Geboorteverhaal Mart

Zaterdag 1 februari 2014. Het is half één 's nachts. We liggen net in ons bed. Plots voel ik het hevig trekken in mijn onderbuik en mijn rug. Blijven liggen lijkt me niet aangewezen. Ik zet me even op de rand van het bed. Ik besluit om me even terug te leggen en te zien wat er gebeurd. Niet veel later krijg ik terug een hevige kramp. Zou het dan toch aan het beginnen zijn?

We zijn ondertussen een week over tijd. Ons baby'tje in de buik is via IVF tot stand gekomen. Het is geen eenvoudige weg geweest en we hebben er voor gekozen om ons te laten begeleiden door een gynaecoloog. Daarnaast kriebelde het bij ons altijd om via een eigen vroedvrouw te bevallen. Het leek ons vooral allemaal minder medisch, wat voor ons toch een meerwaarde betekende, aangezien we al een hele medische weg hadden afgelegd. Daarnaast zaten we ook met een aantal praktische problemen: Arne, papa in spe, is namelijk rolstoelgebruiker. En we hadden al vlug door dat Arne mentaal zeker aanwezig kon zijn, maar een aantal praktische zaken opnemen tijdens de bevalling, zou moeilijk zijn voor hem. Zo zijn we terecht gekomen bij Patty van Bolle Buik.

Ik zie dat Arne al slaapt en merk dat ik geen zin heb om hem wakker te maken. Stel dat het inderdaad in gang schiet, zal hij zijn weinige slaap die hij nog gehad heeft kunnen gebruiken. Ik beslis om naar beneden te gaan, zodat ik kan hangen, zitten,... zoals het mij uitkomt. Beneden zitten twee katten op mij te wachten, die licht verbaasd zijn dat ik op dit uur van de nacht beneden ben. Dit zijn ze niet gewoon. Ik zet me aan onze verhoogde keukentafel op een gewone stoel. Ik merk dat ik hierdoor kan hangen en het doet me deugd. Met het uurwerk in de hand, merk ik dat de krampen ongeveer om de zeven minuten komen. De ene keer wat meer tijd er tussen dan de andere keer. Ik denk dat er toch iets in gang aan het schieten is. In eerste instantie ben ik te opgewonden en kijk ik er met een bang hartje naar uit om ons kindje op de wereld te zetten. Na een uurtje heb ik wel door dat ik best tussen iedere wee nog even mijn hoofd neerleg op tafel. Poes Georges vindt het allemaal heel interessant en komt dicht bij mij aanzitten. Tot hiertoe is de pijn dragelijk en zegt een stemmetje in mijn achterhoofd: dit is nog niet het echte werk. Probeer toch nog te rusten.

Rond half acht 's morgens ga ik Arne wakker maken. Ik wil hem het blijde nieuws vertellen! Maar... ik besef ook dat het niet zo eenvoudig zal zijn om straks naar de monitoring te vertrekken. De gynaecoloog vond dit nodig, aangezien we al over tijd zijn. Ik merk dat ik zelf niet in staat ben om naar het ziekenhuis te rijden en we beslissen Patty te bellen. Zij ging sowieso vandaag langs komen, aangezien men in het ziekenhuis ook al sprak om eventueel dinsdag in te leiden. Patty geeft aan dat zij de monitoring thuis ook kan doen en we dit best aan het ziekenhuis doorgeven. Wat een opluchting dat ik nu niet naar het ziekenhuis moet rijden! De hele voormiddag gaat het op en af met de lichte weeën. Dan eens om de vijf minuten, dan eens om de twaalf minuten,... Ik kijk uit naar de komst van Patty. Wanneer Patty toekomt doet zij eerst een inwendig onderzoek. Ik heb blijkbaar 1,5 cm ontsluiting! Wauw!!! Alhoewel er nog een lange weg te gaan is! Patty voelt het hoofdje goed zitten en merkt dat dat de baby goed aan het aan het indalen is. Ze vraagt of ze mag 'strippen'. Zeker! Daarna verwent ze me nog met voetreflexologie, om op deze manier proberen de arbeid echt op gang te brengen. Patty gaf me de raad om een half uurtje op bed te gaan liggen. Ooo, dat doet deugd, even liggen! Ik merk wel dat ik stilaan in een soort roes kom. Het overkomt me allemaal. Raar voor iemand die toch graag de touwtjes in handen heeft.

Plots voel ik een hevige kramp in mijn onderbuik en rug en rol spontaan uit bed, om op de rand te gaan hangen. Ooo jee... dit is wat anders dan deze nacht. Ik ga naar beneden en Patty vraagt: 'Gaat het Tanja?' 'Eu... ja... denk ik... ik denk dat het begonnen is... die voetreflexologie werkt...' En nog voor mijn zin af is, voel ik er terug één opkom en en merk ik dat ik weer ergens wil gaan hangen. We krijgen de keuze van Patty om nog even thuis te blijven of al naar het ziekenhuis te gaan. Ik voel me toch het veiligste in het ziekenhuis, dus we vertrekken.

Aangezien mijn gynaecoloog niet van wacht is, zijn alle twijfels van de baan over wie de uiteindelijke bevalling nu zou doen: Patty! Blijkbaar komt dit ook nog goed uit voor het
ziekenhuis, aangezien er meerdere dames in arbeid zijn. Patty rijdt met onze auto naar het ziekenhuis, aangezien Arne daar het gemakkelijkste in vervoerd kan worden. Ik hang op de achterbank en wil mijn gordel aan doen. Patty geeft aan dat dat niet nodig is, dat ik me best zet hoe ik mij het beste voel. Hangend op de achterbank
dus! Hoe we er geraakt zijn... dat weet ik niet meer. Alles is gebeurd in een roes. Rond 13 uur komen we aan in het ziekenhuis. We krijgen een kamer met een bad! Ooo, dat lijkt me zalig nu! Maar eerst moet ik van het personeel van het ziekenhuis nog aan de monitor. Hoe ik dit moet klaarspelen is voor mij echt niet duidelijk! Ik kan niet blijven liggen! Wie heeft uitgevonden dat men met weeën een half uur op een bed moet blijven liggen is zeker een man.

Gelukkig is Patty er! Zodra de vroedvrouw van het ziekenhuis de kamer uit is, maakt zij de de banden los en geeft ze aan dat ik me mag leggen hoe ik me goed voel, dat zij wel volgt met het apparaat. Het is wel belangrijk om even de metingen te doen. Zodra Patty voldoende weet, mag ik me weer in alle bochten laten hangen. Ik hang over de achterkant van het bed en merk dat het gebeurd. Ik heb geen benul van tijd, van wat er rond mij gebeurd. Ik probeer op adem te komen tussen iedere wee en onderga een nieuwe wee. Na een klein uurtje vraagt Patty of ik het zie zitten om me nog eens inwendig te onderzoeken. Ik heb schrik dat het resultaat gaat tegenvallen... Maar neen! We zitten al op 4 cm! Patty vraagt of ik in bad wil. 'O ja, lijkt me zalig!' In bad merk ik dat het bad net te groot is om me helemaal goed te zetten, ik mis een beetje steun. Maar het doet zo'n deugd! Het ontspant me helemaal en ik merk dat het plots veel dragelijker wordt. Arne is praktisch heel de tijd aanwezig geweest. Blijkbaar waren er bij hem ondertussen telefoontjes toegekomen van ongeruste grootouders, aangezien zij wisten dat wij in de voormiddag naar de monitoring gingen. Hij weet ze gerust te stellen, zonder te vermelden dat het eigenlijk allemaal in gang geschoten is. Daarnaast is hij stil aanwezig. Wat eigenlijk best wel goed is. Hij vraagt regelmatig 'Gaat het
schatje?' Op een gegeven moment zeg ik al lachend 'Ziet het eruit alsof het gaat?' Er komen schuchtere lachjes. Ik merk dat ik onmiddellijk terug verdwijn in mijn weeën-wereld.

Het bad doet deugd! Ik merk dat ik in slaap val tussen twee weeën in. Ooo wat is het raar wakker worden van een wee! Plots voel ik me misselijk... maar ook dit verdwijnt vanzelf. We zijn ondertussen bijna 15 uur. Patty vraagt of ze me nog een keer mag onderzoeken. Weer heb ik schrik voor het resultaat, maar Patty kan me zeggen: 7 cm!!! Amaai!!! op een uur drie cm vooruitgang geboekt! Dit durfde ik op voorhand niet de dromen. Ik merk dat ik het raar vind: ik zit in een andere wereld precies en wordt af en toe teruggeroepen. Antwoorden op de vragen lukt me vlot. Ik merk dat ik ontzettend blij ben met Arne en Patty aan mijn zij! Arne is aanwezig, Patty begeleid ons doorheen dit gebeuren. Ze weet op de perfecte plaatsen mijn rug te masseren. Dit maakt dat de weeën lichter aanvoelen. Stilaan krijg ik het koud in het bad en we besluiten om eruit te komen. Aangezien mijn water nog niet gebroken is, beslissen we om dit in bad nog te breken. Alles blijkt goed te gaan. Tegen ik terug op de tafel lig, rond kwart voor vier, heb ik blijkbaar 9 cm ontsluiting!!! Nog een klein randje aan één kant, dus Patty vraagt me op mijn zij te gaan liggen. Een paar weeën later heb ik de volle 10 cm!!! Wie had dat durven denken na een drietal uur echte arbeid! Ik mag beginnen persen. We proberen eerst de barkruk. Arne zit in zijn rolstoel achter mij. Ik merk dat ik amper steun heb en enkel zijn rolstoel ongemakkelijk in mijn rug voel. En ik merk ook dat de nachtelijke voorarbeid zijn tol begint te eisen. Ik ben op aan het geraken. Patty had me al een aantal keer druivensuiker laten eten en fruitsap laten drinken... maar toch... Bevallen vraagt energie! Na een aantal keer persen op de barkruk, krijg ik echt het gevoel dat ik moet liggen. Ik voel me heel flauw zitten. En ik vraag zelf om op het bed te gaan liggen. Ondertussen hoor ik in de kamer naast ons een dame krijsen. O jee... wat staat me te wachten?

Blijkbaar zijn we met vier zo goed als tegelijkertijd aan het bevallen... Ik merk vrij vlug dat de verlostafel momenteel voor mij de beste bevallingshouding is. Tussen de persweeën door kan ik kracht opdoen door me even volledig neer te leggen. Ik moet toch wel een aantal keer persen voor het hoofdje in zicht is. Ik merk dat ik niet voldoende kracht heb, maar probeer toch ten volle te gaan. Plots lukt het! En is het hoofdje erdoor! Patty helpt met een draai. Ooo dit voelt akelig aan! Na nog een goed pers ligt er plots een kleintje op mijn buik! Ooo... he? Wat is er gebeurd... het is nog zo onwezenlijk allemaal. Het is 16u 22 en ons kindje is geboren!!! Wauw!!! Arne en ik wisten op voorhand het geslacht niet. Ik kijk gauw tussen de beentjes en zeg vol verwondering 'Arne... het is een meisje!' Ons geluk kan niet op. We hadden beide een lichte voorkeur voor een meisje. Ze krijgt de naam Mart, naar de oma van Arne. We zijn beide overdonderd. Ooo, wat is dit eigenlijk vlug gegaan!!! Ik merk dat ik het werk van de nacht voordien niet echt meereken, ook al is deze ook van belang geweest. Mart lig op mij... en we bewonderen haar. Haar tenen, haar vingers, haar gezichtje. Mart drinkt ook van de borst en plots riekt het wel heel hevig... Iets later blijkt dat onze kleine meid al een grote boodschap heeft gedaan. Goh... het deert me niet. Ik kan niet stoppen met haar bewonderen en ik besef hoe overdonderd ik ben. Ik merk dat dit ook voor Arne geldt. Patty laat ons even alleen om het nodige papierwerk te doen. We zijn nog steeds overdonderd,
maar ik merk dat ik stilaan terug op de wereld kom.

We bellen naar de grootouders. Ooo, wat is het fijn om te vertellen dat ons Mart geboren is!!! Ze wordt onmiddellijk warm onthaald via de telefoon en mijn ouders komen deze avond nog even langs. Oooo ik kan niet wachten om ons meesterwerk te tonen. Zo fier als een gieter. En ik merk dat ik direct de zorg wil opnemen, haar beschermen,... ook overdonderd en tegelijkertijd merk ik dat er nog niet direct een echte band is, wat ik wel even raar vind... maar ik zal voor haar vechten! Die band voel ik onmiddellijk! Wanneer Patty terug is, doet ze de nazorg en kleedt ze Mart aan. Ze begeleidt mij bij het douchen en, ook al ben ik terug op de wereld stilaan, het blijft zo onwezenlijk. Mart, is geboren op 1 februari 2014. Het jaar voordien, op 1 februari 2013, hadden we onze eicelpunctie. Die dag is Mart ook 'gemaakt'. Mooier kan het niet zijn! Ondertussen is Mart bijna 8 maand. Het is zondagavond en ze slaapt reeds en ik voel me zo gelukkig met onze dochter in ons leven. Ik merk het bij Arne ook. Iedere zaterdag denk ik terug aan zaterdag 1 februari 2014 en krijg ik een rilling van vreugde. Een zaterdag zal nooit meer hetzelfde zijn.