“Een ideaal geboorteplan dat zelfs nog beter uitdraaide dan gedroomd.”  
 
 In maart ontdekten we dat ik terug zwanger was. Al snel begon ik terug te denken aan de moeilijke bevalling die ik had gehad bij onze eerste dochter. Mijn water brak, ik kreeg geen spontane weeën, ging naar het ziekenhuis, na uren wachten in die kille kamer kreeg ik oxytocine per baxter toegediend en een epidurale opgelegd, omdat ze plots een sterrenkijker leek, namen ze er de zuignap bij. Dit alles onder toezicht van een mannelijke gynaecoloog die mij amper aansprak en plots de verpleegsters vroeg om de operatiezaal klaar te maken mocht baby er niet binnen het kwartier zijn, dan was het een keizersnede.  
 
Eén ding was zeker, zo zou het niet opnieuw gebeuren! Mijn wens was een thuisbevalling, maar mijn partner was hier helemaal niet voor te vinden. We maakten een compromis: we zouden de hulp van een zelfstandige vroedvrouw vragen om zo lang mogelijk proberen thuis te blijven totdat de arbeid echt gevorderd was. En dan zouden we naar het ziekenhuis gaan om daar te bevallen. We kozen voor De Bolle Buik als vroedvrouwen en volgden ook een cursus Hipnobirthing. Naarmate de lessen vorderden begon mijn partner meer en meer te begrijpen waarom ik die thuisbevalling wenste en verdween zijn schrik als sneeuw voor de zon. Rond 39 weken kwam het verlossende bericht: hij was overtuigd en voelde ook dat dat het beste was! We zouden thuis bevallen als alles goed verliep en als ik mij er klaar voor voelde zou hij mij 200% steunen!   
 30/20/10 - Vandaag ben je 40 weken in mijn buikje. Het begint nu echt lang te duren, ik kan echt niet meer wachten tot ik je in mijn armen heb. Wij gingen er allemaal van uit dat je al vroeger zou komen, omdat ik op 34 weken al ben moeten minderen met werken van de gynaecoloog. Ik had namelijk al een verkorte baarmoeder en veel harde buiken. Omdat ik het echt een eng idee vind om op Halloween of Allerheiligen te bevallen, heb ik gevraagd aan Patty om het vandaag misschien een duwtje in de rug te geven. Ze is deze morgen langs geweest en ik had toen al 3-4 cm opening. Ze heeft me gestript en gezegd dat je al goed klaar zat. De kans was dus zeer groot dat het voor vandaag zou zijn! Spannend... Ik moest haar maar bellen als het echt begon.  
Het is een zonnige dag, mooie dag om te bevallen. We maken ons huisje klaar voor jouw komst. Papa blaast het zwembad op, we hangen onze "positieve affirmaties" op aan de muren, zetten fijne muziek op en alle andere spulletjes klaar die op de lijst stonden. We eten een lichte maaltijd en spelen ondertussen wat gezelschapspelletjes. Ik voel het wat rommelen, maar niets pijnlijks of regelmatig.  
 Om 17u komt Patty terug even langs en heb ik 6cm opening. Ik ben zo verrast, want ik voel geen pijnlijke weeën. Rond 17u30 breekt mijn water. Papa en ik beginnen het echt spannend te vinden, maar beseffen nog niet dat het nu écht gaat gebeuren. Tot Patty zegt: "ik zal nu maar hier blijven".  
Het wordt ondertussen donker, een heerlijke sfeer in huis met de kaarsjes en zachte achtergrondmuziek. Net zoals we ons hadden ingebeeld. De weeën zijn nu ook uitgesprokener. Ik kan ze opvangen door de oefeningen die we leerden; op handen en voeten, op de bal, etc. en ik besef dat mijn ademhaling mij hierdoor gaat helpen. Ook masseert Patty mijn onderrug bij elke wee, daarna neemt papa het over.  
 
 
 
Plots helpt ook dat niet meer. Tussen twee weeën in helpen ze me in het water. Het is even zoeken naar een comfortabele houding, maar het warme water doet ongelooflijk veel deugd. Ik leun met mijn lichaam over de boord en op mijn knieën in het water. Papa masseert mijn rug weer bij elke wee en houdt me vast. Wat een deugd! Als hij mij plots lost tijdens een wee, voel ik dat het niet zonder hem zal lukken. Ik smeek hem: ”blijf bij mij, laat me niet los”. Ik concentreer me op mijn ademhaling en verbind me met jou. Plots word ik misselijk en voel ik me wegdraaien. Ik moet overgeven. Op dat moment dreigt er even paniek in mijn hoofd. Gelukkig is Patty er om mij gerust te stellen. "Dat is ok, de hormonen doen goed hun werk" zegt ze. Het is voldoende om mij weer in mijn concentratie te brengen, in mijn cocon samen met jou en papa: “we zijn goed bezig" hoor ik hem zeggen.  
Ik ben zo geconcentreerd dat ik niet merk dat Yolène er ook bijgekomen is. Ze controleert jouw hartje, je doet het zo goed.  
 
Na een paar weeën voel ik echt een helse pijn, ik moet precies al duwen. Maar ik weet niet goed hoe of wat of hoelang. Patty zegt me dat ik gewoon mijn lichaam verder moet volgen en mee duwen als ik het zo voel. De pijn is hels, maar het persen doet toch ook deugd. Papa herhaalt: "Elke golf is een stap dichter bij baby" Het geeft me kracht. Ik vergeet even de pijn. Ik voel jou indalen telkens als ik duw, maar voel jou ook terug naar boven gaan als ik stop. Ik wanhoop even en ben bang dat ik het niet ga kunnen. De ergste pijn moet nog komen denk ik. Ik keer terug naar mezelf en naar jou. Ik kan je hoofdje plots al voelen en dat is voor mij de motivatie die ik nodig heb op dat moment om verder te gaan. Ik beeld me in hoe moeilijk het moet zijn voor jou. Of hoe hard jij afziet als ik niet voortdoe. Bij de volgende wee duw ik met al mijn kracht en daar ben je dan!  
 
Het is ons gelukt. Ik kan je uit het water halen. Het is me gelukt, het is ons gelukt! Ik ben zo blij, zo fier, zo opgelucht, zo dankbaar. Het is nu 19u25, het heeft amper 2 uurtjes geduurd.  
  
Het liefst was ik nog wat bekomen in het warme bad, maar daar zou jij koud krijgen. Patty en Yolène helpen me uit het bad en leggen me op de zetel. Daar word ik eventjes moedeloos. Was ik even vergeten dat de placenta nog moet geboren worden, dat er nog hevige naweeën gaan komen en ik ben wat gescheurd, dus moet ik nog even genaaid worden. Maar ik kijk naar jou, naar je papa en naar mij en voel me zo gelukkig. Ik voel me zo sterk! Ik kan precies de wereld aan.  
 
Na een dik half uurtje uitkloppen knipt je papa de navelstreng door. Hij is helemaal uitgeklopt. Zo mooi. Ik kleed je niet aan, we blijven huid op huid liggen en je hapt snel aan. Patty duffelt ons lekker warm onder en blijft nog een paar uurtjes bij ons.  
Wat is het heerlijk om thuis te zijn, zo ontspannen, zo genieten van jouw geboorte. Ik mis je grote zus al en kan niet wachten tot ze jou kan zien, maar eerst nog wat genieten en rusten.   
   
 
Dank aan mijn lieve ventje, aan Patty, Yolène en Alexandra! Jullie hebben krachten in mijn bovengehaald die ik zelf niet zou gevonden hebben. Dit heeft ons leven veranderd.