Eindelijk, even de tijd nemen om alles neer te schrijven.
Wat een ervaring is het geweest, een intens avontuur. Eerst en vooral wil ik het fantastische Bolle Buik team bedanken, die ons ongelofelijk begeleid en ondersteund heeft. Jullie zijn echt helden!
Amber was uitgerekend voor 30/08. Maar al sinds begin augustus had ik heel vaak harde buiken en een paar cm opening. Dus elke controle opnieuw was de boodschap: “alles is ok, het kan elk moment zijn, maar evengoed nog een paar weken duren”. Spannend.
Normaal ging ik werken tot de week voor uitgerekende datum (22/08) – maar door de hittegolven was het allemaal wat te zwaar geworden en ben ik iets vroeger in zwangerschapsrust gegaan. Die dagen thuis zijn, das was echt letterlijk wachten… wat bezighouding zoeken in grote puzzels en boeken lezen. Lange dagen…
Alles begon ook al wat meer te ‘bewegen’ maar niets zette echt door…Toen belde Patty met het voorstel om zondag 28/8 eventueel even langs te komen in de voormiddag voor een controle en dan ook wat op de drukpunten te werken, om wat te stimuleren. Om eerlijk te zijn wist ik niet goed wat te verwachten, maar ik wist wel dat het mocht komen, dus als het kon helpen konden we het maar proberen.
Zondag voormiddag, rond 10u, zijn Patty en Julie dan even langsgekomen. Opening was nog niet veranderd, maar ze kon wel voelen dat mijn vliezen enorm strak stonden. Daarna heb ik een voetmassage gehad, specifiek op bepaalde drukpunten, om de weeën te stimuleren. Dan zijn ze terug vertrokken en we hadden afgesproken dat ik terug contact opnam indien de weeën begonnen waren.
Een uurtje later begon het wel heel erg te ‘rommelen’ en kwamen de echte weeën op gang. De eerste waren nog weg te wandelen/puffen, maar tegen 12u werd het intenser. Nog vlug een paar boterhammetjes gegeten als krachtvoer en daarna Patty gebeld met de boodschap dat ze terug mocht komen, dat het begonnen was.
Een halfuurtje later was Patty bij ons thuis en was het een beetje de situatie per wee bekijken en afwachten. Tegen 13u waren ze intens genoeg om te vertrekken naar het ziekenhuis. Voor we vertrokken gingen we nog even nakijken of er ondertussen al meer opening was. Op het moment dat de controle gebeurde voelde ik een ‘knak’ en zag ik meteen aan Patty haar gezicht: oei, dit was niet de bedoeling. Dan begon het water al heel snel te stromen. Mijn vliezen waren tijdens de controle per ongeluk gebroken.
We waren wel nog steeds vastberaden om te vertrekken naar het ziekenhuis. Alles zat in de auto en iedereen vertrekkensklaar, maar ik kreeg op dat moment een hele felle wee. Geen gewone wee, maar echt een wee waar ik een enorme persdrang bij voelde. Toen zei ik “Patty, ik heb echt het gevoel dat ik al wil persen”, en wist ook dat dit een signaal was dat het heel snel ging gaan. Patty wist ook meteen hoe laat het was. Ik moest op dat moment beslissen: of een helse (quasi onmogelijke rit) naar het ziekenhuis, met risico dat het eender welk moment of welke plaats het ging moeten gebeuren. Of een thuisbevalling in ons appartement. Veel tijd om na te denken was er niet en ik wist ook dat Patty heel ervaren was inzake thuisbevallingen. Ik was bang, maar heb dat niet geuit, we moesten door en ik moest vertrouwen op de ervaring en kennis van Bolle Buik. We gingen dit samen doen!
13.30 - Dan is alles heel snel gegaan. Patty ging meteen al haar materiaal uit de auto halen, belde Isabel op om te komen helpen bij een ‘ongeplande thuisbevalling’ en samen met mijn partner veranderend ze de living in een verloskwartier.
Kussens uit de zetel gezwierd – handdoeken, doeken en lakens en in ons alledaagse zetel heb ik het overgrote deel van de bevalling meegemaakt. Achteraf gezien nog steeds een beetje surreëel.
De begeleiding tijdens de weeën heeft echt ongelofelijk goed geholpen om alles te kunnen doorstaan. De aanmoedigingen, rug massages en advies voor verandering van positie heeft mij erdoor gesleurd. Ook mijn partner heeft ongelofelijk veel steun gegeven door op het juiste moment de juiste zaken aan te bieden. Één voor één helden, alle drie.
14.15 - ik kon beginnen persen. Eerste deel was op mijn rug, maar al snel dat was duidelijk niet de juiste positie voor mij. Daarna heb ik even op mijn zij gelegen met 1 opgetrokken knie. Voor het laatste stuk heb ik op de baarkruk gezeten. Iets nieuw, maar ik volgde alle instructies en adviezen, want de vroedvrouwen wisten duidelijk wat ze moesten doen. Daar moest ik slechts nog een paar keer persen. Op het juiste moment zei Patty dat ik even moest stoppen en Amber de tijd geven om te kunnen draaien. Dat heb ik inderdaad heel duidelijk gevoeld. Mijn partner zat achter mij met zijn armen rond mij en we hebben Amber samen in ons armen gehouden bij haar geboorte, om 14.53. Een heel intens en emotioneel moment als koppel om zoiets te ervaren. Zo’n klein wondertje en dat op die manier ter wereld gebracht. Onvergetelijk.
Daarna kon ik terug op de zetel gaan liggen en genieten van het huid-op-huid contact met ons kersvers dochtertje. Ze was meteen heel alert en nam direct goed de borst om op haar gemakje te bekomen en wat te eten. Isabel kwam regelmatig eens kijken of de aanleg goed ging en gaf de nodige info en tips mee om alles vlot te laten verlopen met de borstvoeding. De nageboorte ging ook heel vlot. Voor we het goed en wel wisten was alles helemaal terug opgeruimd en was de ‘verloskamer’ een ‘kraamafdeling’ geworden. Na het in orde brengen van de nodige papieren en zeker te zijn dat we het alle drie goed maakten konden Isabel en Patty terug vertrekken. Maar met de geruststellende gedachte dat ze er morgen alweer stonden om te zien hoe alles ging.
Daar lagen we dan, thuis, met ons dochtertje. Alles wat laten bezinken en binnenkomen. Wat een verhaal! Hiervoor vond ik de stap om thuis te bevallen net te ver en best beangstigend, maar als het op deze mooie manier kan, dan zou ik het zo opnieuw doen, mét Bolle Buik natuurlijk