De drempels en hobbels die we onderweg tegenkwamen, en dat waren er opvallend veel, waren er om traag over te rijden en zetten de onderdruk nog meer kracht bij. Het was ongemakkelijk. Ik kon me geen comfortabele houding aannemen. Eens thuis ging hij enkele uren slapen en wilde ik wat gaan wandelen in de bossen vlakbij. Ik luisterde een podcast en squatte langs de wandelpaden en vroeg aan ons meisje om goed te zakken. Dat we het samen wel zouden kunnen, ik moest haar toch wat moed inspreken? Oh ja en mezelf ook.
Rond 18u30 kwam Patty nog eens langs voor een massage part 2. Maar bij het onderzoek constateerde ze dat de ontsluiting al was opgeschoten tot 2cm en vooral dat ons meisje mooi was ingedaald. Ze besliste te strippen en het wat los te maken. Dat dit echte weeën waren en Johan best niet ging werken deze nacht, het was echt nu. Het. was. echt.
Patty vertrok en we zouden haar bellen indien de pijn zou aanhouden of versterken.
Rond 21u30 had ik veel pijn, belde ik wenend naar mijn mama voor een ProRail en nam ik nog een warme douche, ik hield steeds vaker mijn ogen dicht, kon de grapjes van mijn vriend niet meer verdragen en vertrok naar een andere wereld in mijn hoofd. Hij belde Patty en we beslisten dat ze mocht afkomen. Wanneer Patty aankwam besefte ik plots dat het vooruit ging. Ik had pijn nu, voelde ons meisje zakken en ervaarde een ontlading wanneer Patty helemaal rustig binnenkwam en haar spullen neerzette. Ze had al meer spullen mee, ik wist dat ze nu zou blijven. Na nog eens een controle was mijn ontsluiting nu 3 cm en was alles in de juiste richting aan het gaan. Eerlijk? Ik was ontgoocheld met maar 3 cm, maar trok me op aan het feit bij elke aflevering van ‘one Born every minute’ het bij de eerste centimeters het langst duurde en er nadien vaart in kwam.
Mijn vriend had intussen alles gereed gezet, zoals ik enkele weken voordien had opgeschreven: het bad, de koekjes en drankjes voor de vroedvrouwen, de geurkaarsen en zachte klassieke muziek, alles stond klaar. Ik plantte me in de zetel en waar ik eerst eerder kreunde bij een wee, zette ik nu meer bij met mijn ademhaling. Het was niet makkelijk maar de focus op die ademhaling bracht me echt in een aparte wereld. Eentje waar ik niet aan ons meisje dacht, maar de pijn letterlijk wegblies, waar ik nadacht over solitaire spelletjes die ik de laatste weken veel te vaak had gespeeld tijdens wakkere nachten en wat de oplossing toch kon zijn, een wereld waar mijn ogen grotendeels dichtbleven en ik de connectie met mijn omgeving uitschakelde.
Ik mocht in bad, de boiler was weliswaar leeggeraakt door mijn douche van voordien (oeps, mijn vriend én Patty hadden me nog zo gewaarschuwd!)maar met wat kookpotten op het vuur en veel inzet van hem kon ik me onderdompelen in het warme water en verdween de pijn voor een groot stuk. En elke keer wanneer hij de kamer terug binnenkwam met een nieuwe warme kookpot, nam hij mijn pijn weg. Mooier kon toch niet. Ik wist dat dit was hoe ik het wilde. Bij elke wee masseerde Patty mijn rug en zat Johan voor mij en vlakte hij elke pijn af. Gewoon door er te zijn. Ik heb geleund, gekreund, gejammerd en gepuft. Na een tweetal uur in het bad moest ik een andere houding aannemen, mijn benen verkrampten en ik werd steeds misselijker van de pijn.
Toen ik naar de zetel verplaatste, nam de druk op mijn schaambeen en blaas toe. Dit werd pijnlijk en ik kermde het uit van de pijn. Op dit moment had ik 6 cm ontsluiting. Ik ging nog even met ondersteuning van mijn vriend naar toilet tussendoor en wanneer ik terug kwam nam ook de druk op mijn staartbeen toe.
Middernacht. De tijd om te persen was er opeens en tijdens elke wee voelde ik hoeveel kracht ik nog in mij had om ze eruit te duwen. Eveneens bij elke wee voelde ik dat mijn hele lichaam wel eens in twee zou kunnen scheuren. Mijn ogen waren nog steeds dicht en ik hoorde Patty zeggen aan mijn vriend dat hij best erbij kon komen zitten. Hij was nog steeds bezig het water van het bad op peil te houden voor als ik er terug in zou gaan. Patty gaf me nog de keuze over te stappen op de barkruk maar ik lag in de mate van het mogelijke vrij comfortabel dus hield het op de zetel. Na enkele keren persen hoorde ik mijn vriend zeggen: “doe uw ogen open” En wanneer ik opkeek kwam er niet veel later een klein en verfrommeld mensje tevoorschijn. Hangend in de armen van Patty. Klaar om door ons opgevangen te worden. Opeens was ze daar, ik beefde en besefte maar half wat er aan het gebeuren was. Wanneer ik naar Johan keek en de emotie zag, bleef ik wel nog even in gevoel van verbazing hangen. Onwezenlijk hoe een buik opeens veranderde naar een baby. Een baby van ons. Van ons. Door ons.
Door de staat van adrenaline leek ik in werkmodus te schieten (hallo hulpverlener) en vroeg ik aan Patty of het voor haar goed was geweest. Of het was meegevallen voor haar. Dit enkele minuten nadat ons kleintje er was. Plots stond ook Goedele in onze woonkamer (net te laat maar oh zo welkom). Samen lapten ze me op, hielpen ze onze dochter zo dicht mogelijk bij ons te houden en wensten ze ons proficiat. Onze dochter. Onze. Dochter. Zo absurd.
29/4/21 - 00:40
Ze was er en had haar tweede naam Ayodele niet gestolen. Ayodele betekent namelijk ‘het geluk is thuisgekomen’ en niets was toen meer waar. Een geluk, een plezier dat in ons leven en in het warme nest van ons huis was gekomen.
Patty en Goedele ruimden onze woonkamer wat op en legden de wasmand klaar, we moesten even nergens anders mee bezig zijn dan met onze dochter en die was ondertussen al goed genesteld en aan het zoeken naar de eerste melk. Wat een heerlijk en instinctief sterk gevoel. Na die eerste voeding en knuffels ging ze ook bij haar papa op de borst knuffelen. Wat een beeld. Daar lag de liefde van mijn leven, mijn grote steun en warme waterbrenger met een klein schattig meisje op zijn borst. Instant verliefd gevoel.
Hij kleedde haar zorgzaam aan. We gingen die avond samen naar onze slaapkamer, deelden de eerste nacht samen in een staat van adrenaline en verliefde alertheid en de volgende dag spendeerden we met het strelen en aanstaren van dit prachtig mensje. We bleven in bed, zongen liedjes en waren vertederd bij elke beweging, hik en gelaatsuitdrukking.
De volgende dagen schilderde mijn vriend Naya’s geboorteschilderij. Elke dag dat Patty kwam zag ze het verder vorm krijgen. Het duurde even maar onze vrienden en familie kregen dan ook een prachtig, uniek en origineel geboortekaartje van dit beeld. Tijdens deze eerste dagen kregen we vaste bezoekjes van Patty. Een goed moment om naast een instant zelfredzaamheid (geen knopje om ‘s nachts de vroedvrouw tot uw kamer te laten komen) die eerste dagen al onze vragen en zorgen te bundelen en even te bespreken. Voor ons zakte stilaan het besef dat dit zo vlot, mooi en gewenst was verlopen. Geen haar op mijn hoofd dat nog denkt aan een ziekenhuisbevalling, tenzij dit nodig is. Ik besef dat deze bevalling in een ziekenhuis, ik mogelijks wel verdoving had gevraagd en zowel ik als ook Johan niet op dezelfde manier op ons gemak zouden zijn. Hier waren we, in ons eigen nest, met prachtige vrouwen die een warme job uitoefenen. Een job die al eeuwen bestaat en die ons als ouders van het eerste moment in onze kracht zetten. Mijn herstel en dat van onze dochter na de geboorte liepen erg vlot, volgens mij grotendeels bepaald door de ontspanning die we tijdens de bevalling allemaal voelden. Uiteraard was er de pijn en ben ik in mijn eigen interne wereld gekropen om energie te doseren maar ik heb oprecht genoten van de ervaring en op het moment dat ik dit schreef (twee dagen na de bevalling) zou ik het zo opnieuw doen.
Vol lof voor deze warme vroedvrouwen, hun expertise, hun milde aanpak en no nonsense ondersteuning. Ik had me geen betere kring kunnen voorstellen bij deze ervaring.
En haar geboorteschilderij, daar kijkt ze elke dag met steeds meer fascinatie naar. Nu nog, 9maanden later kijkt ze ernaar en zegt ze Oooh wanneer we haar uit haar bedje halen. Zo gelukkig dat je bij ons bent thuisgekomen, Naya Ayodele.
Tot deze ochtend - 28/04 - Patty langskwam. Het was voorzien dat ze eens kwam kijken hoe ons baby’tje was ingedaald en of ik reeds ontsluiting had. Amper 1 cm maar mijn baarmoederhals was nog niet week en er was onvoldoende ontsluiting om het los te maken. Bovendien was ons meisje ook nog eens wat hoger gaan liggen en zag het er dus naar uit dat een inleiding voor het weekend niet was uitgesloten.
De moed zakte me wat in de schoenen maar diezelfde schoenen smeet ik uit en ik stelde me open voor een sessie voetdrukpunten om hopelijk wat in gang te zetten. Opgegroeid met twee ouders die arts zijn, sta ik zelf open voor alles wat holistische geneeskunde te bieden heeft.
De drukpunten waren hier en daar gevoelig maar ik zat eerlijk gezegd nog veel meer in mijn hoofd met de vrees om ingeleid te moeten worden en dat mijn gedroomde thuisbevalling met bevallingsbad dan ook in het water (nu kan ik deze mop maken) zou vallen.
Patty stelde me gerust dat we eerst zouden afwachten wat het effect zou zijn van de voetmassage en ze ‘s avonds ook kon langskomen om het een tweede maal te doen indien nodig. Oef, toch nog een tussenstap mogelijk.
Mijn vriend kwam iets later thuis van zijn nachtshift, wanneer Patty net de deur uit was, en vroeg meteen of hij me best even ruimte zou geven wanneer Patty zou langskomen voor het vaginale onderzoek zodat ik mijn gemak was. Toen hij hoorde dat ze net was vertrokken, besefte hij en ik dus ook plots dat de waiting game kon beginnen. Ik voelde het sinds dan al wat rommelen in mijn buik (misschien toch niet die olijven moeten eten gisterenavond?)
Hoe dan ook besliste ik mezelf af te leiden en wat bezig te blijven. Want in stilte afwachten daar zou ik toch geen baat bij hebben. Toen bleek dat mijn vriend de telefoon van zijn werk per ongeluk mee had, beslisten we deze alsnog meteen te gaan terugbrengen. Hij had diezelfde avond zijn volgende nachtshift maar ik had een voorgevoel dat het weleens kon zijn dat hij thuis zou moeten blijven. We maakten er dan maar een gezamenlijk uitje van: telefoon terugbrengen, kringwinkel in de buurt bezoeken op zoek naar nog enkele leuke hebbedingetjes en daarna naar huis toe. Maar in de kringwinkel begon het al wat meer te steken en wringen en merkte ik op dat een zeurende pijn steeds terugkwam. Na die aankopen gingen we dan toch naar huis. De drempels en hobbels die we onderweg tegenkwamen, en dat waren er opvallend veel, waren er om traag over te rijden en zetten de onderdruk nog meer kracht bij. Het was ongemakkelijk. Ik kon me geen comfortabele houding aannemen. Eens thuis ging hij enkele uren slapen en wilde ik wat gaan wandelen in de bossen vlakbij. Ik luisterde een podcast en squatte langs de wandelpaden en vroeg aan ons meisje om goed te zakken. Dat we het samen wel zouden kunnen, ik moest haar toch wat moed inspreken? Oh ja en mezelf ook.
Rond 18u30 kwam Patty nog eens langs voor een massage part 2. Maar bij het onderzoek constateerde ze dat de ontsluiting al was opgeschoten tot 2cm en vooral dat ons meisje mooi was ingedaald. Ze besliste te strippen en het wat los te maken. Dat dit echte weeën waren en Johan best niet ging werken deze nacht, het was echt nu. Het. was. echt.
Patty vertrok en we zouden haar bellen indien de pijn zou aanhouden of versterken.
Rond 21u30 had ik veel pijn, belde ik wenend naar mijn mama voor een ProRail en nam ik nog een warme douche, ik hield steeds vaker mijn ogen dicht, kon de grapjes van mijn vriend niet meer verdragen en vertrok naar een andere wereld in mijn hoofd. Hij belde Patty en we beslisten dat ze mocht afkomen. Wanneer Patty aankwam besefte ik plots dat het vooruit ging. Ik had pijn nu, voelde ons meisje zakken en ervaarde een ontlading wanneer Patty helemaal rustig binnenkwam en haar spullen neerzette. Ze had al meer spullen mee, ik wist dat ze nu zou blijven. Na nog eens een controle was mijn ontsluiting nu 3 cm en was alles in de juiste richting aan het gaan. Eerlijk? Ik was ontgoocheld met maar 3 cm, maar trok me op aan het feit bij elke aflevering van ‘one Born every minute’ het bij de eerste centimeters het langst duurde en er nadien vaart in kwam.
Mijn vriend had intussen alles gereed gezet, zoals ik enkele weken voordien had opgeschreven: het bad, de koekjes en drankjes voor de vroedvrouwen, de geurkaarsen en zachte klassieke muziek, alles stond klaar. Ik plantte me in de zetel en waar ik eerst eerder kreunde bij een wee, zette ik nu meer bij met mijn ademhaling. Het was niet makkelijk maar de focus op die ademhaling bracht me echt in een aparte wereld. Eentje waar ik niet aan ons meisje dacht, maar de pijn letterlijk wegblies, waar ik nadacht over solitaire spelletjes die ik de laatste weken veel te vaak had gespeeld tijdens wakkere nachten en wat de oplossing toch kon zijn, een wereld waar mijn ogen grotendeels dichtbleven en ik de connectie met mijn omgeving uitschakelde.
Ik mocht in bad, de boiler was weliswaar leeggeraakt door mijn douche van voordien (oeps, mijn vriend én Patty hadden me nog zo gewaarschuwd!)maar met wat kookpotten op het vuur en veel inzet van hem kon ik me onderdompelen in het warme water en verdween de pijn voor een groot stuk. En elke keer wanneer hij de kamer terug binnenkwam met een nieuwe warme kookpot, nam hij mijn pijn weg. Mooier kon toch niet. Ik wist dat dit was hoe ik het wilde. Bij elke wee masseerde Patty mijn rug en zat Johan voor mij en vlakte hij elke pijn af. Gewoon door er te zijn. Ik heb geleund, gekreund, gejammerd en gepuft. Na een tweetal uur in het bad moest ik een andere houding aannemen, mijn benen verkrampten en ik werd steeds misselijker van de pijn.
Toen ik naar de zetel verplaatste, nam de druk op mijn schaambeen en blaas toe. Dit werd pijnlijk en ik kermde het uit van de pijn. Op dit moment had ik 6 cm ontsluiting. Ik ging nog even met ondersteuning van mijn vriend naar toilet tussendoor en wanneer ik terug kwam nam ook de druk op mijn staartbeen toe.
Middernacht. De tijd om te persen was er opeens en tijdens elke wee voelde ik hoeveel kracht ik nog in mij had om ze eruit te duwen. Eveneens bij elke wee voelde ik dat mijn hele lichaam wel eens in twee zou kunnen scheuren. Mijn ogen waren nog steeds dicht en ik hoorde Patty zeggen aan mijn vriend dat hij best erbij kon komen zitten. Hij was nog steeds bezig het water van het bad op peil te houden voor als ik er terug in zou gaan. Patty gaf me nog de keuze over te stappen op de barkruk maar ik lag in de mate van het mogelijke vrij comfortabel dus hield het op de zetel. Na enkele keren persen hoorde ik mijn vriend zeggen: “doe uw ogen open” En wanneer ik opkeek kwam er niet veel later een klein en verfrommeld mensje tevoorschijn. Hangend in de armen van Patty. Klaar om door ons opgevangen te worden. Opeens was ze daar, ik beefde en besefte maar half wat er aan het gebeuren was. Wanneer ik naar Johan keek en de emotie zag, bleef ik wel nog even in gevoel van verbazing hangen. Onwezenlijk hoe een buik opeens veranderde naar een baby. Een baby van ons. Van ons. Door ons.
Door de staat van adrenaline leek ik in werkmodus te schieten (hallo hulpverlener) en vroeg ik aan Patty of het voor haar goed was geweest. Of het was meegevallen voor haar. Dit enkele minuten nadat ons kleintje er was. Plots stond ook Goedele in onze woonkamer (net te laat maar oh zo welkom). Samen lapten ze me op, hielpen ze onze dochter zo dicht mogelijk bij ons te houden en wensten ze ons proficiat. Onze dochter. Onze. Dochter. Zo absurd.
29/4/21 - 00:40
Ze was er en had haar tweede naam Ayodele niet gestolen. Ayodele betekent namelijk ‘het geluk is thuisgekomen’ en niets was toen meer waar. Een geluk, een plezier dat in ons leven en in het warme nest van ons huis was gekomen.
Patty en Goedele ruimden onze woonkamer wat op en legden de wasmand klaar, we moesten even nergens anders mee bezig zijn dan met onze dochter en die was ondertussen al goed genesteld en aan het zoeken naar de eerste melk. Wat een heerlijk en instinctief sterk gevoel. Na die eerste voeding en knuffels ging ze ook bij haar papa op de borst knuffelen. Wat een beeld. Daar lag de liefde van mijn leven, mijn grote steun en warme waterbrenger met een klein schattig meisje op zijn borst. Instant verliefd gevoel.
Hij kleedde haar zorgzaam aan. We gingen die avond samen naar onze slaapkamer, deelden de eerste nacht samen in een staat van adrenaline en verliefde alertheid en de volgende dag spendeerden we met het strelen en aanstaren van dit prachtig mensje. We bleven in bed, zongen liedjes en waren vertederd bij elke beweging, hik en gelaatsuitdrukking.
De volgende dagen schilderde mijn vriend Naya’s geboorteschilderij. Elke dag dat Patty kwam zag ze het verder vorm krijgen. Het duurde even maar onze vrienden en familie kregen dan ook een prachtig, uniek en origineel geboortekaartje van dit beeld. Tijdens deze eerste dagen kregen we vaste bezoekjes van Patty. Een goed moment om naast een instant zelfredzaamheid (geen knopje om ‘s nachts de vroedvrouw tot uw kamer te laten komen) die eerste dagen al onze vragen en zorgen te bundelen en even te bespreken. Voor ons zakte stilaan het besef dat dit zo vlot, mooi en gewenst was verlopen. Geen haar op mijn hoofd dat nog denkt aan een ziekenhuisbevalling, tenzij dit nodig is. Ik besef dat deze bevalling in een ziekenhuis, ik mogelijks wel verdoving had gevraagd en zowel ik als ook Johan niet op dezelfde manier op ons gemak zouden zijn. Hier waren we, in ons eigen nest, met prachtige vrouwen die een warme job uitoefenen. Een job die al eeuwen bestaat en die ons als ouders van het eerste moment in onze kracht zetten. Mijn herstel en dat van onze dochter na de geboorte liepen erg vlot, volgens mij grotendeels bepaald door de ontspanning die we tijdens de bevalling allemaal voelden. Uiteraard was er de pijn en ben ik in mijn eigen interne wereld gekropen om energie te doseren maar ik heb oprecht genoten van de ervaring en op het moment dat ik dit schreef (twee dagen na de bevalling) zou ik het zo opnieuw doen.
Vol lof voor deze warme vroedvrouwen, hun expertise, hun milde aanpak en no nonsense ondersteuning. Ik had me geen betere kring kunnen voorstellen bij deze ervaring.
En haar geboorteschilderij, daar kijkt ze elke dag met steeds meer fascinatie naar. Nu nog, 9maanden later kijkt ze ernaar en zegt ze Oooh wanneer we haar uit haar bedje halen. Zo gelukkig dat je bij ons bent thuisgekomen, Naya Ayodele.