Geboorteverhaal Lis

Al redelijk vroeg in mijn zwangerschap merkte ik dat de ‘reguliere’ weg voor mij niet goed voelde. Ik ging op zoek naar interessante lectuur en vond het boek ‘Positief over bevallen’ van Millie Hill. Hier kwam o.a. het concept van bevallen in een geboortehuis aan bod. Dit sprak me erg aan omdat ze in zo’n geboortehuis de zwangerschap en bevalling van een vrouw op zo’n natuurlijk mogelijke manier zijn gang laten gaan. En dus ging ik op zoek of er in de buurt van Leuven een geboortehuis te vinden was. Zo kwam ik uiteindelijk bij ‘De bolle buik’ terecht.

Samen met mijn man Nicky ging ik op gesprek bij Patty. Daar bleek dat zij ook cursussen hypnobirthing geeft. Lang moesten we er nadien niet over nadenken: een bevalling in het geboortehuis zagen we wel zitten en ook wilden we graag samen de cursus volgen. Dit bleek helemaal de juiste beslissing te zijn! De cursus gaf ons meer inzicht in het natuurlijke proces van een zwangerschap en bevalling en welke voordelen dit voor het kindje ( en mama) kan hebben. Ook kregen we heel wat tools aangeleerd om zo ontspannen mogelijk naar de bevalling toe te leven én hoe we deze ontspanning op het moment zelf zo goed mogelijk konden creëren. Voor mij voelde de bevalling, na het volgen van deze cursus, echt aan als iets wat we SAMEN gingen doen.

En dan, na 40 weken en 2 dagen, was het eindelijk zo ver! Op vrijdagavond 17 mei rond 17 uur werden de vele harde buiken, die ik al een tweetal weken had, plots wel erg uitgesproken. Toch was ik ervan overtuigd dat het nog niét zo ver was, dat het gewoon mijn ongeduld was dat hóópte van wel. En dus gingen we gewoon nog wat eten, keken we wat tv en gingen we slapen. Althans dat probeerde ik, maar de pijnlijke harde buiken, die nu wel erg regelmatig leken te komen, staken hier een stokje voor. Om 3 uur ’s nachts besloot ik dan maar wat beneden te gaan zitten, zodat ik Nicky niet wakker hield. Uit nieuwsgierigheid nam ik mijn timer op mijn gsm erbij en merkte tot mijn verbazing op dat er bijna elke 5 minuten zo’n harde buik was. Na een uurtje ging ik naar Nicky en zei ik dat ik toch graag de vroedvrouw even wilde bellen, je weet maar nooit…

Emma was op dat moment van wacht en ze raadde me aan een warme douche te nemen, met de stralen goed op mijn rug gericht. Als nadien de harde buiken nog steeds even fel waren, moest ik haar terug bellen. De douche deed deugd maar de intensiteit nam niet af en dus belde ik Emma terug op. Zij besloot om langs te komen en deed een inwendig onderzoek. En jawel, de bevalling was inderdaad begonnen! Omdat we graag op ons gemak wilden zijn, vertrokken we toen al naar het geboortehuis. Zo moest ik zeker niet meer in de auto kruipen wanneer het al erg ongemakkelijk zou zijn. Rond kwart na 6 kwamen we aan in Rotselaar. Zoals voordien afgesproken, installeerden we ons : overal geurkaarsen, onze eigen lakens, rustgevende muziek, kamerjas aan. Nicky en Emma zorgden ervoor dat het badje klaar stond, dan kon ik hier in wanneer ik wou om de weeën op te vangen en nadien ons meisje ter wereld te brengen.

Niet veel later nam de intensiteit van de weeën toe en moest ik al goed mijn best doen om ze weg te ademen. Ik zat op mijn knieën op het bed en hing met mijn armen op de bal, zo kon ik ze het beste opvangen. Nicky gaf tijdens elke wee een stevige tegendruk in mijn onderrug en dat deed echt deugd. Tussendoor zorgde hij ervoor dat ik op tijd iets dronk en at. Rond 9 uur besloot Emma nog eens te kijken hoeveel mijn ontsluiting was, ik zat op twee centimeter. Omdat het nog wel even zou duren, ging ze nog enkele huisbezoeken in de buurt doen. Als afwisseling gingen wij wat in het bad zitten, heerlijk dat warme water!

Na een tijdje kwam Emma terug met wat minder fijn nieuws …het gebeurt bijna nooit maar er was nog een bevalling begonnen waar Emma naartoe moest. Ze vermoedde dat het daar niet zo lang zou duren en ze nog op tijd terug zou zijn vóór ons meisje er was.

In tussentijd kon er een van de andere vroedvrouwen naar het geboortehuis komen als we dat graag wilden. Ze vertrok, ik ging even uit het bad maar na een half uurtje voelden de weeën opnieuw feller. Ik belde haar op en vroeg of de andere vroedvrouw nu al kon komen, dan zou ik meer op mijn gemak zijn.

Aanvankelijk vond ik het wel jammer dat het hele plan, om te bevallen met iemand die je kent en weet wat je wilt, in duigen viel. Maar Britte slaagde erin om deze zorg meteen weg te nemen. Ze stelde me gerust en nam haar tijd om te luisteren naar ons. Nadien liet ze ons rustig alleen en ging ze wat in de woonkamer zitten.

Rond half 12 vond ik de weeën toch wel erg intens en vroeg ik aan Nicky om Britte te gaan halen. Ze onderzocht me opnieuw en mijn ontsluiting bleek al op vijf centimeter te zitten! Jammer genoeg ging ons meisje haar hartslag de hoogte in na dit onderzoek en deze zakte niet meteen. Omdat Britte geen enkel risico wou nemen, zei ze dat we best naar het ziekenhuis konden gaan. Ze gaf Nicky de opdracht om de valies nemen en naar de auto te brengen. Ondertussen probeerde ze mij gerust te stellen, want er was paniek in mijn hoofd! Het hele natuurlijke scenario met een bevalling in bad kon ik nu wel vergeten. Ik had wel een geboorteplan gemaakt voor áls we naar het ziekenhuis moesten. Britte verzekerde me dat ze er alles aan zou doen zodat ze onze wensen zouden respecteren én dat ze niet van mijn zijde ging wijken.

Ook het idee om nu nog in de auto te moeten kruipen,  voelde aan als een onmogelijke opgave. Het was een helse autorit maar gelukkig bewaarde Nicky de kalmte en stelde me gerust zo goed en zo kwaad als hij kon.

Onderweg naar de verloskamer ving ik, al hangend aan Britte, nog enkele weeën op. Eens daar aangekomen, voelde ik redelijk snel dat ik mijn angsten kon loslaten omdat Britte wel zou zorgen voor ons en onze wensen. De verloskamer werd donker gemaakt, het bad werd gevuld ( al ben ik hier niet meer in geraakt), Britte legde het geboorteplan voor aan elke persoon die binnenkwam en ik mocht opnieuw op de bal gaan hangen. Ondertussen werd ik aan de monitor gehangen en bleek alles in orde te zijn met ons meisje, oef!

Het duurde niet lang meer voor de laatste ontsluitingsweeën er waren. En amai, het klopt wat ze zeggen! Dit waren inderdaad de weeën waarvan ik dacht ‘HELP, DIT KAN IK NIET!’. Gelukkig wist Nicky dat het op dit moment eens zo belangrijk was om mij ervan te verzekeren dat ik het wél kan, door goed te ademen (al bleek dit wel erg moeilijk te zijn ) en op hem te leunen. Na enkele weeën voelde ik plots persdrang.

Vooraleer ik ook echt mocht persen, moest de vroedvrouw me eerst nog eens onderzoeken en daarvoor moest ik op mijn rug gaan liggen. Alles bleek in orde te zijn, het einde kwam nu echt in zicht! Raar genoeg lukte het me écht niet meer om terug om te draaien, ondanks enkele aanmoedigingspogingen van Britte die me nogmaals vertelde dat het zo misschien wel vlotter zou kunnen gaan, wat ik zelf ook goed wist… maar toch lukte het niet. Tussen twee weeën door zei ik dan ook tegen Nicky : “Zie me hier nu liggen, in het ziekenhuis én op mijn rug, ALLES wat ik niet wou !” We moesten lachen.

De gynaecoloog kwam binnen en ook zij werd op de hoogte gebracht van onze wensen. Ik koos ervoor om mijn focus bij Nicky en Britte te leggen, want hun zachte, liefdevolle stem gaf me meer steun dan de felle, kordate stem van de gynaecoloog. Ik merkte dat ik erg alert was, want ik wilde absoluut niet dat er iets gebeurde zonder mijn toestemming( geen toediening van hormonen, geen epidurale, geen knip, …) . Bij de minste beweging die de gynaecoloog maakte, vroeg ik wat er zou gebeuren en ik maakte op bepaalde momenten ook duidelijk wanneer ik iets niet fijn vond.

Aan dat laatste uur leek echt geen einde te komen! Bij elke wee gaf ik alles wat ik kon, maar toch voelde het aanvankelijk alsof er geen vooruitgang was, ondanks dat het enthousiasme van de vroedvrouwen anders deed vermoeden. Ik voelde haar hoofdje wel indalen en vaak dacht ik ‘ja, nu gaat het gebeuren’, maar was het toch nog niet zo ver. Ik voelde de vermoeidheid steeds zwaarder doorwegen.

En dan, op 18 mei 2019 om 16u08, kwam ons lief meisje Lis ter wereld. De gynaecoloog zei dat ik haar er zelf verder mocht uithalen, wat een speciaal gevoel! Ze was zo glad, dat ik bang was om haar te laten vallen. Ik legde haar op mijn buik. Het gevoel dat ik toen ervaarde, kan ik moeilijk beschrijven. Overdonderd, moe, blij, ongeloof, … heel wat emoties door elkaar. Ik gaf Nicky een zoen en we staarden samen naar dat kleine wondertje.

De gynaecoloog liet de navelstreng, zoals gevraagd, uitkloppen en nadien mocht Nicky hem doorknippen. Na 20 minuutjes (denk ik, tijdsbesef had ik niet echt meer), merkte Nicky op dat Lisje op zoek ging naar mijn borst. Ze hapte aan en liet de volgende twee (!) uur niet meer los. Ook deze tijd, die ik zó belangrijk vond, werd ons gegeven. Wanneer ze weer losliet, duwde ik op het belletje en kwamen ze haar wegen en meten. Daar lag ze dan, ons gezond, lief, mooi, klein meisje van 3,360 kg zwaar en 51 cm groot.

Als afsluiting wil ik nog even een paar mensen bedanken omdat zij een groot deel uitmaken van deze mooie ervaring en ze mee vorm hebben gegeven.

Patty, voor de warme ontvangst, de goede opvolging tijdens de zwangerschap en vooral voor de zeer leerrijke hypnobirthingcursus. Ik (wij )heb(ben) hier enorm veel aan gehad, want ik voelde me gedurende de hele bevalling erg rustig en had er echt vertrouwen in dat ik het kon. Ook wist Nicky perfect wat hij kon doen om mij te ondersteunen en dat was erg fijn !

Britte, voor de ongelooflijk goede begeleiding tijdens de bevalling zelf. Straf hoe erg ik me op mijn gemak voelde bij jou, ook al kende ik je niet. (dit gold ook voor Nicky trouwens!) Ook betekende het enorm veel voor ons dat je zo voor onze wensen bent opgekomen. Mede hierdoor werd een ziekenhuisbevalling toch een positieve ervaring.

Alexandra, voor de fijne begeleiding tijdens de borstvoeding.

Emma, voor de goede begeleiding tijdens de zwangerschap. Maar ook vooral voor de ontzettend fijne opvolging na de bevalling! Het gaf een enorme rust wetende dat jij die eerste week elke dag langskwam én dat we je altijd mochten bellen. Je wist altijd het juiste te zeggen waardoor mijn (soms op hol geslagen) gedachten en zorgen weer wat rust kregen.

En als laatste, mijn man Nicky. Bedankt om samen deze weg met mij aan te gaan. Het gaf me een enorme rust wetende dat jij er was voor mij, op alle mogelijke manieren. We zijn dit avontuur écht samen aan gegaan en dat voelt zo fijn.

Het geboorteverhaal van ons dochtertje is uiteindelijk helemaal anders verlopen dan verwacht en gehoopt, maar toch zou ik er niets aan willen veranderen.