Thuis bevallen

Zo’n 22 jaar geleden beviel mijn mama thuis van mijn zusje. Niet verwonderlijk dus dat ik ook al plannen maakte om thuis te bevallen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was.
Op het eerste gesprek bij de Bolle Buik hoor ik mezelf enthousiast zeggen “ja, ik wil graag thuis bevallen”. Tegelijk kijk ik naast me en zie de twijfelachtige blik van mijn partner, Mulya. Uiteraard was dit wel al thuis besproken, maar zijn gezicht zegt duidelijk wat hij écht denkt en ik herneem mij snel met “of we willen toch bekijken wat zoal kan”. De opties zijn duidelijk: ziekenhuis, thuis of een bevalling met de Bolle Buik in het ziekenhuis van Tienen.

Na een consultatie bij de gynaecoloog verander ik van idee. Ze wijst me op bepaalde risico’s en de situaties die ze in het ziekenhuis heeft gezien. Ik begin te twijfelen. De conclusie na een gesprek met Mulya: laten we voor Tienen gaan.
Maar dan zoek ik weer verhalen op over thuisbevallingen en begin weer te twijfelen. Na iedere afspraak bij de Bolle Buik wil ik zo graag thuis bevallen. Na elke consultatie bij de gynaecoloog zie ik het weer als een risico.
We besluiten de laatste echo op 32 weken in Tienen te doen om alle opties open te houden. De beste beslissing die ik toen nam: al mijn afspraken bij de gynaecoloog annuleren en enkel verder gaan met de vroedvrouwen. Dit nam zoveel twijfel weg. Ik kreeg terug vertrouwen in mijn eigen kunnen. Ik wilde thuis bevallen.

Los van het heen en weer piekeren, waren de reacties uit de omgeving ook vaak niet positief. Onze ouders begrepen onze keuze. Maar vrienden, collega’s en andere familieleden gaven elk hun ongezouten mening. “Wat als het verkeerd loopt?”, “ga je bevallen zonder epidurale?!”, “als ik thuis was bevallen, was ik er niet meer geweest want ik had een bloeding”. We moesten ons steeds opnieuw verantwoorden voor onze keuze. En dat terwijl wij toch ook niet oordelen over vrouwen die kiezen om in het ziekenhuis te bevallen. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat deze personen een gebrek aan informatie hadden om een objectief oordeel te geven.
We volgden de zwangerschapscursus van de Bolle Buik en mede dankzij het boek van Nina-Benedicte kregen we de info die we nodig hadden. Dit heeft er ook voor gezorgd dat Mulya helemaal pro thuis bevallen was en zelfs tegen een ziekenhuisbevalling.

De geboorte

Ik was al vier dagen na de uitgerekende datum toen ik de eerste keer wat lichte samentrekkingen voelde in mijn buik. Oefenweeën. Onregelmatig, niet sterk en niet lang. En toch stiekem hoop je dat het op gang zou komen. Maar ik wilde ons kindje de tijd geven en toen ik zondagochtend wakker werd, was er niets veranderd. “Niet erg, neem je tijd maar”, dacht ik. Maar de druk van de buitenwereld werd me zo nu en dan te veel. Na het tiende bericht met de vraag of hij er al was, begon ik spontaan te huilen.

Zondagavond, 18:00u, opnieuw lichte samentrekkingen. Oefenweeën. Opnieuw onregelmatig en kort. Ik ga ervan uit dat dit nog uren kan duren, terug kan weggaan of overgaan in echte arbeid. Maar zelfs dan geef ik ons nog een uur of 12 a 15. We zetten een televisieserie op en zouden daarna gaan slapen. Volgens de cursus kan je tussen de eerste weeën door nog dutjes doen.
Als ik de eerste 10 minuten van de serie heb gezien, zal het veel zijn. Focussen op tv gaat niet meer. De weeën worden toch wel iets sterker. Maar alles blijft onregelmatig, kort en de pijn komt ook niet in duidelijke golven. Ik besluit een douche te nemen, want als het arbeid is, zouden de weeën niet weggaan. Oefenweeën zouden zo wel stoppen. Na de douche zijn de weeën nog aanwezig, maar ik moet niet veel moeite doen om ze op te vangen. We sms’en de vroedvrouw, Alexandra, zo is die alvast gewaarschuwd.

Mulya besluit rond 23:00u om te timen of er enig patroon te herkennen is. Ongeveer elke 6,5 a 7 minuten heb ik een wee, maar de ene is 30 seconden, de andere meer dan 1 minuut. De échte arbeid is volgens mij dus nog niet begonnen. Ik vang enkele weeën op het bed op, op handen en knieën, met kussens rondom mij. Alles is onder controle.

En dan breekt mijn water. Ik denk terug aan wat ik had gelezen: enkele druppels tot een glas. Ik dacht eerder aan een kleine emmer! Het hele bed is doorweekt en door mijn slip heen drupt het water verder op de matras. Mulya belt Alexandra om het te melden. Het is intussen 00:40u. Terwijl zij vraagt of ik graag heb dat ze even langskomt, komt er een stevige wee op. “Ja graag, als je het niet erg vindt.” Ze moet een half uur rijden, dus zal er niet meteen zijn. Ik zeg aan Mulya om ook de geboortefotograaf al te verwittigen, terwijl de volgende stevige wee alweer aankomt.

Mijn benen zijn kleverig en ik wil me even opfrissen in de douche. Mulya gaat mee om de weeën verder te timen. De ene wee volgt de andere op en deze keer zijn ze echt stevig. Sommige weeën kan hij timen, anderen moet hij overslaan omdat ik met mijn armen rond zijn nek hang om ze op te vangen. In geen tijd heb ik om de 2 minuten een stevige, lange wee. We gaan terug naar de slaapkamer en ik zit op de yoga mat terwijl ik over het bed hang. Het is echt zoeken naar een houding bij elke golf van pijn. Ik duw op kussens en steun op het bed. Ik begin te kreunen bij elke wee. Het kreunen helpt me te ontspannen en ik ga zo door tot ik de deurbel hoor. Alexandra is er. Het is ongeveer 01:20u.

Ze begint meteen met mijn onderrug te masseren. Ik vang de weeën verder op en probeer vooral kalm te blijven en op adem te komen in de pauzes. Alexandra vraagt of ze me even mag onderzoeken om te zien hoe ver ik sta. Geen probleem voor mij. Maar de weeën volgen elkaar zo snel op dat ze niet de tijd krijgt om me te onderzoeken. Ze belt Britte en Mulya zet intussen het bevallingsbad klaar. Gelukkig hadden we dat al opgeblazen eerder die avond. Het moet dus enkel nog gevuld worden.

Voor ik het weet, is zowel de geboortefotograaf als Britte aanwezig in de kamer en staat het bad klaar. De weeën komen nu om de minuut. Ik kruip in het bevallingsbad. Heerlijk warm water. Dit helpt mij zo goed om te ontspannen. Ik geniet van die eerste minuten in het water. Maar dat duurt niet lang, want daar zijn de persweeën.
Een heel ander soort pijn. Ik kan niet anders dan mee roepen bij elke golf die opkomt. Ik vang de weeën op handen en knieën op. Mijn lichaam duwt ons kindje meer naar beneden bij elke wee. Ik laat het gebeuren. Het enige wat ik kan doen is roepen en mij volledig overgeven aan wat er gebeurt in mijn lichaam. Tussen elke wee door probeer ik volledig te ontspannen. Dat lukt. Ik denk dat ik zelfs bijna in slaap viel op een bepaald moment.
Alexandra raadt me aan om me om te draaien en mijn knieën naar me toe te trekken. Het lijkt onmogelijk. Ik ben zo moe en heb de kracht niet eens om mijn knieën vast te nemen. Maar ik probeer. En bij elke wee blijf ik mee roepen en mee duwen. “Naar beneden duwen”, hoor ik Alexandra zeggen. En ik duw, naar beneden. Ik voel het hoofdje duwen. Ons kindje wil eruit. Ik duw uit alle macht. Hij moet eruit, denk ik de hele tijd. Het hoofdje is het moeilijkste had ik gelezen en daar wilde ik dus van af. Ik duw zo hard ik kan. En dan voel ik tijdens het rustmoment zijn hoofdje plots weer helemaal teruggaan. De teleurstelling! Net zo hard geduwd en het hoofdje gaat terug naar binnen. Nadien bleek dit het beste wat kon gebeuren, want daardoor had ik geen scheuren opgelopen.
Bij elke wee blijf ik mezelf volledig meegeven met mijn lichaam. “Je bent er bijna”, hoor ik. Een kracht in mij zegt me dat het hoofdje er nu echt uit moet. Ik negeer de pijn en duw zo hard ik kan. Ik voel een plop. Het hoofdje is er. Nadien ontspan ik volledig. Ons kindje heeft daar zo een aantal minuten gezeten, met enkel zijn hoofdje geboren, terwijl ik half slapend aan het bekomen was. De volgende wee komt eraan, ik wil hem er nu helemaal uit! Ik duw zo hard ik kan naar beneden en voor ik het weet, ligt er een baby op mijn borst en hoor ik Mulya huilen “schat, hij is er”. Het is 03:29u.

Ziekenhuis

Ik neem ons zoontje, Isaac, mee in een doek en ga op het bed liggen. De placenta is nog niet geboren. De navelstreng hangt nog aan mij vast. Alexandra vraagt om enkele keren te duwen, maar er gebeurt niets. Na enkele minuten knipt Mulya de navelstreng door en kan ik de placenta er toch uit duwen. Maar door de snelle bevalling is mijn baarmoeder wat van slag. Het samentrekken om de bloeding te stoppen loopt niet zo goed. Ik krijg medicatie waardoor dit hopelijk vlotter zal verlopen.
Intussen ligt ons kindje al aan een borst te drinken en zijn ik en Mulya al volop aan het genieten van ons eerste uurtje als mama en papa. Alexandra en Britte volgen alles nauw op. Ze voelen regelmatig aan mijn buik en kijken of de bloeding stopt. Na 1,5 uur legt Alexandra uit dat als ik nu nog bloed verlies, ze de ziekenwagen moeten bellen. Ik voel me verder prima en begrijp dat ze geen risico’s willen nemen. Ik blijf bloed verliezen. De ziekenwagen wordt gebeld en niet veel later staan twee mannen bij in onze slaapkamer om me mee te nemen.
Isaac wordt nog snel gewogen en gemeten: 53cm en 3,820kg. Als ik dat op voorhand had geweten, was ik lang niet zo gemotiveerd geweest om hem eruit te duwen.

Alexandra gaat mee naar het ziekenhuis en dat stelt me gerust. Ook de mannen van de ambulance zijn super vriendelijk. Mulya volgt met de auto, pasgeboren Isaac gaat mee in de maxi-cosi op de achterbank.
Eens aangekomen in het ziekenhuis, blijk ik een bloedprop te hebben in de baarmoeder. Deze wordt handmatig in het verloskwartier verwijderd. De bloeding stopt gelukkig snel erna en we kunnen met ons drietjes in de kamer verder bekomen van de bewogen nacht. Ons zoontje slaapt als een roosje. Alexandra blijft nog even tot ze zeker is dat alles in orde is met ons. We mogen later die dag al terug naar huis.

De “wat als…” waar velen het over hadden, is me dan toch overkomen. Maar ik heb geen spikkeltje spijt van de beslissing om thuis te bevallen. Ik voelde me een sterke vrouw die het toch maar heeft gedaan. Geen verdoving en zelfs geen idee van de ontsluiting tijdens de bevalling zelf. En toch is ons zoontje gezond en wel ter wereld gekomen met behulp van twee fantastische vroedvrouwen.
Dat ons avontuur eindigde in het ziekenhuis is jammer, maar heeft niet bepaald hoe ik me over de bevalling voel. Voor mij was het een (weliswaar pijnlijke maar) positieve ervaring. Als vrouw hebben we de kracht om dit zelf te doen en als patiënt hebben we de keuze hoe we dit willen doen. Het is belangrijk om je te informeren, niet te laten ompraten door anderen, maar vooral ook om je gevoel te volgen.