Vanaf mijn eerste zwangerschap wist ik dat ik wilde opgevolgd worden door de vroedvrouwen van Bolle Buik. Helaas moesten wij twee keer vroeg afscheid nemen en omgaan met zwangerschapsverlies. In januari 2021 was het dan toch zo ver, weer zwanger. Voorzichtig leefden we van echo tot echo, als telkens een nieuwe mijlpaal. Met 13 weken waren we dan toch voorzichtig optimistisch en legden we een intake gesprek vast met Patty. Belangrijk voor mij was dat Bolle Buik ook thuisbevallen ondersteunt. Heel snel hebben we ons toen ook ingeschreven voor de cursus hypnobirthing. Zo konden we ons optimaal voorbereiden voor de komst van onze zoon in oktober.
De zwangerschap verliep goed, wat hield ik van elke mijlpaal en het voelen van dat leven in mij. Verbazingwekkend hoe snel je een band kan opbouwen met dat ongeboren leven in je buik!
Naar het einde van de zwangerschap toe werden we iets meer opgevolgd gezien er toch wat meer vruchtwater aanwezig was, al leek onze jongen verder gewoon lekker rond te zwemmen.
We leerden veel in de cursus, maar vooral hoe we de situatie zelf in de hand konden houden door voldoende voor te bereiden, geïnformeerd te worden en ontspannen te blijven.
We krijgen verschillende ademhalings- en ontspanningsoefeningen aangeleerd om tijdens de arbeid en bevalling te gebruiken, zodat oxytocine op natuurlijke wijze hoog blijft en pijn onder controle.
De uitgerekende datum streek voorbij, onze kleine man gaf nog steeds geen aanstalten om zijn entree te maken in de grote wereld. Met Patty spraken we dan maar af dat we een week later voetreflexologie zouden proberen.
De dag brak aan, en ik voelde dat dit het ging worden! We hadden alles voorbereid om rustig en in de veilige omgeving van de Birth and Breakfast te bevallen, in de fantastische handen van Emma en Patty. Onze koffertjes stonden alvast klaar, gevuld met enkele foto's, positieve geboorte affirmaties en wat andere dingen om de ruimte te kunnen personaliseren.
Aangekomen bij Patty voelt ze nog even, en zoals de weken ervoor is zijn hoofdje nog steeds niet ingedaald. Hij had dan ook veel ruimte om nog te bewegen! Ze behandelt enkele drukpunten, geeft nog een voetmassage en smeert mijn buik in met karwij olie.
We vertrekken terug naar huis, maar onderweg voel ik al dat er veranderingen aan de gang zijn. Ik had al sinds de helft van mijn zwangerschap regelmatig harde buiken, maar nu kwamen ze sneller na elkaar en bleven ze langer aan. Thuisgekomen besluiten we nog wat te wandelen met de honden en daarna rustig wat te eten. Na het eten wil ik weer naar buiten, maar moet ik regelmatig al eens even pauzeren om een lichte wee op te vangen. Rond de middag bel ik met Emma en zeg dat de weeën om de twee minuten komen, maar dat ze nog maar een halve minuut duren. We spreken af dat ik haar verder op de hoogte hou.
Tien minuten later laten mijn vliezen plots los en voel ik de intensiteit van de contracties optrekken. Ik voel me misselijk en koortsig en ga in bed liggen. Ze duren nu ook meteen een minuut en laten een pauze tussen van een tweetal minuten. Ik bel Emma terug, ze komt eerst thuis nakijken of de navelstreng niet verzakt is door de hoge hoofdpositie en het vele vruchtwater. Ondertussen zet ik een rustige playlist op, vraag mijn man een koud washandje voor mijn voorhoofd en om gewoon rustig over mijn rug te wrijven tijdens de weeën.
Als Emma aankomt besluiten we dat het tijd is om naar de Birth&Breakfast te vertrekken. Deze autorit duurt een halfuurtje, maar gezien de positie in de autostoel lijkt het veel langer. Het lukt me ook moeilijker om me te concentreren en ontspannen tijdens de contracties. We komen aan bij Patty en merken helaas dat er ondertussen meconium in het vruchtwater aanwezig is... Weer de auto in en op naar het Imeldaziekenhuis. Op dat moment besef ik dat ik alles moet loslaten. Ik had een geboorteplan uitgeschreven en gelukkig ook wel rekening gehouden met plan A, B, C, D, ...
Aangekomen in het ziekenhuis blijk ik al 6 cm ontsluiting te hebben. De tweede autorit echter heeft ervoor gezorgd dat ik de pijn van de contracties veel sterker ervaar en het moeilijk vind nog te ontspannen tussendoor. Op handen en knieën vang ik de weeën op op het ziekenhuisbed. Emma zorgt voor warmte en tegendruk op mijn rug om het scherpe randje van de pijn te halen. Een uur later heb ik 8 cm en begin ik al druk te ervaren.Ondertussen merk ik ook dat het hartritme van de baby telkens daalt tijdens een contractie. Bij verandering van houding klimt hij echter weer mooi op. Emma stelt voor in zijlig of rechtstaand de weeën verder op te vangen maar dit helpt niet, de infusen en de hartmonitor op de baby zitten me in de weg. Niet veel later voel ik ook een sterke, moeilijk te onderdrukken persreflex. De vroedvrouw van het ziekenhuis draagt me op de weeën nog goed weg te puffen en zeker niet toe te geven aan de persdrang. Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling maar mijn lichaam lijkt het over te nemen, ze wegpuffen werkt niet altijd. 'mevrouw je mag écht nog niet persen!'
De assistent komt nog eens controleren en voelt dat er bijna volledige ontsluiting is, echter is er nog een klein 'randje' waar het hoofdje niet voorbij geraakt. Hij stelt voor tijdens de volgende wee het hoofdje manueel erdoor te begeleiden. Het lukt en even later komt ook de gyneacoloog binnen. Helaas moet ik nu echt wel in ruglig met de benen in de beugels. De laatste houding op mijn lijstje waarin ik wilde bevallen.
Gezien het dalende hartritme dringen ze aan met al mijn kracht te persen tijdens de weeën. Ik vraag nog ludiek 'mag ik niet de baby eruit ademen zoals in de cursus?' maar ik krijg meteen te horen 'de baby moet er nu uit, je gaat persen'.
Na enkele sterke persweeën blijkt het hoofdje nog steeds niet goed te zakken en beslissen ze de vacuüm te gebruiken en zijn spildraai te begeleiden. Ik doe mijn best om zo goed mogelijk te persen maar tegelijkertijd mijn mond/kaak en dus bekkenbodem ontspannen te houden, en ook vraag ik mijn knieën naar binnen te draaien en voeten naar buiten zodat er toch nog meer plaats vrijkomt in mijn bekken.
Uiteindelijk wordt het hoofdje geboren en voel ik opluchting. Deze slaagt echter meteen om in onzekerheid, want de sfeer in de verloskamer verandert snel. Ik zie de ogen van de gynaecoloog en assistent boven hun maskers en hoor woorden als 'alarmbel' 'schouderdystocie', 'episiotomie' en 'suprapubische impressie' en wordt er langs alle kanten stevig gedrukt en getrokken... En dan is hij daar! Ik krijg hem kort op mijn borst gelegd en hoor al een lichte kreun. Ze nemen hem toch snel mee maar keren snel terug gezien hij al stevig van zich liet horen op de gang.
En dan volgt ontlading en het meest gelukzalige gevoel ooit. Dit is mijn kind, ons kind!
Waar ik tijdens de arbeid nog overwoog op het bij 1 kind te houden want toch wel pijnlijker dan verwacht, lijk ik alle pijn meteen vergeten te zijn.
Ik leg hem aan en hij begint na een tijdje al flink te drinken. Ze laten ons die nacht op de verloskamer slapen en hij brengt de hele nacht door op mijn borst. Ik kan niet stoppen met naar hem te kijken, zo verliefd ben ik.
Mijn bevalling en dus de geboorte van onze zoon Jannes verliep dus niet zoals gehoopt, in een thuisomgeving in het water, maar desondanks voelde ik me ten allen tijde gesterkt door de informatie die we tijdens de cursus kregen en door de rustige en warme aanwezigheid van Emma.
Het duurt nog enkele dagen voor ik besef welke impact de bevalling op mij, mijn lichaam en op Jannes heeft gehad, en ik neem dan ook voldoende tijd tijdens de kraamweek om vooral van onze zoon en onze nieuwe entiteit als gezin en mijn nieuwe identiteit als mama van Jannes te genieten, vooraleer ik bezoek toelaat in onze bubbel.
De weken erna komen Emma, Patty en Margot nog enkele keren op controle en telkens ze vertrekken voel ik me zo ontzettend ondersteund en gesterkt door hun woorden. Duizendmaal bedankt, jullie zijn de reden dat we zo goed geland zijn!
De zwangerschap verliep goed, wat hield ik van elke mijlpaal en het voelen van dat leven in mij. Verbazingwekkend hoe snel je een band kan opbouwen met dat ongeboren leven in je buik!
Naar het einde van de zwangerschap toe werden we iets meer opgevolgd gezien er toch wat meer vruchtwater aanwezig was, al leek onze jongen verder gewoon lekker rond te zwemmen.
We leerden veel in de cursus, maar vooral hoe we de situatie zelf in de hand konden houden door voldoende voor te bereiden, geïnformeerd te worden en ontspannen te blijven.
We krijgen verschillende ademhalings- en ontspanningsoefeningen aangeleerd om tijdens de arbeid en bevalling te gebruiken, zodat oxytocine op natuurlijke wijze hoog blijft en pijn onder controle.
De uitgerekende datum streek voorbij, onze kleine man gaf nog steeds geen aanstalten om zijn entree te maken in de grote wereld. Met Patty spraken we dan maar af dat we een week later voetreflexologie zouden proberen.
De dag brak aan, en ik voelde dat dit het ging worden! We hadden alles voorbereid om rustig en in de veilige omgeving van de Birth and Breakfast te bevallen, in de fantastische handen van Emma en Patty. Onze koffertjes stonden alvast klaar, gevuld met enkele foto's, positieve geboorte affirmaties en wat andere dingen om de ruimte te kunnen personaliseren.
Aangekomen bij Patty voelt ze nog even, en zoals de weken ervoor is zijn hoofdje nog steeds niet ingedaald. Hij had dan ook veel ruimte om nog te bewegen! Ze behandelt enkele drukpunten, geeft nog een voetmassage en smeert mijn buik in met karwij olie.
We vertrekken terug naar huis, maar onderweg voel ik al dat er veranderingen aan de gang zijn. Ik had al sinds de helft van mijn zwangerschap regelmatig harde buiken, maar nu kwamen ze sneller na elkaar en bleven ze langer aan. Thuisgekomen besluiten we nog wat te wandelen met de honden en daarna rustig wat te eten. Na het eten wil ik weer naar buiten, maar moet ik regelmatig al eens even pauzeren om een lichte wee op te vangen. Rond de middag bel ik met Emma en zeg dat de weeën om de twee minuten komen, maar dat ze nog maar een halve minuut duren. We spreken af dat ik haar verder op de hoogte hou.
Tien minuten later laten mijn vliezen plots los en voel ik de intensiteit van de contracties optrekken. Ik voel me misselijk en koortsig en ga in bed liggen. Ze duren nu ook meteen een minuut en laten een pauze tussen van een tweetal minuten. Ik bel Emma terug, ze komt eerst thuis nakijken of de navelstreng niet verzakt is door de hoge hoofdpositie en het vele vruchtwater. Ondertussen zet ik een rustige playlist op, vraag mijn man een koud washandje voor mijn voorhoofd en om gewoon rustig over mijn rug te wrijven tijdens de weeën.
Als Emma aankomt besluiten we dat het tijd is om naar de Birth&Breakfast te vertrekken. Deze autorit duurt een halfuurtje, maar gezien de positie in de autostoel lijkt het veel langer. Het lukt me ook moeilijker om me te concentreren en ontspannen tijdens de contracties. We komen aan bij Patty en merken helaas dat er ondertussen meconium in het vruchtwater aanwezig is... Weer de auto in en op naar het Imeldaziekenhuis. Op dat moment besef ik dat ik alles moet loslaten. Ik had een geboorteplan uitgeschreven en gelukkig ook wel rekening gehouden met plan A, B, C, D, ...
Aangekomen in het ziekenhuis blijk ik al 6 cm ontsluiting te hebben. De tweede autorit echter heeft ervoor gezorgd dat ik de pijn van de contracties veel sterker ervaar en het moeilijk vind nog te ontspannen tussendoor. Op handen en knieën vang ik de weeën op op het ziekenhuisbed. Emma zorgt voor warmte en tegendruk op mijn rug om het scherpe randje van de pijn te halen. Een uur later heb ik 8 cm en begin ik al druk te ervaren.Ondertussen merk ik ook dat het hartritme van de baby telkens daalt tijdens een contractie. Bij verandering van houding klimt hij echter weer mooi op. Emma stelt voor in zijlig of rechtstaand de weeën verder op te vangen maar dit helpt niet, de infusen en de hartmonitor op de baby zitten me in de weg. Niet veel later voel ik ook een sterke, moeilijk te onderdrukken persreflex. De vroedvrouw van het ziekenhuis draagt me op de weeën nog goed weg te puffen en zeker niet toe te geven aan de persdrang. Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling maar mijn lichaam lijkt het over te nemen, ze wegpuffen werkt niet altijd. 'mevrouw je mag écht nog niet persen!'
De assistent komt nog eens controleren en voelt dat er bijna volledige ontsluiting is, echter is er nog een klein 'randje' waar het hoofdje niet voorbij geraakt. Hij stelt voor tijdens de volgende wee het hoofdje manueel erdoor te begeleiden. Het lukt en even later komt ook de gyneacoloog binnen. Helaas moet ik nu echt wel in ruglig met de benen in de beugels. De laatste houding op mijn lijstje waarin ik wilde bevallen.
Gezien het dalende hartritme dringen ze aan met al mijn kracht te persen tijdens de weeën. Ik vraag nog ludiek 'mag ik niet de baby eruit ademen zoals in de cursus?' maar ik krijg meteen te horen 'de baby moet er nu uit, je gaat persen'.
Na enkele sterke persweeën blijkt het hoofdje nog steeds niet goed te zakken en beslissen ze de vacuüm te gebruiken en zijn spildraai te begeleiden. Ik doe mijn best om zo goed mogelijk te persen maar tegelijkertijd mijn mond/kaak en dus bekkenbodem ontspannen te houden, en ook vraag ik mijn knieën naar binnen te draaien en voeten naar buiten zodat er toch nog meer plaats vrijkomt in mijn bekken.
Uiteindelijk wordt het hoofdje geboren en voel ik opluchting. Deze slaagt echter meteen om in onzekerheid, want de sfeer in de verloskamer verandert snel. Ik zie de ogen van de gynaecoloog en assistent boven hun maskers en hoor woorden als 'alarmbel' 'schouderdystocie', 'episiotomie' en 'suprapubische impressie' en wordt er langs alle kanten stevig gedrukt en getrokken... En dan is hij daar! Ik krijg hem kort op mijn borst gelegd en hoor al een lichte kreun. Ze nemen hem toch snel mee maar keren snel terug gezien hij al stevig van zich liet horen op de gang.
En dan volgt ontlading en het meest gelukzalige gevoel ooit. Dit is mijn kind, ons kind!
Waar ik tijdens de arbeid nog overwoog op het bij 1 kind te houden want toch wel pijnlijker dan verwacht, lijk ik alle pijn meteen vergeten te zijn.
Ik leg hem aan en hij begint na een tijdje al flink te drinken. Ze laten ons die nacht op de verloskamer slapen en hij brengt de hele nacht door op mijn borst. Ik kan niet stoppen met naar hem te kijken, zo verliefd ben ik.
Mijn bevalling en dus de geboorte van onze zoon Jannes verliep dus niet zoals gehoopt, in een thuisomgeving in het water, maar desondanks voelde ik me ten allen tijde gesterkt door de informatie die we tijdens de cursus kregen en door de rustige en warme aanwezigheid van Emma.
Het duurt nog enkele dagen voor ik besef welke impact de bevalling op mij, mijn lichaam en op Jannes heeft gehad, en ik neem dan ook voldoende tijd tijdens de kraamweek om vooral van onze zoon en onze nieuwe entiteit als gezin en mijn nieuwe identiteit als mama van Jannes te genieten, vooraleer ik bezoek toelaat in onze bubbel.
De weken erna komen Emma, Patty en Margot nog enkele keren op controle en telkens ze vertrekken voel ik me zo ontzettend ondersteund en gesterkt door hun woorden. Duizendmaal bedankt, jullie zijn de reden dat we zo goed geland zijn!