Bevallingsverhaal Viktor 

Wat vooraf ging
We hadden tijdens mijn eerste zwangerschap al eens nagedacht over thuisbevallen (Peter is zelf ook thuis geboren), maar voor een eerste kindje wou ik toen toch graag in het ziekenhuis bevallen. De bevalling ging goed, maar is heel gemedicaliseerd geweest (weeënopwekkers, epidurale, knip). Toen ik dan opnieuw zwanger werd, wist ik meteen ‘dit moet anders kunnen’. We kenden bolle buik al van mijn eerste zwangerschap dus het stond vast dat we ook deze keer hun fantastische begeleiding konden gebruiken. 

Deze tweede zwangerschap verliep ook weer vlotjes, tot de suikertest: ik bleek zwangerschapsdiabetes te hebben. Ik was meteen bang dat de thuisbevalling niet door zou kunnen gaan, maar Patty stelde me al snel gerust: zolang ik geen insuline nodig had, was er geen enkele reden dat ik niet thuis zou kunnen bevallen. Dit in tegenstelling tot mijn gynaecoloog, zij zag alleen maar de risico’s en gaf een negatief advies. Dit deed mij enorm twijfelen om door te gaan met de thuisbevalling die ik zou graag wou… ik heb er heel veel en lang over kunnen praten tijdens de consultaties met Alexandra en Emma en dit gaf mij de kracht en het zelfvertrouwen dat mijn lichaam dit gewoon kan, de thuisbevalling ging gewoon door! Door de steun van de vroedvrouwen en een cursus hypnobirthing, keek ik echt uit naar de bevalling (nooit gedacht dat ik zin zou hebben in de bevalling) en ons huisje werd klaargemaakt om jou te verwelkomen..

Is het zo ver?
Dinsdag 29/06 ben ik 39w4d en ik word rond 5u ‘s morgens wakker van mijn buik die samentrekt. Pijnlijk is het niet, maar dit voelt anders dan de harde buiken die ik de laatste weken mocht ervaren, zou het begonnen zijn? Ik hoopte vurig van wel, door de diabetes had ik van mijn gynaecoloog een ‘deadline’ gekregen op 40,5w en als het dan niet spontaan begonnen was, zou ik ingeleid moeten worden in het ziekenhuis. Ik ging er alles aan doen om toch thuis te kunnen bevallen.. ik ging de weeën even timen, echter nog niet echt regelmatig en na een uurtje of 2 zakken ze bijna volledig weg.
We beginnen dan maar aan onze dag, Floris naar de crèche brengen, boodschappen, het huis nog wat opruimen, … doorheen de dag komen de weeën af en toe weer op en zakken ze weer weg. Peter vraagt of hij die avond wel kan gaan uiteten en ik zeg van wel want had niet het gevoel dat het snel zou doorzetten. 

De bevalling
Ik ga op tijd slapen met Floris, ik had ergens zo een gevoel dat het vannacht misschien toch DE nacht zou kunnen zijn en rond 23u word ik weer wakker van iets aanwezigere weeën. Ik besluit ze opnieuw te timen en ze komen om de 5 à 7 min. Ze zijn prima op te vangen in bed en ik val ook weer wat in slaap dus ook nu dacht ik dat het wel weer zou stilvallen. Om 3uword ik wakker van het gevoel alsof er een ballon in mij knapt en ja hoor, daar komt het vruchtwater! (In mijn hoofd heb ik het echt horen ‘breken’) Ik ga snel naar het toilet en het water stroomt er echt uit bij elke stap die ik neem. Peter komt even kijken en vraagt of alles oké is. Ik voel niets en het water is helder dus we besluiten dat hij nog even kan slapen. Ik ga ondertussen naar beneden met gezonde spanning en het gevoel dat het nu echt wel gaat gebeuren! Ik zet me op mijn bal en niet lang daarna komen de weeën weer opzetten, veel intenser nu! Ik besluit om weer even te timen terwijl ik me op mijn ademhaling concentreer en zie dat de weeën dik 1 min duren en om de 3 min komen dus ik bel Peter boven toch maar even wakker. Hij komt naar beneden en na een tijdje besluit hij de vroedvrouw te bellen. Emma komt meteen onze kant op en ziet dat het toch wel menens is en belt Alexandra omdat er nog een tweede mama aan het bevallen is die nacht. Ze legt een warmtekruik tegen mijn rug tijdens de weeën en masseert mijn onderrug, wat doet dat deugd! Peter begint ondertussen het badje op te zetten en te vullen en Alexandra komt Emma aflossen. De weeën worden krachtiger, maar op de bal en met mijn ademhalingsoefeningen, zijn ze nog redelijk te doen. Ik heb zelf niet door hoe snel het vooruit gaat en als het badje eindelijk vol is, stelt Alexandra voor om erin te gaan. Het warme water doet enorm veel deugd, maar lang kan ik er niet van genieten want ik krijg snel het gevoel dat ik mee moet duwen met mijn lichaam. Ik schrik even omdat ik niet wist of ik al ver genoeg was (ontsluiting werd niet gemeten, was ook niet nodig) maar Alexandra verzekerde me dat ik gewoon mijn lichaam mocht volgen. Dit stelde me gerust en ik kon weer volledig in mij bubbel kruipen om me te concentreren op wat er zich afspeelde in mij lichaam. Ik had geen idee meer van tijd en ruimte, het enige wat ik wel zag, was dat Alexandra en Peter allebei rustig ik naast het bad zaten en mij verzekerde dat alles oké was en dat het heel goed ging. De persweeën halen echt een oerkracht in mij naar boven en het is fijn mee te kunnen duwen met mijn lichaam, dit verlicht de pijn. Alexandra raad me aan om mij op handen en knieën te zetten, leunend over de badrand. Ik voel al snel dat het hoofdje staat, ik voel het achterhoofd met mijn hand tussen mijn benen. Nog 1 krachtige wee en ik voel hem in 1 keer het water in glijden, waar hij opgevangen wordt door Alexandra. Ik draai me om en zie ons zoontje boven water komen. Daar is hij dan, onze kleine Viktor! Hij begint direct te huilen en ik leg hem op mijn borst, wat een ontlading! Wat een gevoel van overwinning en euforie, het is gelukt! Ik vraag hoe laat het is en dan blijkt het nog maar 6u te zijn.. op 3 uur tijd is hij geboren!

Trotse grote broer
Na een kwartiertje ons kleine mannetje te hebben bewonderd, begonnen we wel wat koud te krijgen in het water en wouden de vroedvrouwen mijn bloedverlies checken dus verplaatsten ze ons naar de zetel. De placenta werd vlot geboren en dan pas, als de navelstreng helemaal uitgeklopt was, werd deze doorgeknipt. Nog even 1 scheurtje hechten en ondertussen begon Viktor al mooi aan te happen en te drinken aan de borst. Alexandra is nog een paar uurtjes gebleven en heeft mij nog helpen douchen. Floris lag gedurende de hele bevalling gewoon boven te slapen en om 7u werd hij wakker als grote broer! Hij kon niet wachten om zijn broertje te zien en mocht Alexandra helpen om Viktor te meten en te wegen, zo trots dat hij was. 
Daarna kon het genieten als nieuw gezin ban vier beginnen, heerlijk om meteen in je eigen bed te kunnen kruipen.. 


Deze bevalling was alles wat ik gehoopt had en nog veel meer. Hier kon ik,alleen maar van dromen! We hebben Viktor de zachte landing kunnen geven die we voor ogen hadden en zonder de begeleiding van deze fantastische vroedvrouwen, Alexandra en Emma in het bijzonder, was dit niet gelukt. Wij zijn jullie, Bolle Buik, zo dankbaar!