Geboorteverhaal van baby Sep
Het is vrijdag 2 november wanneer ik de symbolische “tien dagen over tijd” heb bereikt. Ik wil graag zo natuurlijk mogelijk bevallen dus ik word voorlopig niet ingeleid. Samen met mijn lieve gynaecologe Milie Nwoye heb ik besproken om tot 42 weken te gaan. Als vroedvrouw weet ik maar al te goed dat de natuurlijke weg de beste is dus wachten we nog even af. Het allerbelangrijkste is dat ons mannetje het daar binnen nog naar zijn zin heeft en dat houden Patty en Britte van de Bolle Buik nauwlettend in het oog. Twee keer per week komt een van hen thuis de monitor aanhangen om dat goed op te volgen.
Het lijkt voor mijn omgeving veel erger, dat “over tijd” gaan. Ik voel me die laatste zwangerschapsmaand net beter dan ooit. Voor het eerst ben ik helemaal kwaaltjesvrij, het enige wat mij ergert zijn die ongeduldige sms’jes van vrienden en familie. Alsof ik hen zou vergeten op de hoogte te brengen van de geboorte van onze kleine spruit? En toch heb ik uitgerekend vandaag een enorme baaldag. Ik ontdek tijdens het douchen iets wat op mijn eerste striem lijkt en maak hierover een groot drama bij mijn man Pieter. Voor het eerst erger ik me er ook aan dat ik voor de tachtigste keer dezelfde kleren aan moet, omdat ik met mijn reusachtige buik nergens anders meer in pas. Ik begin te denken dat die baby in mij is vastgemetseld en dat ik nooit op een natuurlijke manier zal kunnen bevallen. Daarbovenop komt nog eens dat Pieter net deze week zijn voet zwaar moest blesseren en op krukken loopt. De pessimistische dramaqueen in mij komt naar boven en die dag nemen de hormonen de bovenhand. Er valt niet veel met me aan te vangen...
Uitgerekend dit weekend is mijn vroedvrouw en goede vriendin Britte op weekend met haar vriendinnen en dat terwijl zij mijn arbeid thuis zou begeleiden. Vlak voor vertrek stuurt ze nog eens voor een stand van zaken. Ik breng haar op de hoogte van mijn emotionele rollercoaster en grap nog dat de hormonenwinkel misschien wel in gang is gebracht. Ze benadrukt nog eens dat ik écht wel op tijd moet sturen als het is begonnen omdat ze lang onderweg zal zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het niet voor dit weekend zal zijn (gezien de vastgemetselde baby enzo) en wens haar een fijn weekend toe.
Het is 17u wanneer ik mijn eerste pijnlijke harde buik krijg. Ik durf het op dat moment nog niet echt te benoemen als een wee omdat ik mezelf en Pieter geen valse hoop wil geven. Pieter ziet mijn vertrokken gezicht en vraagt “harde buik?” Ik knik. “Is het ritmisch?” Ik lach. Dit spelletje is ondertussen al weken aan de gang, het is zijn standaard antwoord geworden. Tien minuten later moet ik tijdens die pittige harde buik toch al een andere houding aannemen en stoppen met praten. Zou dit het zijn? Het voelde niet aan zoals de klassieke menstruatiepijn waar altijd over gesproken wordt dus het zou zeker en vast wel vals alarm zijn. Ik grap nog tegen Pieter “als dit weeën zijn, gaat de arbeid niet leuk worden!”
Na een tijdje besluit ik aan het eten te beginnen bij wijze van afleiding. Iedere tien minuten moet ik een pijnlijke harde buik incasseren. Ik begin voorzichtig te denken dat het misschien toch begonnen is, maar vind het nog te vroeg om Britte al op de hoogte te brengen. Na het eten blijf ik wat rondwandelen. Ik kan die harde buiken duidelijk beter te baas al bewegend dan al zittend of liggend. Pieter besluit om mijn gedachten te verzetten met een spelletje kaarten, iets wat we de afgelopen dagen regelmatig deden om de tijd te doden. Ondertussen is het al 21u en blijven de harde buiken zich aanbieden. Op aandringen van Pieter stuur ik Britte toch een voorzichtige sms. “Het is zeker nog niet voor echt begonnen, maar er is misschien wel iets aan het broeden en dacht dat dat wel interessant was voor jou om te weten. Ik hou je zeker op de hoogte”. Voor de zekerheid haal ik ook mijn valiesje al naar beneden. Het zou maar eens voor vannacht moeten zijn!
Hoe verder de avond vordert, hoe onregelmatiger mijn harde buiken komen. Soms iedere vijf minuten, soms een pauze van twintig minuten. Ik begin te denken dat het gaat stilvallen. We kijken nog even TV en besluiten dan maar om een poging tot slapen te doen. Het is ondertussen 23u en ik stuur nog even een update naar Britte, zo is die ook gerust. Een uur lang probeer ik de harde buiken op te vangen in bed, maar al liggend is dit echt niet prettig. Ze komen nu duidelijk om de tien minuten, dit zouden toch wel eens weeën kunnen zijn. Ik besluit om toch terug op te staan en een badje te nemen om alles stil te leggen zodat ik tenminste deftig kan gaan slapen. Pieter merkt niet eens dat ik opsta… Ik maak onze badkamer super gezellig om helemaal zen te worden. Ik vul het bad met heet water en badolie, doe een geurkaars aan en kies een ontspannende playlist op Spotify die ik afspeel met de iPad. Ik heb er zin in!
Het bad doet deugd. Het warme water ontspant mijn buik en de weeën zijn draaglijk zo. Hier kan ik nog wel even zitten! Ik krijg wel de indruk dat het bad de weeën niet stillegt. Zelf heb ik het idee dat ze nog steeds elke tien minuten komen, maar besluit het toch even te timen met een app die ik speciaal daarvoor heb geïnstalleerd. Voorzichtig stuur ik al een berichtje naar Britte om haar te melden dat het precies toch niet is stilgevallen. Het is dan half twee. De app vertelt mij ondertussen dat de weeën veel sneller op elkaar volgen dan ik dacht: iedere drie tot vijf minuten en ze duren telkens ongeveer een minuut. Volgens de app moet ik al naar het ziekenhuis vertrekken. Dat lijkt me wat voorbarig! Voorzichtig probeer ik mezelf te onderzoeken. Het is niet gemakkelijk in bad, maar ik voel dat er toch al wat verandering is. Ik twijfel of ik de vochtblaas voel, maar wil niet te optimistisch zijn. Ik haal mijn vingers terug boven water en merk dat ik de slijmprop heb verloren. Het is precies toch “voor echt”.
Intussen vraagt de vroedvrouw in mij zich af hoe ons mannetje op dit alles reageert. Ik besluit even naar de harttonen te luisteren en dit moet ongetwijfeld mijn slechtste plan van de dag geweest zijn! Wellicht door een slechte registratie lijkt de hartslag even dramatisch. Ik probeer niet te panikeren, maar mijn hoofd draait ondertussen op volle toeren. Mentaal bereid ik me al voor op een spoedkeizersnede. Dit ziet er echt niet goed uit! Ik laat het water van het bad lopen, begin me aan te kleden en ga Pieter wakker maken. Ik besluit om Britte te bellen om te overleggen wat ik moet doen. Die blijft gelukkig super rustig en stelt me meteen gerust. Ze is ondertussen al onderweg en geeft plankgas om zo snel mogelijk bij ons te zijn. De harttonen zijn intussen genormaliseerd wanneer Britte rond 3u bij ons aankomt. Ze beslist ook om mij eens te onderzoeken en het resultaat is verrassend positief. Mijn baarmoederhals is volledig verstreken en papierdun, de vochtblaas puilend en ik heb al drie-vier centimeter ontsluiting. We zijn met andere woorden goed gestart!
Ik vang de weeën goed op alleen, al wandelend, en heb eigenlijk niemand nodig. Britte besluit toch te blijven om regelmatig naar de harttonen te luisteren. Pieter maakt zich nuttig door de living gezellig te maken. Hij heeft goed geluisterd toen ik hem dit allemaal uitlegde tijdens de zwangerschap! Hij steekt kaarsjes aan, een gezellig lampje, een rustgevend muziekje en ik voel me helemaal op mijn gemak. Rond vijf uur besluit Britte me nog eens te onderzoeken. Het is vooral Pieter die wil weten hoe ver we staan. Hij wil zeker op tijd in het ziekenhuis geraken. Het gaat gelukkig goed vooruit. Ondertussen heb ik al vijf centimeter en het ziet er gunstig uit. Ik besluit om nog even te wachten met naar het ziekenhuis te vertrekken. Tegen dat de vroege shift begint, zou ideaal zijn. Ik heb namelijk al gezien dat mijn lieve collega Leslie werkt en ik zou haar er graag bij hebben. Bij wijze van afleiding maak ik de vaatwasser nog leeg en vul ik hem terug. Ondertussen moet ik af en toe stoppen om een wee op te vangen en knuffelt Britte met onze kat Fonske.
Tegen half zeven begin ik het moeilijker te krijgen. Ik heb Pieter meer en meer nodig om de weeën op te vangen en wil eigenlijk graag in bad. Omdat ik nu nog voor rede vatbaar ben en ik bang ben om thuis té lang te wachten zodat ik de autorit niet meer zie zitten, beslissen we om bijna naar het ziekenhuis - waar ik zelf ook werk - te vertrekken. In de auto probeer ik mijn veilige cocon verder te zetten. Ik houd mijn ogen gesloten en blaas iedere vijf minuten een wee weg. Het begint licht te worden buiten. Ik kan niet geloven dat ik al een hele nacht niet heb geslapen! Om half acht komen we aan op de parking. Ik draag mijn eigen valiesje en Pieter pikkelt me op krukken achterna. We gaan meteen naar de verloskamer. Daar staat alles al klaar, ik voel me meteen thuis.
De weeën lijken plots minder frequent en minder krachtig geworden. Na een babbeltje met Leslie over hoe mijn arbeid tot dusver was verlopen, word ik aan de mobiele monitor gelegd. De harttonen zien er gelukkig nog steeds prima uit. Niet veel later komt mijn gynaecoloog de kamer binnen. Ze stelt me gerust dat ze alles natuurlijk wil laten verlopen zolang alles goed gaat. Wanneer ze me onderzoekt, blijk ik al zes centimeter ontsluiting te hebben. Ik had gehoopt op meer, maar zes is toch al goed. Na de monitor blijf ik rondwandelen om de weeën op te vangen. Bij wijze van afleiding besluiten we ook om mijn valies al uit te laden. Pieter drinkt nog een koffie om wakker te blijven. Omdat het wat stilgevallen lijkt, gaan Pieter en ik terug naar de verloskamer in de hoop dat dat helpt het wat meer in gang te zetten. We maken het er net als thuis gezellig met sfeerlicht en een muziekje.
Rond elf uur krijg ik het weer wat moeilijker, wil ik weten of ik vooruitgang maak en wil ik graag in bad. Leslie onderzoekt me, maar heeft jammer genoeg geen goed nieuws. Voor haar is het nog steeds zes centimeter… Ze denkt dat het beter zou zijn als ze mijn vliezen zou breken. Ik ben bang voor de pijn die mogelijk zal volgen en wil dat liever niet, maar weet ook wel dat we iets moeten doen. De vruchtzak wordt vlotjes doorprikt en de weeënstorm waar ik voor vreesde blijft voorlopig nog even uit. Ik moet wel nog even aan de monitor, want we zien dat ons mannetje een beetje reageert op zijn zwembadje dat leegloopt. Ik leg me op mijn zij, maar dit is eigenlijk echt geen comfortabele houding. Bij iedere wee vraag ik Leslie of ik niet van de monitor mag, ik snak echt naar het bad! Ik krijg het moeilijker en moeilijker. Pieter maakt zich nuttig door het bad al vol te laten lopen en na een klein halfuur aan de monitor mag ik eindelijk in bad. Wat doet het warme water deugd!
Het bad lijkt even echt goed te werken en ik kan de weeën terug wat beter opvangen. Maar het wordt steeds moeilijker en moeilijker. Ik herinner me dat Britte me zei van de weeën te zien als golven die komen en gaan. Normaal ben ik niet zo’n zweverig type, maar dit hielp me wel om de weeën de baas te kunnen. Ik visualiseerde me dat ik samen met ons mannetje aan het surfen was op de golven en dat we elkaar zouden ontmoeten op het strand. Leslie zei dan weer dat het kon helpen om tegen ons mannetje te praten, hem te zeggen dat het oké was om eruit te komen. Ondertussen krijg ik het steeds moeilijker. Ik maak af en toe geluid tijdens de weeën, mijn ademhaling wordt wat luider en minder gecontroleerd. Leslie probeert dit te corrigeren, maar ik heb er weinig oren naar. Ik kan nu ook steeds minder verdragen. Pieter spreekt heel de tijd bemoedigende woorden, maar op een gegeven moment vraag ik hem toch om te zwijgen. Hij doet het echt wel super goed, maar iedere prikkel is er eentje teveel. Het belangrijkste is dat hij er gewoon is.
De tijd lijkt super traag voorbij te gaan en de weeën blijven maar komen. Na een uurtje in bad vraag ik dan ook aan Leslie om me nog eens te onderzoeken. Ik heb nood aan goed nieuws! De teleurstelling is dan ook groot wanneer ze aangeeft dat het nog maar een “kleine zeven” is. Dit is een vroedvrouwentruukje dat ik zelf goed ken om je toch niet het gevoel te geven dat je blijft steken op dezelfde ontsluiting. Ik begin een beetje moedeloos te worden en spreek dan ook luidop uit dat ik niet meer kan. Op mijn schouders zitten een denkbeeldig engeltje en duiveltje. Het engeltje is lief voor me en zegt dat ik supergoed bezig ben, dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is, dat ik het kan. Het duiveltje is heel gemeen en probeert me te overtuigen een epidurale te nemen. Hij zegt dat het nog uren zal duren en ik dat niet kan zonder pijnstilling. Erger nog, hij zegt dat het wellicht een keizersnede wordt want anders was het hoofdje toch al lang ingedaald? Ik begin eerlijk gezegd wat aan mezelf te twijfelen, maar gelukkig blijven Pieter en Leslie in mij geloven waardoor ik er zelf ook terug meer in geloof.
Een kwartier later moet ik van Leslie uit bad komen om de harttonen beter te kunnen opvolgen. Het bad biedt op dat moment echt niet voldoende pijnstilling meer, maar uit bad komen zie ik al helemaal niet zitten. Pieter staat al klaar met een grote handdoek, maar net wanneer hij die rond mij wikkelt komt er een wee aan en ga ik terug in bad zitten. Zowel Leslie als Pieter moeten op dat moment wat kordater optreden. De banden van de monitor op mijn buik voelen aan als marteltuigen. Stil blijven liggen op bed gaat me ook echt niet af, maar langs de andere kant heb ik precies ook geen fut meer om iets anders te doen. Leslie onderzoekt me nog een keer. Deze keer heeft ze wat beter nieuws, al heb ik er precies niet echt oren meer naar. Ik heb ondertussen acht centimeter: nog twee te gaan!
Nog eens een halfuur later maakt Leslie zich zorgen over de harttonen en wordt er een tweede vroedvrouw bijgeroepen. Ze leggen de inwendige monitor aan om ons mannetje beter te kunnen opvolgen, maar dat kan me op dat moment allemaal gestolen worden. Ik wil gewoon van die weeën af. Ondertussen doet Pieter zijn werk als motivator nog heel goed. Hij fluistert tijdens iedere wee in mijn oor dat ik goed bezig ben en dat is fijn. Leslie doet haar best om mij wat comfortabeler te maken door mij een andere houding aan te laten nemen. Het bed wordt zo getransformeerd dat ik rechtop zit en zo kan ik mij tijdens de weeën aan de stok optrekken. Ik merk dat ik onbewust aan het einde van een wee toch al wat meepers. Het is inderdaad een drang die je niet kunt stoppen! Ik maak ook regelmatig geluid om de weeën op te vangen.
Mijn gynaecoloog arriveert ondertussen en wat ben ik blij om haar te zien. Dit is toch een teken dat het einde in zicht is! Ze onderzoekt mij en volgens haar is er enkel nog een boordje dat ze er misschien wel over kan duwen tijdens een wee. Ik mag dus al een keertje proberen mee te duwen. Pieter krijgt duidelijke instructies over waar hij me moet vasthouden en hoe hij mijn been moet ondersteunen. Een keer goed meeduwen en het boordje is verdwenen. Eenentwintig uur na mijn eerste wee is het eindelijk zo ver en mag ik beginnen persen. Dit lijkt zo onnatuurlijk, want die drang die ik soms al voelde is niet continu. Het lijkt nog veel te vroeg en dat zeg ik ook luidop. We proberen enkele alternatieve houdingen, maar ik kan uiteindelijk toch het beste meeduwen op mijn rug. Het gaat verrassend vlot en na een dik halfuur mag ik ons mannetje al in mijn armen nemen.
Wat een avontuur, die arbeid en bevalling! Zo blij dat het mij gelukt was op de manier dat ik het wou. Zo blij met de geweldige ondersteuning door Britte, Leslie en Pieter. Zo blij met mijn bevallingsverhaal. Ik kijk er oprecht naar uit om dit ooit nog eens mee te maken. Aan alle toekomstige mama's een wijze raad: ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat je goed geïnformeerd bent. En geloof in jezelf en je lichaam. Het is er immers voor gemaakt!