Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje, onze dochter Mia, volgden we de cursus hypnobirthing bij Patty. Toen groeide ook het idee om voor een thuisbevalling te gaan. Jammer genoeg is dat bij Mia niet kunnen doorgaan en zijn we naar het ziekenhuis moeten gaan (wegens meconiaal vruchtwater). Ik moest toen ook een epidurale verdoving krijgen. Helemaal anders dus dan wat we in gedachten hadden. Maar de positieve affirmaties leerden ons dat we moesten meebewegen op elke wending die de geboorte maakte. Zo werd ook dit een positieve ervaring voor ons.
Maar dat we bij ons tweede kind, ons zoontje Marcel, opnieuw voor een thuisbevalling wilden gaan, stond vast.
De uitgerekende datum was 1 december. Toen die dag passeerde was er nog geen beweging te bespeuren. Emma kwam die week enkele keren langs voor een monitor maar zowel ik als Marcel voelden ons nog lekker chill en het werd duidelijk dat hij nog een beetje wou blijven zitten. Het zou dus geen bevalling worden met Emma, die die week van wacht was, en ook Sinterklaas zijn verjaardag werd netjes overgeslagen.
Aangezien er op 6 december nóg geen beweging was, belden we met Patty en zij ging dan dinsdag 7 december in de voormiddag langskomen voor de voetreflexologie. We kenden dit nog van tijdens mijn vorige zwangerschap en dit zou een duwtje in de rug geven om alles in gang te zetten.
Patty kwam rond 10u30 en Jill, mijn vrouw, ging nog werken die dag tot 14u30.
Patty kwam dus langs voor de drukpunten. Ik wist ergens in mijn achterhoofd nog wel dat dat geen ontspannende voetmassage was, maar ik was toch vergeten hoe “vervelend” het was. Ik heb geprobeerd een poker-face op te zetten voor Patty maar ik kon niet anders dan denken: “Ik lig hier stiekem inwendig wat te kermen en straks moet ik bevallen zonder verdoving”. Patty controleerde ook nog even of ik al wat opening had. Ik had een klein beetje opening waardoor Patty ook mijn baarmoeder wat kon strippen.
En daarna was het dus afwachten.
‘s Middags voelde ik eigenlijk nog niet echt iets en ik kookte nog wat pasta voor mezelf. Iets later begon zo zachtjes het gevoel alsof je een pijnlijke menstruatie hebt. Maar nog niks dramatisch.
Rond 14u30 belt Jill om te horen hoe het gaat en ik heb dan het gevoel dat alles echt nog ok is. Buiten die “menstruatiepijn” nog geen “echte” weeën.
Ik besluit wel om al naar de regenboogontspanning te luisteren en ik installeer mij comfortabel op de zitbal.
Jill komt thuis omstreeks 15u en zij begint het bad klaar te zetten. Een uurtje later, rond 16u, heb ik wel het gevoel dat de weeën wat intenser worden en dat ze precies om de 8 minuten komen. Ik sms dat ook naar Patty.
Nog niet veel later heb ik dan het gevoel dat ze om de 4 minuten komen, dan weer eens om de 2 minuten? Ik kon er zelf niet meer goed aan uit dus ik bel naar Patty. Het belangrijkste was vooral dat de weeën intenser werden en minder dat ze zo snel na elkaar kwamen en we spreken af dat Patty sowieso naar ons komt tegen 17u30.
De weeën worden echt wel veel intenser maar dankzij de positie op de zitbal, leunend op de zetel, het constante masseren van Jill en de rustige playlist, kan ik de weeën goed opvangen.
Als ik heel eerlijk ben heb ik tijdens de hele arbeid wel 2 keer aan het woord “epidurale” gedacht maar die gedachte heb ik dan gauw weggeduwd door me te hullen in de “oranje mist” (voor zij die de regenboogontspanning kennen).
Elke negatieve gedachte die ook maar half opkwam, heb ik kunnen counteren dankzij de cursus hypnobirthing. De regenboogontspanning en de positieve affirmaties, die je in jezelf doen geloven, werkten echt voor mij!
Wat ook echt werkte tijdens mijn vorige bevalling, was in bad gaan! Dat deed toen zo’n deugd en ik keek er ook al zolang naar uit om ook tijdens de bevalling van Marcel in bad te kunnen gaan.
Maar als Patty bij ons thuis arriveerde (rond 17u40), hadden we nog geen water laten lopen. Patty zegt tegen Jill dat ze gerust het water mag open zetten en nadat Patty al haar spullen heeft geïnstalleerd, controleert ze hoeveel opening ik heb. Zowat het ergste moment tijdens de weeën, op je rug moeten gaan liggen. Op dat moment heb ik 8 centimeter. (“Goed gewerkt”, volgens Patty)
Eindelijk mag ik in het water stappen.
Maar dat was een teleurstelling! Aangezien het water nog niet lang aan het lopen was, kwam het water maar tot aan mijn enkels. Ik denk dat mijn lichaam voelde hoe erg ik dat vond waarop op datzelfde moment mijn vliezen open gaan! Netjes in het bad (handig voor de opkuis achteraf).
In tegenstelling tot bij Mia is dit keer mijn vruchtwater helder. Maar zelfs al had het paars met gele bolletjes gehad, op dat moment had ik niet meer in de auto gestapt.
Ik installeer mij op mijn knieën en ik leun op de rand van het zwembad. Dit was een comfortabele positie voor mij. Dankzij Jill die vakkundig het water over mijn rug liet lopen, (denk “gestrande walvis”) voelde ik dat ik dit nog wel aankon. Zowel Jill als ik hadden het idee dat het nu allemaal nog echt moest gaan beginnen.
Patty werd bijna natgespoten door Jill terwijl zij de hartslag van de baby aan het monitoren was. En op een bepaald moment zegt Patty: “Als je druk voelt, mag je eraan toegeven.” En dit was echt gek want instinctief was ik inderdaad alles wat aan het “ophouden”. Zodra ik mij ontspande voelde ik een eerste perswee komen. Wauw! Ik moet zeggen dat ik toch wat onder de indruk was van dat gevoel. Ik was er dan ook van overtuigd dat, na zoiets, de baby er zéker al uit zou zijn. Dus ik roep ook zwaar overmoedig: “Waar is ‘m?” Waarop Patty lachend antwoordt: “De baby? Die zit er nog in!”
Ik moest me dus even herpakken en ik dacht weer terug aan onze cursus en de ademhalingsoefeningen en ik focus me op de geboorteademhaling bij de 2de perswee. Dit ging zoveel beter dankzij mijn focus op het ademen. En ik hoor Patty ook iets zeggen van “het hoofdje”. Dat gaf me eigenlijk echt vleugels om volop voor die derde, en blijkbaar laatste, perswee te gaan! Na 3 keer persen, om 18u18 wordt Marcel geboren! Patty vangt hem op en geeft hem zo snel mogelijk aan mij door.
Mijn gevoel op dat moment is onbeschrijfelijk. Een mengeling van opluchting, blijheid, ontroering en vooral ook wel trots! Ik was, en ben, nog steeds, trots op mijn eigen lichaam. Het was werkelijk een “zalige” bevalling!
Ik voel ook vooral oneindige dankbaarheid voor de liefdevolle, eerlijke, respectvolle omkadering en opvolging van Emma en Patty. Dankzij hen en Jill had ik ook echt het vertrouwen om voor die thuisbevalling te gaan. Jill haar steun tijdens de geboorte van Marcel, was fantastisch! We hebben quasi de hele arbeid met ons tweetjes gedaan. Zonder veel woorden maar met massage op de juiste plaats op mijn rug én niet te vergeten, het vakkundig natspuiten van mijn rug! Het was perfect!
Maar dat we bij ons tweede kind, ons zoontje Marcel, opnieuw voor een thuisbevalling wilden gaan, stond vast.
De uitgerekende datum was 1 december. Toen die dag passeerde was er nog geen beweging te bespeuren. Emma kwam die week enkele keren langs voor een monitor maar zowel ik als Marcel voelden ons nog lekker chill en het werd duidelijk dat hij nog een beetje wou blijven zitten. Het zou dus geen bevalling worden met Emma, die die week van wacht was, en ook Sinterklaas zijn verjaardag werd netjes overgeslagen.
Aangezien er op 6 december nóg geen beweging was, belden we met Patty en zij ging dan dinsdag 7 december in de voormiddag langskomen voor de voetreflexologie. We kenden dit nog van tijdens mijn vorige zwangerschap en dit zou een duwtje in de rug geven om alles in gang te zetten.
Patty kwam rond 10u30 en Jill, mijn vrouw, ging nog werken die dag tot 14u30.
Patty kwam dus langs voor de drukpunten. Ik wist ergens in mijn achterhoofd nog wel dat dat geen ontspannende voetmassage was, maar ik was toch vergeten hoe “vervelend” het was. Ik heb geprobeerd een poker-face op te zetten voor Patty maar ik kon niet anders dan denken: “Ik lig hier stiekem inwendig wat te kermen en straks moet ik bevallen zonder verdoving”. Patty controleerde ook nog even of ik al wat opening had. Ik had een klein beetje opening waardoor Patty ook mijn baarmoeder wat kon strippen.
En daarna was het dus afwachten.
‘s Middags voelde ik eigenlijk nog niet echt iets en ik kookte nog wat pasta voor mezelf. Iets later begon zo zachtjes het gevoel alsof je een pijnlijke menstruatie hebt. Maar nog niks dramatisch.
Rond 14u30 belt Jill om te horen hoe het gaat en ik heb dan het gevoel dat alles echt nog ok is. Buiten die “menstruatiepijn” nog geen “echte” weeën.
Ik besluit wel om al naar de regenboogontspanning te luisteren en ik installeer mij comfortabel op de zitbal.
Jill komt thuis omstreeks 15u en zij begint het bad klaar te zetten. Een uurtje later, rond 16u, heb ik wel het gevoel dat de weeën wat intenser worden en dat ze precies om de 8 minuten komen. Ik sms dat ook naar Patty.
Nog niet veel later heb ik dan het gevoel dat ze om de 4 minuten komen, dan weer eens om de 2 minuten? Ik kon er zelf niet meer goed aan uit dus ik bel naar Patty. Het belangrijkste was vooral dat de weeën intenser werden en minder dat ze zo snel na elkaar kwamen en we spreken af dat Patty sowieso naar ons komt tegen 17u30.
De weeën worden echt wel veel intenser maar dankzij de positie op de zitbal, leunend op de zetel, het constante masseren van Jill en de rustige playlist, kan ik de weeën goed opvangen.
Als ik heel eerlijk ben heb ik tijdens de hele arbeid wel 2 keer aan het woord “epidurale” gedacht maar die gedachte heb ik dan gauw weggeduwd door me te hullen in de “oranje mist” (voor zij die de regenboogontspanning kennen).
Elke negatieve gedachte die ook maar half opkwam, heb ik kunnen counteren dankzij de cursus hypnobirthing. De regenboogontspanning en de positieve affirmaties, die je in jezelf doen geloven, werkten echt voor mij!
Wat ook echt werkte tijdens mijn vorige bevalling, was in bad gaan! Dat deed toen zo’n deugd en ik keek er ook al zolang naar uit om ook tijdens de bevalling van Marcel in bad te kunnen gaan.
Maar als Patty bij ons thuis arriveerde (rond 17u40), hadden we nog geen water laten lopen. Patty zegt tegen Jill dat ze gerust het water mag open zetten en nadat Patty al haar spullen heeft geïnstalleerd, controleert ze hoeveel opening ik heb. Zowat het ergste moment tijdens de weeën, op je rug moeten gaan liggen. Op dat moment heb ik 8 centimeter. (“Goed gewerkt”, volgens Patty)
Eindelijk mag ik in het water stappen.
Maar dat was een teleurstelling! Aangezien het water nog niet lang aan het lopen was, kwam het water maar tot aan mijn enkels. Ik denk dat mijn lichaam voelde hoe erg ik dat vond waarop op datzelfde moment mijn vliezen open gaan! Netjes in het bad (handig voor de opkuis achteraf).
In tegenstelling tot bij Mia is dit keer mijn vruchtwater helder. Maar zelfs al had het paars met gele bolletjes gehad, op dat moment had ik niet meer in de auto gestapt.
Ik installeer mij op mijn knieën en ik leun op de rand van het zwembad. Dit was een comfortabele positie voor mij. Dankzij Jill die vakkundig het water over mijn rug liet lopen, (denk “gestrande walvis”) voelde ik dat ik dit nog wel aankon. Zowel Jill als ik hadden het idee dat het nu allemaal nog echt moest gaan beginnen.
Patty werd bijna natgespoten door Jill terwijl zij de hartslag van de baby aan het monitoren was. En op een bepaald moment zegt Patty: “Als je druk voelt, mag je eraan toegeven.” En dit was echt gek want instinctief was ik inderdaad alles wat aan het “ophouden”. Zodra ik mij ontspande voelde ik een eerste perswee komen. Wauw! Ik moet zeggen dat ik toch wat onder de indruk was van dat gevoel. Ik was er dan ook van overtuigd dat, na zoiets, de baby er zéker al uit zou zijn. Dus ik roep ook zwaar overmoedig: “Waar is ‘m?” Waarop Patty lachend antwoordt: “De baby? Die zit er nog in!”
Ik moest me dus even herpakken en ik dacht weer terug aan onze cursus en de ademhalingsoefeningen en ik focus me op de geboorteademhaling bij de 2de perswee. Dit ging zoveel beter dankzij mijn focus op het ademen. En ik hoor Patty ook iets zeggen van “het hoofdje”. Dat gaf me eigenlijk echt vleugels om volop voor die derde, en blijkbaar laatste, perswee te gaan! Na 3 keer persen, om 18u18 wordt Marcel geboren! Patty vangt hem op en geeft hem zo snel mogelijk aan mij door.
Mijn gevoel op dat moment is onbeschrijfelijk. Een mengeling van opluchting, blijheid, ontroering en vooral ook wel trots! Ik was, en ben, nog steeds, trots op mijn eigen lichaam. Het was werkelijk een “zalige” bevalling!
Ik voel ook vooral oneindige dankbaarheid voor de liefdevolle, eerlijke, respectvolle omkadering en opvolging van Emma en Patty. Dankzij hen en Jill had ik ook echt het vertrouwen om voor die thuisbevalling te gaan. Jill haar steun tijdens de geboorte van Marcel, was fantastisch! We hebben quasi de hele arbeid met ons tweetjes gedaan. Zonder veel woorden maar met massage op de juiste plaats op mijn rug én niet te vergeten, het vakkundig natspuiten van mijn rug! Het was perfect!