Geboorteverhaal
Een portie zelfvertrouwen, een snuifje geluk, een bemoedigende partner, rustgevende vroedvrouwen, een locatie met jaren ’60 bloemetjesbehang, warm water, grote kookpotten, spek en eieren. Meer heb je niet nodig voor een bevalling. Oh ja, en een grootmoeder natuurlijk. Niet te vergeten!
Zes dagen na de uitgerekende datum (waarom voeren ze deze toch in?) bleef het rustig in mijn buik tot ik Patty contacteerde en ze voorstelde om voetreflexologie toe te passen. Wat een geluk dat mijn zus mee was gegaan naar Patty want eenmaal op de terugweg naar huis, het huis van mijn grootmoeder waar Stijn en ik voorlopig wonen, begonnen de weeën. Dat het effectief weeën waren had ik pas enkele uren later door want wat moet je toch verwachten de eerste keer? De weeën volgden al snel op elkaar en veel tijd om te rusten tussendoor was er niet. Maar dat was ook niet erg. Ik besefte maar al te goed dat het moment aangebroken was en het tijd was om te genieten van die allerenigste keer dat Gust geboren zou worden. Iedereen van de omgeving wist dat we een zoon Gust zouden krijgen. Ook al was hij er nog niet, het leek wel of iedereen hem al kende door hem met zijn naam aan te spreken. Ik had me reeds een beeld van hem geschept en dat hielp me om me bij elke wee in te beelden dat hij steeds dichter en dichter bij ons was. Daar zat ik dan, in een bevallingsbad in een klein kamertje vol blauwe bloemen op de muur, omringd door waardevolle ingrediënten: Stijn en de vroedvrouwen. Elke zoveel minuten goten ze een kookpot heet water bij in het bad aangezien de capaciteit van de boiler niet erg groot is.. Mijn oma zat ondertussen ongeduldig te wachten beneden in de keuken en zag hoe de potten steeds leeg terug kwamen en gevuld naar boven gingen. Ze werd gerustgesteld door iedere aanwezige persoon maar was, achteraf gehoord, toch niet erg op haar gemakje.. Het kon voor haar niet snel genoeg gaan.
Zes dagen na de uitgerekende datum (waarom voeren ze deze toch in?) bleef het rustig in mijn buik tot ik Patty contacteerde en ze voorstelde om voetreflexologie toe te passen. Wat een geluk dat mijn zus mee was gegaan naar Patty want eenmaal op de terugweg naar huis, het huis van mijn grootmoeder waar Stijn en ik voorlopig wonen, begonnen de weeën. Dat het effectief weeën waren had ik pas enkele uren later door want wat moet je toch verwachten de eerste keer? De weeën volgden al snel op elkaar en veel tijd om te rusten tussendoor was er niet. Maar dat was ook niet erg. Ik besefte maar al te goed dat het moment aangebroken was en het tijd was om te genieten van die allerenigste keer dat Gust geboren zou worden. Iedereen van de omgeving wist dat we een zoon Gust zouden krijgen. Ook al was hij er nog niet, het leek wel of iedereen hem al kende door hem met zijn naam aan te spreken. Ik had me reeds een beeld van hem geschept en dat hielp me om me bij elke wee in te beelden dat hij steeds dichter en dichter bij ons was. Daar zat ik dan, in een bevallingsbad in een klein kamertje vol blauwe bloemen op de muur, omringd door waardevolle ingrediënten: Stijn en de vroedvrouwen. Elke zoveel minuten goten ze een kookpot heet water bij in het bad aangezien de capaciteit van de boiler niet erg groot is.. Mijn oma zat ondertussen ongeduldig te wachten beneden in de keuken en zag hoe de potten steeds leeg terug kwamen en gevuld naar boven gingen. Ze werd gerustgesteld door iedere aanwezige persoon maar was, achteraf gehoord, toch niet erg op haar gemakje.. Het kon voor haar niet snel genoeg gaan.
Van timing gesproken, ik was me niet bewust van het uur. Nog steeds kan ik niet juist vertellen wanneer wat is gebeurd. In mijn hoofd ging van het 12u, het thuiskomen van de voetfeflexologie, naar plots 15u en samen met Stijn de weeën opvangen en toelaten naar plots 18u en in bad zitten. Ook van de achtergrondmuziek, Stijn en ik hadden onze lievelingsplaatsjes op de pick-up gelegd, herinner ik me niets. Enkel alleen het geneurie van Stijn die hier blijkbaar wel alert op was, viel me af en toe op. Vanaf ik mocht beginnen persen is me alles heel duidelijk. Ik ging van het bad naar de barkruk en na enkele keren intensief persen was hij er. 20.33u. Het was gebeurd!
Ons ‚bollie’ was geboren. Patty en Inge op hun knieën voor me en Stijn veilig steunend achter me. Er is me vaak gevraagd wat ik dan voelde, maar dat kan ik niet beschrijven in één gevoel. Het ging van ongeloof tot besef, van inspanning tot opluchting en gelukzaligheid. En dat alles maal 100. Nog nooit voelde iets zo intens aan en tegelijkertijd was er een gevoel van rust. We hebben beide de navelstreng voelen pulseren en na het uitkloppen hiervan heeft Stijn deze doorgeknipt. Ik lag ondertussen met Gust op me in bed, reeds happend naar de borst. Fascinerend hoe zo een klein bollie dit al kan. Enkele minuten later kreeg ik twee hevige bloedingen omdat mijn baarmoeder niet voldoende samentrok. Ik kreeg onmiddellijk een bakster met de nodige middelen en alles werd terug zoals ervoor; veilig, rustig en genietend van het moment. Rond middernacht besloten de vroedvrouwen ons alleen te laten en ze zouden de dag nadien terugkomen ter opvolging. Daar lagen we dan, plots met ons drietjes. Oh ja, en een grootmoeder natuurlijk. Niet te vergeten! Ze kwam een kijkje nemen en keurde alles goed. Die avond hebben we afgesloten met een grote portie spek en eieren. Dat zal vanaf nu elke 28ste oktober rop het menu staan!
Bedankt Gust om zo flink ter wereld te komen, bedankt Stijn voor wie je bent en de massages tijdens elke wee, bedankt oma voor de toelaten van de bevalling onder je dak en bedankt Britte, Alexandra, Patty en Inge dat jullie mijn vroedvrouwen wilden zijn!