Bevallingsverhaal


Jeanne ligt naast me enthousiast te bewegen met haar benen en armen, af en toe maakt ze oogcontact en verschijnt er een lach op haar snoetje. Het is vandaag net een maand geleden dat Jeanne geboren werd. Tijd om deze krachtige herinnering nog eens naar boven te halen! Want krachtig en machtig dat was het.

Patty kwam naar ons thuis voor een geplande monitoring. Na een half uur gebiep en getuut voelde ik iets opkomen. Ik had reeds twee centimeter opening en de arbeid ging beginnen. Stijn zijn intuïtie zat goed want die ochtend had hij het bevallingsbad opgezet. Zowel Patty als mijn vriend Stijn gingen nog boodschappen doen maar al snel belde ik hen allebei op. Aan Patty om te zeggen dat het gevoel steeds heviger werd en aan Stijn om te zeggen dat hij enkel het nodige zou kopen en zich snel naar huis moest begeven.

Op vijf uur tijd ging het van de eerste flauwe krampen naar een weeënstorm. Tot vier centimeter opening staan we nog grappig te wezen op de foto’s. Toen dacht ik
nog dat dit een makkie zou worden. Maar toen besloot Patty mijn vliezen te breken aangezien Jeanne niet kon indalen door de grote placenta en veel vruchtwater (wat
voor een duidelijke 'Bolle Buik’ zorgde). De volgende wee was er een van groot kaliber. Focus! Ik zat voorover gebogen in het bad, kon mijn lichaam ontspannen, maar mijn hoofd wilde even niet mee.. Ik had me ingebeeld dat deze bevalling net zo zou verlopen als bij mijn zoontje; heel geleidelijk aan en steeds de controle kunnen behouden. Dat beeld moest ik laten varen en wurmde me doorheen de verdere pittige weeën.

Patty zette een stoel voor me waar ik me aan kon vastnemen om zodoende de weeën beter te controleren (en om ervoor te zorgen dat Stijn nog doorbloeding had in zijn benen aangezien ik me daar aan vastgreep bij elke wee :-). Deze fase duurde gelukkig (!) niet lang en ik mocht me in het bad zetten met Stijn achter me gesteund om te persen. Hallo bubbel! Mijn focus was terug, helemaal in mijn eigen kracht, perste ik bij iedere wee. Ik opende mijn ogen een klein beetje, zag zowel Patty als Inge voor me staan en besefte dat het aan mij was. Ik voelde haar hoofdje komen en bij de volgende wee kwam Jeanne ter wereld. Het gevoel om haar zelf te kunnen opvangen, vast te nemen en op me te leggen is eentje van puur geluk.

Een bevalling loopt dus niet steeds zoals verwacht maar wat ben ik ontzettend fier op Stijn, de vroedvrouwen, Jeanne en mijn lichaam dat het zo mooi verlopen is. Ook een dikke dankjewel aan Emma die me gouden borstvoedingstips heeft meegegeven en aan mijn zus om me op de roze wolk te houden tijdens een borstontsteking. Een laatste en grootste fierheid gaat uit naar Gust, een ongelooflijk lieve grote kleine broer!