Geboorteverhaal Kaat

 

Donderdag 23/05/2019

Op donderdag ben ik een drietal dagen over tijd en komt vroedvrouw Emma langs om me aan de monitor te leggen. Er is al een beetje activiteit, maar echt begonnen is het nog niet. Wanneer we tips vragen om de bevalling op gang te krijgen is het antwoord: vrijen. Hoewel we eerst nog wat twijfelen - na het 1e trimester hadden we dat zowat opgegeven -  wagen we ons er ‘s avonds dan toch maar aan.

 

Vrijdag 24/05/2019

Vrijdag zijn er al wat meer weeën, maar ze zijn heel onregelmatig en er zit veel tijd tussen, gemakkelijk 1,5u. We gaan er van uit dat dit niet per se betekent dat het echt begonnen is.

Zaterdag 25/05/2019

3u ‘s morgens

‘S nachts wordt ik regelmatig wakker van de weeën. Wanneer het wat moeilijker wordt om ze op te vangen zonder Max wakker te maken, leg ik me beneden in de zetel.

6u ‘s morgens

Max staat opeens ongerust beneden omdat ik niet meer in bed lig. Er zitten ondertussen zo’n 5 minuten tussen de weeën en ze duren een kleine minuut. We beslissen om in de voormiddag Alexandra te bellen omdat we denken dat het nu dan toch begonnen is.

8u ‘s morgens

Het is even wat stilgevallen, ik heb nog 1,5u geslapen.

11u

Alexandra zal na de middag langs komen. Het lukt nog redelijk om de weeën op te vangen met behulp van de golvingsademhaling die we geleerd hebben in de HypnoBirthing cursus. We proberen al wat verschillende poses, meestal leun ik op de zetel of op Max.

14u

Alexandra komt langs. Ze bevestigt dat het begonnen is, ik heb 1,5 cm opening! Max en ik maken nog een korte wandeling. Tijdens de weeën moet ik dan wel telkens even stil staan, en hang ik met m’n armen rond Max. Ik overweeg nog even of we op het buurtfeest zouden langsgaan - het is dag van de buren - maar Max overtuigt me dat dat misschien geen al te best plan is vandaag. Wanneer we terug zijn neemt de intensiteit van de weeën sterk toe. Ik wissel veel van positie, Max helpt mee te zoeken naar wat op dat moment goed doet en streelt af en toe over mijn armen en rug met de technieken van de HypnoBirthing cursus. De hele namiddag, avond en nacht hebben we mijn ‘relaxing evenings’ playlist op staan. Tijdens een intensere fase wandel ik rond in huis en wieg en neurie ik zachtjes mee met de muziek. Nu, achteraf, moet ik nog vaak glimlachen en krijg ik een warm gevoel wanneer ik terug naar deze playlist luister. Zeker het nummer ‘Horse with no name’ van America doet me liefdevol terugdenken aan de geboorte van Kaat.Max probeert ook te zorgen dat ik genoeg eet en drink, meestal zijn het maar kleine hapjes en slokjes.

19u

Alexandra komt terug langs. Ondertussen is het zo intens geworden dat het toch wel bijna gedaan zou mogen zijn. Ik zit nog maar aan 3 cm opening. Ik ben ontgoocheld, ik dacht dat we al verder zaten. Vanaf dit moment worden mijn herinneringen wat vager. Het komende uur valt me enorm zwaar. Door de ontgoocheling ben ik de moed wat verloren en daarmee ook mijn concentratievermogen en ademhaling. De weeën zijn nog intenser en komen stevig binnen omdat ik verkeerd adem. Daardoor moet ik ook een paar keer overgeven tijdens enkele weeën. Max slaagt erin me terug op mijn ademhaling te laten concentreren, hij zet me met m’n rug tegen de zetel en streelt over mijn arm en mijn hoofd. De komende 2 uren vallen terug beter mee. De storm is gaan liggen, de weeën zijn nog steeds intens, maar doordat ik m’n ademhaling teruggevonden heb kan ik ze aan. Tijdens de weeën probeer ik me ook te visualiseren dat de opening gevormd wordt als een roos die open bloeit, een techniek die we geleerd hebben in de cursus. Na een tijdje werkt dit niet meer zo goed, en probeer ik me gewoon letterlijk te visualiseren dat Kaat bij elke wee wat meer naar beneden zakt. Dit maakt het heel concreet en helpt me met mijn concentratie. Tussen elke wee door slaap ik half met m’n hoofd tegen de zetel aan. Blijkbaar heb ik zelfs wat gesnurkt.

23u30

Alexandra is terug. 6,5 cm opening, er komt dan toch wat schot in de zaak! Deze keer blijft Alexandra bij ons. Ze zet zich rustig in de keuken en komt af en toe even kijken hoe ver het staat en of we hulp nodig hebben.

Zondag 26/05/2019

Rond 1u vullen Max en Alexandra het geboortebad om de rest van de weeën op te vangen. Max vindt de badthermometer niet, maar ik ben niet meer in staat om daar zinnig over na te denken. Het raakt opgelost, ik mag het bad in. Het lukt me niet direct om er in te gaan, ik wil de stap over de rand enkel tussen twee weeën door nemen en die komen zo snel na mekaar dat dat quasi onmogelijk lijkt. Ik ben zo in mezelf gekeerd dat er geen woord meer uit komt. Uiteindelijk geraak ik er in. Het warme water doet deugd. Niet lang daarna voel ik de persdrang opkomen. Ik ben enorm verbaasd van het verschil tussen deze weeën en degene die de opening moesten maken. Tussen elke perswee door kom ik volledig tot rust en ik ben terug veel alerter dan in de vorige fase. Zo alert zelfs dat ik me een beetje gevangen voel in mijn hoofd, ik kan te veel nadenken en dat verstoort mijn concentratie. Ergens in deze periode heeft Alexandra ook Emma gebeld als achterwacht, ik herinner me vaag dat opeens de deurbel ging en Emma in de living kwam. Tussen elke wee door meet Alexandra de hartslag van Kaat.

Ik hang met m’n armen over de badrand en knijp in Max z’n handen. Hoewel dit helpt om de kracht van de weeën op te vangen, is het niet de beste manier om ondertussen ook te zorgen dat Kaat verder naar beneden komt. Ik trek m’n knieën op bij elke wee maar daardoor zweven mijn voeten in het water en heb ik dus geen tegendruk om Kaat naar beneden te ademen. Het lukt wel redelijk om tijdens elke wee de geboorteademhaling uit de cursus toe te passen. Hoewel ik probeer te zorgen dat alles ‘open blijft staan’ vind ik het heel moeilijk om de neiging te onderdrukken om de stoelgang die af en toe komt niet af te knijpen. Wanneer ik dat doe heb ik het gevoel dat het hele proces weer een stap achteruit gaat. Ik vind het enigszins frustrerend maar ook wel een beetje grappig. Ik roep uit: ‘Het enige dat er hier geboren wordt is stront!’. Half trots ben ik blij dat ik in het hele gebeuren mijn gevoel voor humor dan toch niet verloren heb. Ondertussen is de batterij van de muziekbox plat. Gedaan met de playlist, maar het stoort niet. Ergens is het wel toepasselijk in de concentratie van de laatste momenten. Alexandra stelt voor dat Max mee in het bad komt, zodat ik met mijn voeten aan de rand aan de overkant kan en zo beter druk kan zetten. Wanneer ik hem eindelijk los laat zodat hij zich kan verplaatsen valt hij om, hij zat al een tijdje in een slechte houding en z’n benen sliepen, maar ik had hem eerder niet willen loslaten toen hij zich wou verzetten.

Max komt mee in het bad en gaat achter me zitten, zijn armen onder mijn oksels door zodat ik in zijn handen kan knijpen. In deze fase ben ik me er heel bewust van hoe dit gedeelte echt een processie van Echternach is. Voor elke keer dat ik Kaat naar beneden adem tijdens een wee, voel ik hoe ze daarna toch telkens een stukje terug glijdt. Gelukkig hebben we dit tijdens de cursus ook besproken, anders had het me misschien wel wat frustratie opgeleverd. Max moedigt me aan en zegt me dat onze dochter er bijna is. Hoewel goedbedoeld, is het enige dat ik in mijn alertheid nog kan denken: ‘Kan me niets schelen, eruit, eruit, ze moet eruit!’ maar dat zeg ik niet.

Bij een van de volgende weeën lukt het me deze keer om haar hoofd ‘vast te houden’ waar het zit, ze glijdt niet meer terug en de opening rekt voldoende mee om bij de daarop volgende wee haar hoofdje er volledig uit te krijgen! Voor Max is dit gedeelte surreëel. Hij kan letterlijk haar hoofd zien terwijl ik terug op adem kom voor het volgende gedeelte. Emma heeft ook wat foto’s genomen van dit stuk, we zijn er enorm dankbaar voor om dat achteraf nog eens te kunnen bekijken. We weten dat het nu echt bijna gedaan is. Bij een volgende wee adem ik de rest van haar lijfje naar beneden. Alexandra vangt haar op, haalt haar uit het water, en geeft haar aan mij. Kaat huilt. Ik leg haar op mijn borst. Ik kan het niet geloven. Het is 2u56. Kaat is geboren!!!

Terwijl ik Kaat vasthoud met een handdoek rond haar, helpen Max en Alexandra me uit bad te stappen. De placenta is nog niet geboren, dus het is een beetje oppassen in het wandelen met de navelstreng nog verbonden. Mijn hele lijf zindert na, alles tintelt van de inspanning. We leggen ons op de matras in de living, met Kaat nog steeds op mijn borst. Ik voel nog een wee komen, de placenta wordt geboren. We laten de navelstreng rustig uit kloppen, het duurt wel even. Max mag hem uiteindelijk doorknippen. Zijn duim staat ondertussen terug op z’n plaats. Blijkbaar heb ik die tijdens de persfase uit de kom geknepen. Ter mijn verdediging: Max is hyperlax en heeft niet veel nodig om ledematen uit de kom te laten gaan. Maar toch, sorry schat. :-)

Alexandra onderzoekt mij nog even. Geen scheurtjes, geen hechtingen nodig. Emma vertrekt na de opkuis weer. Ondertussen rust Kaat op mijn buik. Ze begint stilletjes aan de tepel te zoeken en naar boven te kruipen. Fascinerend hoe de natuur dat toch allemaal zo mooi geregeld heeft. Het lukt haar nog niet echt te drinken, maar dat is nog niet erg. Kaat wordt gewogen en gemeten. 52cm en 3,250 kg. Rond 6u gaat ook Alexandra naar huis, tegen de middag zal ze al terug komen om op te volgen hoe het gaat. Wij beginnen aan een paar uurtjes rust om te bekomen van dit fantastische moment.

Voor sommigen was het een vreemde verkiezingszondag, voor ons was het de mooiste dag van ons leven. 

Met dank aan mijn lieve, sterke Max, de vroedvrouwen van Bolle Buik, en Kaatje zelf voor haar medewerking.

 

Keringsverhaal Kaat 

Vooraf

Toen op 31 weken zwangerschap bleek dat onze kleine meid in stuit lag, ben ik actief oefeningen beginnen doen in een poging haar te helpen draaien. Meerdere keren per dag deed ik een “forward-leaning inversion” (https://spinningbabies.com/learn-more/techniques/the-fantastic-four/forward-leaning-inversion/), en voor het slapen gaan ook nog 20 minuten een “breech-tilt” (https://spinningbabies.com/learn-more/techniques/other-techniques/breech-tilt/). Daarnaast lette ik erg op mijn houding bij het zitten. Ik deed al één keer per week zwangerschapsyoga, waar ook wel wat oefeningen aan bod kwamen die goed zijn om het bekken soepeler te maken, wat kon helpen om te draaien. In diezelfde periode volgden Max en ik de cursus HypnoBirthing bij vroedvrouw Patty, waar iemand de tip gaf om ook eens naar een osteopaat te gaan om te helpen alles wat losser te krijgen. Omdat mijn kaakspieren wat stroef waren en er een link zou bestaan tussen de kaakspieren en de spieren in het bekken, heb ik die tip ook gevolgd. In ons geval bleek het helaas allemaal niet te baten, Kaat draaide niet. Dit was voor mij een periode waarin ik het moeilijk had om nog te genieten van mijn zwangerschap, de stuitligging spookte vaak door mijn hoofd. Uiteindelijk hebben we dan besloten dat ik een weekje vroeger zou stoppen met werken (halverwege mijn 36e week zwangerschap), zodat ik meer tijd vrij kon maken voor de oefeningen en mijn focus volledig kon verleggen naar ons kleintje.

36 weken

Op de echo van 36 weken bleek inderdaad dat Kaat nog steeds in stuit lag. De gynaecoloog stelde een uitwendige kering voor. Omdat we zelf graag alle opties wouden bekijken, inclusief een natuurlijke stuitbevalling, vertelde vroedvrouw Alexandra ons over de stuitkliniek van het Erasmus ziekenhuis in Anderlecht. Daar wordt de techniek voor natuurlijke stuitbevallingen nog in leven gehouden. We konden daar binnen de week langs komen voor een eerste consultatie, gynaecologe Dr. Sarah Derisbourg heeft bijna twee uren de tijd genomen om onze casus te bespreken. Ze heeft uitgelegd hoe de kliniek te werk gaat, en ook nog een nieuwe echo gemaakt om de ligging van Kaat te bestuderen, en te bekijken hoeveel ruimte er daarnaast nog was om haar eventueel uitwendig te kunnen keren. We hebben dan een afspraak gemaakt om de kering daar te laten doen ipv bij onze eigen gynaeoloog, enerzijds omdat de stuitkliniek in haar brochure veel uitleg gaf over de procedure van de kering, en anderzijds vanuit het idee dat als de kering niet zou lukken we op z’n minst al kennis gemaakt hadden met het personeel en de werking daar ingeval we daar een paar weken later zouden terugkeren voor een natuurlijke stuitbevalling. Er werd ook al direct een afspraak gepland met een vroedvrouw ter plaatse om baarposities bij stuitbevallingen te bespreken, en een afspraak op radiologie om een scan te nemen van mijn bekken, om te analyseren of het voldoende groot was om een natuurlijke stuitbevalling te kunnen doen.

De kering

Bij de start van mijn 37e week zwangerschap hadden we de afspraak voor de kering in Anderlecht. We hadden ergens gelezen dat een probleem bij keringen kan zijn dat de moeder of partner te gespannen is. Het enige dat ik dus kon doen om te helpen was zo ontspannen mogelijk zijn. Vanuit de principes van de HypnoBirthing hadden we bewust nagedacht over wat we daarvoor zelf nodig hadden tijdens deze procedure:

  • Voorbereidingstijd in de kamer waar de kering zelf zou plaatsvinden;
  • Een koptelefoon te kunnen opzetten om niet afgeleid te worden van de ademhalingsoefeningen en;
  • Een waarschuwing voor de start zodat ik nog 1 of 2 keer rustig kon ademhalen en ontspannen was wanneer ze eraan begonnen.

Eerst werd er opnieuw een echo gemaakt om te kijken of Kaat alsnog niet spontaan gedraaid was, dit was niet het geval. Anderzijds was ze ook nog niet ingedaald, wat de procedure wel zou vergemakkelijken. Vervolgens werden we in een verloskamer geïnstalleerd, waar ik via een infuus in mijn pols een weeënremmer toegediend kreeg, en een uur aan de monitor moest liggen om de hartslag van ons kindje en eventuele contracties van mijn baarmoeder te meten. Dit was ook de kamer waar de kering zelf zou plaatsvinden. Tijdens dat uurtje heb ik de HypnoBirthing affirmaties geluisterd, en heeft Max de “light touch” massage van de HypnoBirthing toegepast op mijn benen, om mij te helpen ontspannen. Na een uurtje kwam het team voor de kering binnen, onder leiding van gynaecologe Dr. An Vercoutere.

Voor de kering zelf waren ze met vijf: drie gynaecologen, een vroedvrouw en een verpleegster. Dr. Vercoutere vroeg eerst of we nog vragen hadden bij de procedure. Ik vroeg of we de hartslag van ons kleintje zouden kunnen horen tijdens de procedure, dit was niet het geval. Dat was beter voor mij, ik wou het niet kunnen horen als haar hartslag vertraagde of versnelde, omdat dat mij toch maar stress zou bezorgen. Dr Vercoutere kwam mee bij mij op bed zitten om voldoende kracht te kunnen uitoefenen bij de kering. Wanneer ik er klaar voor was hebben ze Kaat dan voorzichtig omhoog geduwd, meer richting plafond (ik lag op mijn rug), om haar zo uit mijn bekken te kunnen tillen. Vervolgens zijn ze haar beginnen draaien. Zelf kon ik hier niets van zien, ik was mij vooral aan het concentreren op mijn ademhaling en keek naar het plafond. Max streelde over mijn voorhoofd en had mijn hand vast. Ik had besloten mijn koptelefoon pas op te zetten bij een eventuele 2e poging, waardoor ik nu goed kon volgen wat de dokters zeiden. Het moeilijkst voor mij was het punt waarop ze Kaat voorbij de hoek van mijn bekken probeerden te krijgen. Dit voelde een beetje zoals een ‘oempf’, alsof iemand je een stevige maagstoot zou geven. Eens ze dit punt voorbij was viel het wel mee voor mij. Ik hoorde de dokters zeggen dat het aan het lukken was en hoorde hen aanwijzingen geven om haar hoofd verder richting bekken te krijgen. Dit gaf mij op mijn beurt dan weer goede hoop en hielp me mijn concentratie op mijn ademhaling en de ontspanning te behouden. Voor ik het wist was het voorbij, en het was gelukt!

Vanuit het standpunt van mijn man was het toch ook wel een intense ervaring. Gelukkig had hij hier op voorhand filmpjes van bekeken, zo wist hij wat te verwachten. Hij vertelde dat Kaat eerst nog met een armpje in mijn bekken zat, dus dat dit er ook terug uitgehaald werd zodat haar hoofd erin kon. Een van de gynaecologen en de vroedvrouw waren langs twee kanten een echo aan het maken om zo een beeld te kunnen geven aan de gynaecologen die de kering aan het uitvoeren waren. De verpleegster hield een aantal waarden op de monitor in de gaten. De gynaecologe die mee de echo nam hield ook goed mijn gezicht in de gaten.

Na afloop moest ik nog een halfuurtje aan de monitor blijven om op te volgen of alles ok bleef. Kaat haar hartslag bleef in orde en ze zat goed met haar hoofd naar beneden. We hebben nog een lekkere spaghetti gegeten in de cafetaria daar en zijn dan terug naar huis gegaan. Een uur na de procedure kon ik me zelfs al niet goed meer herinneren of het pijn gedaan had, een vraag die ik vaak gekregen heb achteraf. Een week later moesten we terug een echo laten doen om te zien of ze zeker niet terug gedraaid was, dit hebben we gewoon terug in Leuven laten doen. Alles was nog steeds in orde.

Achteraf

Hoewel de oefeningen op voorhand niet geholpen hebben om haar vanzelf te doen keren, heb ik wel het gevoel dat deze er mee voor gezorgd hebben dat ze nog niet ingedaald en nog wel beweeglijk was. Ik zou ze zo opnieuw doen moest ik bij een volgende zwangerschap terug een kindje in stuitligging hebben. We zijn de dokters van het Erasmus ziekenhuis en de vroedvrouwen van Bolle Buik, Alexandra en Patty in het bijzonder, enorm dankbaar voor hun begeleiding in deze periode en de duidelijke informatie en goede zorg die ze ons gegeven hebben. Dankzij de kering is Kaat thuis geboren kunnen worden in het bevallingsbad, op 26 mei 2019.