Geboorteverhaal Emil

Heel onverwacht op 7 april thuis gekomen,
ventje van onze dromen
Welkom kleine Emil

Mijn bevallingsverhaal. Met een ode aan de vroedvrouwen van Bolle Buik. 

Dankjewel Patty en Goedele! Dankzij jullie heb ik de mooiste bevalling gehad. Ik kijk hier alleen maar met positieve gevoelens op terug en zou het op geen enkele manier anders gewild hebben.

Dankjewel Emma! Met jouw tips en hulp hebben wij onze eerste kraamweek thuis overleefd. 

Ik heb mijn verhaal als een brief naar mijn zoontje geschreven. Zodat ik me die dag altijd even intens kan herinneren als dat ik hem ervaren heb. Ik heb mijn vriend alles laten nalezen en zijn tranen sprongen spontaan terug in zijn ogen, dus ik denk dat mijn opzet gelukt is om ons gevoel er in neer te pennen.

Lieve Emil,

Vandaag is jouw dag. 7 april 2020. 

Om welgeteld middernacht, mama en papa hadden nog maar twee uurtjes geslapen, besloot jij om in actie te schieten. Weeën van 60-70 seconden en dat mooi om de 10 minuten. Mama en papa waren nog niet mee: het zullen wel valse zijn/ misschien zijn het voorweeën/ enzovoort, maar geen enkele moment dat het besef kwam dat het echte waren, mijn vliezen waren namelijk nog niet gebroken noch was ik mijn slijmprop al verloren. Gisteren was papa nog gewoon gaan werken en hadden we je gevraagd nog even te blijven zitten. Wat je ook mooi gedaan hebt. ‘s Avonds zeiden we tegen elkaar: hij mag komen, ons huis is klaar, alles is in orde om naar het ziekenhuis te gaan en we waren gewoon ook zo nieuwsgierig naar jou. 

Ondertussen, moet je weten, is hier in de wereld een griep uitgebroken: covid-19/corona. Deze zorgt er al enkele weken voor dat verschillende landen, waaronder al 3 weken ook België, in lockdown zijn geplaatst. Dat wil zeggen dat iedereen verplicht in quarantaine moet binnenblijven, geen bezoek mag ontvangen en enkel voor essentiële verplaatsingen als boodschappen en medische verplaatsingen buiten mag. Dat wil ook zeggen dat mama en papa al 3 weken thuis zijn en alles in orde hebben kunnen brengen voor jou komst. 

Maar tot deze ochtend had je nog geen aanstalten gemaakt dat je mijn buik wou inruilen voor deze gekke wereld. Je was blij dat mama niet meer zoveel rondliep als toen ze ging werken en je had het precies wel naar je zin daarbinnen. Dit is ook de reden dat we totaal niet beseften dat je vandaag echt zou komen. 8 uur lang heb ik met weeën rondgelopen eer ik Patty, de vroedvrouw, belde om te komen zien. Want 8.00u ‘s ochtends vond ik wel een schappelijk uur om haar wakker te bellen. Papa had alle valiezen al in de auto gezet en de auto warm laten worden zodat we meteen konden vertrekken naar het ziekenhuis. Mama heeft nog lekker gedoucht en haar tanden gepoetst. Patty ging nog snel ontbijten en kwam af. Toen ze aankwam duurden mijn weeën 90-110 seconden met 5 minuten tussen. Patty voelde naar mijn ontsluiting en toen kwam onze shock pas... ik had al 8 cm. Te veel voor epidurale verdoving. Mijn weeën kwamen ineens om de 3 minuten en als ik nog in het ziekenhuis wou bevallen, moesten we onmiddellijk vertrekken.

Het hoge woord kwam er uit: zouden we niet beter thuis bevallen? Ik mocht beslissen van papa. Een thuisbevalling was niet mijn plan, het enige dat ik zei dat ik niet wou... maar de druk was zo hoog aan het worden dat ik me niet nog een halfuur in de auto zag zitten en dus besloot ik toch voor een thuisbevalling te gaan. Papa werd bleek. Geen medische opties, geen verdoving, gewoon zoals de natuur het voor ons ooit bedacht heeft. Nu was het alle hens aan dek. Patty belde haar collega Goedele, papa haalde de valiezen weer uit de auto en ik had nog geen idee wat me te wachten stond.

Als alles klaar stond, werden mijn vliezen gebroken. De druk werd nu iets intenser. En toen moest ik persen. Verschrikkelijk! Dat deed zo veel pijn en ik kreeg er geen ritme in. Ik lag niet goed, kon niet de juiste druk zetten om jou te laten zakken en ik voelde dat ik de moed aan het verliezen was. Ik was op die moment al 9 uur wakker, had sinds de vorige avond niet meer gegeten en elke wee zorgde dat ik moest overgeven en dus nog extra energie verloor. Als het aan mij lag, mochten ze mijn buik opensnijden en jou er gewoon uitnemen. Maar dat was geen optie natuurlijk! We moesten het zo doen. Jij van binnen uit, ik met alles wat ik had en je papa als grote steun. Zonder hem en zonder Patty en Goedele was het me niet gelukt. Ik heb je papa plat geknepen, overladen met mijn volle 70 kg, pijn gedaan en in alle onmogelijke houdingen laten plaatsnemen zolang het mij maar uitkwam. Hij heeft geen kick gegeven en voelde perfect aan wat ik nodig had. Maar het was niet gemakkelijk. Na tig keer van houding te veranderen, zakte je eindelijk wat en mocht ik de baarkruk gebruiken. Je hoofdje zat klaar om te komen. Met blonde haartjes op, wist Patty ons al te vertellen. Ik dacht dat ik ging breken onderaan en toen kwam je eruit. De hele buurt zal het geweten hebben. Ik heb in mijn hele leven nog niet zo hard geroepen. Het voelde zo onwerkelijk. Ons kindje, in levende lijve. Niet meer dat beeld op de echo, die schopjes in mijn buik. Maar met tien vingertjes en tien teentjes. Perfect.

10.12 uur. In onze slaapkamer. In ons bed. Thuis. Ons eigen gezinnetje. 

We voelden ons alle drie heel snel terug oké. Jij wende goed aan de buiten omgeving en kon je rust vinden bij zowel mama als papa, borstvoeding ging ook zonder problemen. Ik had geen letsels, zoals een knip of scheuren, overgehouden (thank God, want daar had ik echt schrik voor). En papa die heeft zijn ogen eens goed uitgehuild.

Ik ben zo dankbaar voor deze ervaring. En zo klaar voor een nieuw leven met jou en je papa. 

Ik hou van jou, lieve Emil. Je bent het allemaal meer dan waard

De kraamweek.

De eerste dag werd iedereen op de hoogte gebracht via FaceTime. Patty kwam nog even langs om te controleren hoe het met ons gaat. Maar eerlijk, wij waren gewoon aan het genieten. Aan het genieten van ons kleine wonder. ‘s Nachts hadden we jou gewoon bij ons gehouden. Na 9 maanden in mijn buik, kon ik je nog niet loslaten en in je eigen bedje leggen. Uiteraard niet geslapen, deels ook door de adrenaline die nog steeds door mijn lijf gierde. 

Dag twee kwam Sofie van kraamzorg ons al een beetje uit de nood helpen met boodschappen doen en eten maken. Want de dag dat jij geboren werd, moesten wij eigenlijk nog naar de winkel. Ik was opgestaan om haar binnen te laten. Jawel, nog geen 24u geleden bevallen. Trap af, koffie gezet voor haar, even kennis gemaakt en alles besproken wat de verwachtingen waren. Emma kwam ook juist toe en verschoot dat ik al aan het rondwandelen was. Maar alles ging zo naturel voor ons. Zowel je papa als ik volgden gewoon ons instinct. Je geeft ons echt de tijd om alles te ontdekken en laat ons sukkelen en doen zonder te morren. Geen stress, alleen maar genieten. Skinnen, borstvoeding geven, pamper verversen en terug van vooraf aan. De hele dag lang. Ook deze nacht opnieuw jou bij ons gehouden maar in shiften. De eerste shift was voor papa en had ik 4 uur kunnen slapen tot als je honger kreeg. Dan had ik overgenomen en sliep papa 4 uur. 

De dagen daarop verliepen niet veel anders, behalve dat we nu al eens kleren aandeden en onze dag beneden doorbrachten in plaats van in de slaapkamer. We kregen al eens terug iets gedaan in huis, konden wat administratieve zaken regelen, de geboortekaartjes kwamen toe en werden de post op gedaan. Familie en vrienden kwamen op raamvisite en brachten eten mee. En onze Emil? Jij eet, jij slaapt en weent alleen als je pamper vol is en ververst moet worden. Eenmaal de propere aan is, ben je terug gelukkig en hoor je jou niet meer. ‘s Nachts leggen we je nu ook in de co-sleeper. Zonder problemen, je slaapt gewoon door. Ik moet je zelfs wekken om te eten. Je probeert onze stemmen te volgen met je ogen en af en toe kan er zelfs een glimlachje af. En als ik me al eens zorgen maakte of je door de stuwing wel genoeg at, hoeft dit ook niet meer. Je zit al bijna terug op je geboortegewicht. Mijn kleine droomvent. Je doet het super!

Mama en papa zijn zó trots op jou. (En stiekem ook wat op zichzelf.)